* Ο Καθηγητής Γιάννης Πανούσης

είναι τέως Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης

Και το έγκλημ’ακόμα απεχθάνεται
την τόση για διαφθορά προθυμία

Β.Κοψίδα-Βρεττού, Όλα καλά αξιότιμοι κύριοι

Καθώς [συνηθίσαμε να] ζούμε στην εποχή της βίας και των συνδρόμων της, δεν κατανοώ γιατί κάθε τόσο εκπλησσόμαστε όταν εκπυρσοκροτούν τα όπλα.

Δεν σκοπεύω ν’αναλύσω τη σχέση του ανθρώπου με τα όπλα. Θα περιοριστώ σε επτά διαπιστώσεις.

1. Το θέμα δεν είναι ηθικό αλλά κοινωνικό [ανασφάλεια], οικονομικό [πανίσχυρες εταιρείες πώλησης], εγκληματοποινικό [οργανωμένο έγκλημα] κι εντέλει πολιτικό [έλλειψη εμπιστοσύνης στο Κράτος και στα όργανά του].

2. Άλλο η κτήση κι άλλο η χρήση του όπλου. Άλλο η μαγκιά κι άλλο ο φόνος.

3. Δεν αρκεί να έχεις όπλο και να το’’βγάλεις’’. Πρέπει να έχεις και την ανάλογη ψυχική προετοιμασία στο να πατήσεις τη σκανδάλη κοιτώντας κατά πρόσωπο το θύμα.

4. Η κακιά στιγμή ή η κρίσιμη κατάσταση παίζουν το δικό τους ρόλο είτε κρατάς περίστροφο είτε κραδαίνεις μαχαίρι.

5. Σε πολλούς το όπλο παρέχει μία αίσθηση προσωπικής ελευθερίας και ατομικής δύναμης.

6. Περισσότερα όπλα σημαίνει περσσότερο αίμα [όποιος και να το κρατάει, ο δράστης ή το θύμα].

7. Προσοχή στους “οπλοφόρους” του Σαββατοκύριακου. Άλλοι είναι επικίνδυνοι ερασιτέχνες και άλλοι συναισθηματικά ψυχροί.

Αν με ρωτήσετε πώς αντιστρέφεται αυτή η κατάσταση δεν θα σας απαντήσω αισιόδοξα. Από την έννομη βία του αυταρχικού Κράτους και την “καλή βία” των διαφόρων τρομοκρατών μέχρι την “κακή βία” των εγκληματιών και την έμφοβη [αμυντική;] βία των απλών ανθρώπων ο ολισθηρός δρόμος είναι ένας: αυτός του χαμένου ονείρου για έναν ειρηνικό και δίκαιο κόσμο.