Σημείωση για τους νέους αναγνώστες μας: ο διεθνούς εμβέλειας γελοιογράφος Βαγγέλης Παυλίδης απεβίωσε στις 8.04.2018. Η θέση του στην iΠόρτα μας μένει ζωντανή. 

Βαγγέλης Παυλίδης

Αρχείο 21-4-2017

Να την θυμηθώ; Μα βέβαια, πρέπει.

21 Απριλίου 1967, Αθήνα. Οδός Δημοκρίτου, Κολωνάκι. Στην μιαν άκρη, γωνία με Σόλωνος, διαφημιστική εταιρεία “Τριάς”. Στην πάνω άκρη, γωνία Στρ. Δυνδέσμου, υπόγεια “γκαρσονιέρα” όπου διαμένει ο Βαγγέλης Παυλίδης, γραφίστας στην διαφημιστική εταιρεία.

Αγουροξυπνημένος, 07.30, παίρνω τον κατήφορο να πιώ τον καφέ μου στο γραφείο πριν έλθουν οι άλλοι. Στον δρόμο κάτι δεν μου πάει καλά: ησυχία παντού και ηρεμία αφύσικη…

Σταματώ στον Αγ. Διονύσιο και κοιτάζω πάνω κάτω. Ψυχή στο δρόμο. Μπας κι είναι Κυριακή, λέω, καμιά σχόλη και δεν το ξέρω, μπας και πηγαίνω άδικα μωρέ στη δουλειά;

Στην πολυκατοικία που είναι το γραφείο ο θυρωρός με το πιγούνι ακουμπισμένο στο χέρι. «Κλειστά», μου λέει, «δεν έχει δουλειά σήμερα!». «Και γιατί, παρακαλώ ;”. «Έγινε επανάσταση, βάλε ραδιόφωνο ν’ ακούσεις». Ανεβαίνω στον τρίτο και βάζω ραδιόφωνο:

“Αντηχεί ο Γράμμος τα τραγούδια

ξημερώνει λευτεριά

ξανανθίζουν πάλι τα λουλούδια

και φυτρώνουν δάφνινα κλαρια…..”

Ταρατατζούμ, ταρατατζούμ, τρομπέτες και κλαπατσίμπαλα και περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός, σε όποιον σταθμό και να γυρίσεις. Βγαίνω στον δρόμο αλαφιασμένος μη ξέροντας πού; ακριβώς θέλω να πάω. Παίρνω την νεκρή από κίνηση Σόλωνος και καταλήγω στο Σύνταγμα. Κι εκεί είδα. Την Βουλή περικυκλωμένη από τανκς. Από πίσω, κορδόνι στρατιώτες παρατεταγμένους με εφ’ όπλου λόγχη. Σε παράθυρα, μπαλκόνια και στέγες των γύρω χυτηρίων να ξεπροβάλλουν κάνες πολυβόλων.

Και τότε ήρθε η οργή, η αγανάχτηση, η επιθυμία να φωνάξω, μα και το αίσθημα αδυναμίας μπροστά σ’ αυτό που έβλεπα.

Πήρα δρόμο κι έφυγα. Δεν χρειαζόταν να ρωτήσω τίποτα, αλλά και ποιόν να ρωτήσω; Μέρες τώρα οι φήμες για πραξικόπημα κυκλοφορούσαν στην πρωτεύουσα και δεν ήταν θέμα το “αν” αλλά το “ποιος και πότε”. Το μεσημεράκι, έρχεται το πρώτο διάγγελμα του Συνταγματάρχη Γ. Παπαδόπουλου: “… άτομα τα οποία θα χαραχτηρισθούν ως επικίνδυνα θα παραμείνουν υπό περιορισμόν. Εις αυτούς θα είπωμεν, είσθε πτώματα ωδωδότα και τυμπανιαία…”. Τελικά, οι συνταγματάρχες είχαν προλάβει τους στρατηγούς του βασιλιά.

Η συνέχεια είναι γνωστή… ή μήπως δεν είναι; Εκτός από κάποιους ανούσιους επετειακούς λόγους και κάποιες εξ ίσου ανούσιες δηλώσεις πολιτικών και “πολιτευτών”, άραγε πόσα και τί να ξέρει η σημερινή νεολαία, πόση επίγνωση του τι σημαίνει δικτατορία έχουν οι, δίκαια πολλές φορές, αγανακτισμένοι νέοι που σήμερα εναγκαλίζονται τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, την χειρότερη ίσως πλευρά του ίδιου νομίσματος;

Και τι άραγε γνωρίζουν για την προδοσία που έδωσε το πρόσχημα στην Τούρκικη εισβολή της Κύπρου και για την ανικανότητα των παλικαράδων της φακής, να την υπερασπιστούν την Κύπρο στην συνέχεια.

Και κάτι άλλο, για να τελειώνω. Ναι, υπάρχει ένα ποσοστό Ελλήνων (ψηφοφόρων), ίσως κάτω από 10%, που είναι φασίστες ή νεο-ναζί ή χουντικοί ή όπως θέλετε – οι διαφορές, αν υπάρχουν, είναι ελάχιστες. Αυτοί πάντα υπήρχαν και υπάρχουν, είτε φανερά ή καλυμμένοι μέσα στα διάφορα κόμματα της δεξιάς. Ας το παραδεχτούμε κι ας κοιτάξουμε ως δημοκράτες πώς θα τους αντιμετωπίσουμε.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author.

Iporta.gr

pavlidiscartoons.com/blog.