* Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι επικεφαλής

της πολιτικής κίνησης “ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ” 

και βουλευτής Θεσσαλονίκης

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πότε είναι τραβηγμένη η φωτογραφία (εγώ στη μέση με τα πέδιλα – 2ο δημοτικό σχολείο Αγίας Βαρβάρας). Θυμάμαι όμως το θρανίο που έτρεμε κάθε φορά που φούσκωνε το στήθος μας για να βγει η φωνή της απαγγελίας.

Κάπου έχω διαβάσει πως η πατρίδα του Σισύφου ήταν το αυλάκι που χάραζε -όλο και πιο βαθιά- ο βράχος που έσπρωχνε. Η πατρίδα δεν σου δίνει μόνο χαρά. Ακόμη και τα βάσανα που σου δίνει, πατρίδα σου είναι.

Και είναι τόσο παράξενο. Δεν επιλέγουμε τον τόπο που γεννιόμαστε, ούτε τη γλώσσα, ούτε τη θρησκεία, ούτε καν τους συμμαθητές μας – μια χρονιά «πίσω» να μας τραβούσαν οι γονείς μας, θα χάναμε τους φίλους μας για άλλους φίλους, για σκεφθείτε το… Όλα αυτά όμως είναι η πατρίδα μας. Το «μέσα» δέρμα μας. Και μαζί η μνήμη της Κοινότητας που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.

Τι συνέβη λοιπόν τον Οκτώβρη του ’40; O ίδιος λαός ήταν και τότε. Με διχόνοιες και πολιτικά πάθη πολύ χειρότερα από τα σημερινά. Όμως βρήκαν τον τρόπο να ενωθούν σε ένα μέτωπο. Αγρότες, εργάτες, αστοί, γραμματιζούμενοι και αγράμματοι, δεξιοί, κομμουνιστές από τη φυλακή, ντύθηκαν το ίδιο χακί και κάτω από την ίδια σημαία έδωσαν τη μάχη για την πατρίδα και τα παιδιά τους. Για να μην χαθεί η μνήμη της Κοινότητας. Αυτή η ένωση μπροστά στον κοινό κίνδυνο, αυτή η ομοψυχία, αυτή η θυσία, πρέπει να είναι ο φάρος που θα φωτίζει και τη σημερινή Ελλάδα. Τα αδιέξοδα που μας πνίγουν είναι μικρά μπροστά σε όλα αυτά που έχουμε καταφέρει εμείς κι οι πρόγονοί μας, ο καθένας μόνος του αλλά και όλοι μαζί. Αρκεί να βρούμε τη δύναμη για καθαρά ΟΧΙ και καθαρά ΝΑΙ στο μέλλον.

Χρόνια πολλά σε όλους. Ψηλά τη σημαία σημαιοφόροι (κι ας μην κάνετε όλοι παρέλαση).

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article EXPRESSES  the views of the author

iPorta.gr