* Ο Πάνος Βενέρης είναι Αρχιτέκτων Μηχ. Msc.,

                                                                                        Δντης Περιβάλλοντος – Χωροταξίας Δωδ/σου της Περιφέρειας Nοτίου Αιγαίου 

Βρισκόμουν στην Αθήνα με την πανσέληνο του Αυγούστου δυο – τρία χρόνια πριν και άκουσα στην τηλεόραση ότι θα είναι ανοιχτή η Ακρόπολη για νυχτερινή φωτογράφιση.

Όπλα, κράνη, μπαλάσκες, σακίδιο με τα φωτογραφικά, ξηρά τροφή, παγούρι και πρόσω ολοταχώς. Μαζί με εμένα εκατοντάδες ξένοι, το μετρό φίσκα.

Φτάνουμε στον ιερό βράχο ακριβώς το σούρουπο και βλέπω φασαρία και εκνευρισμό.

Πλησιάζω και ρωτώ τι συμβαίνει; Είναι κλειστά μου λένε. Πλησιάζω το φύλακα και μου το επιβεβαιώνει!…

– Μα καλά, η τηλεόραση άλλα έλεγε, είπα.

– Και πού ξέρουν αυτοί, η απάντηση. Εμείς κλείσαμε…

Μαζεύτηκαν τριγύρω μου οι ξένοι και άρχισαν να με ρωτούν (ευτυχώς ευγενικά). Τι να τους πω. Τη ντροπή που ένιωσα; Τις τραγικές μας συντεχνίες ή το «είπα – ξείπα», κανόνα της Ελληνικής πραγματικότητας; Όλες οι φυλές του κόσμου είχαν έλθει να πάρουν λίγο φως από το ολόγιομο φεγγάρι του Αττικού ουρανού ανάμεσα από τα μάρμαρα του Ικτίνου του Καλλικράτη και του Φειδία και εμείς αλλού αρμενίζαμε.

Βάζω το κεφάλι κάτω, δίνω τόπο στην οργή και κατευθύνομαι στο λόφο του Φιλοπάππου. Και αντικρίζω ότι βλέπετε. Η κοπέλα με τα λευκά ήταν Γιαπωνέζα. Τουλάχιστο μισή ώρα καθόταν ακίνητη, από τη μια να κοιτά την Ακρόπολη και από την άλλη το φεγγάρι. Όνειρο ζωής…

Ήθελα να μπω στη σκέψη της. Ίσως έτσι θα φωτίζονταν αυτό που μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε. Την ιερότητα των χωμάτων που πατούμε και δεν σεβόμαστε με τα διάφορα τερτίπια.

Την θεωρώ από τις καλύτερές μου φωτογραφίες, γιατί η εικόνα αυτή μου έρχεται τακτικά στο νου και αποδίδει ότι σας περιέγραψα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr