Δήμητρα Παπαναστασοπούλου

Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στο ιστορικό κτήριο, θα σας αναφέρω πρώτα τις σπουδαιότρες αίθουσες και τις χρήσεις τους.

Στο ισόγειο υπήρχε η Αίθουσα του Κήπου, ένα καθιστικό των βασιλέων με πρόσβαση στον κήπο, ένας μικρός ναός καθολικού δόγματος και, φυσικά, το μεγάλο και εντυπωσιακό κλιμακοστάσιο που οδηγούσε στους ορόφους.

Στον σημαντικό πρώτο όροφο βρίσκονταν : η Αίθουσα των Τροπαίων, στην οποία τοποθετήθηκαν εθνικά κειμήλια(η σημερινή Ελευθ. Βενιζέλου, όπου οργανώνονται διάφορες εκθέσεις), η Αίθουσα των Υπασπιστών ή Ηρώων, η Αίθουσα του Θρόνου, τρείς αίθουσες εκδηλώσεων(Χορού, Παιγνίων και Τραπεζαρίας), τα γραφεία των βασιλέων, τα ιδαίτερα διαμερίσματά τους, τα διαμερίσματα των αυλικών και οι ξενώνες.
Στον δεύτερο όροφο υπήρχε μια μεγάλη Αίθουσα Χορού, που χρησιμοποιούνταν μέχρι να φτιαχτεί εκείνη του πρώτου ορόφου, στην οποία δίνονταν μέχρι και θεατρικές παραστάσεις, τα δωμάτια του προσωπικού και οι βοηθητικοί χώροι.
Θέλω εδώ, φίλες και φίλοι, να σκεφθείτε ότι εκείνα τα χρόνια δεν ήταν προνόμιο να μένει κανείς σε ψηλό όροφο, όπως σήμερα…

Σε αντίθεση με την λιτή εξωτερική εμφάνιση του κτηρίου των Ανακτόρων, το εσωτερικό ήταν διακοσμημένο με εντυπωσιακές τοιχογραφίες και οροφογραφίες, τις οποίες φιλοτέχνησαν πολλοί Βαυαροί καλλιτέχνες και δύο Έλληνες ζωγράφοι (Φίλιππος και Γεώργιος Μαργαρίτης).

Οι τοιχογραφίες της Αίθουσας των Τροπαίων απεικονίζουν σκηνές από την αρχή της Επανάστασης του 1821 μέχρι την άφιξη του Όθωνα στο Ναύπλιο.
Στην Αίθουσα των Υπασπιστών υπήρχαν 14 προσωπογραφίες(οι 13 απεικόνιζαν Έλληνες αγωνιστές) και έργα των δύο Ελλήνων ζωγράφων, ενώ στους υπόλοιπους χώρους υπήρχαν μυθολογικές παραστάσεις.

Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος των τοιχογραφιών καταστράφηκε στις δύο πυρκαγιές (1884 και 1909).
Όσον αφορά την κατασκευή αποχωρητηρίων, προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις, αφού θεωρήθηκε βεβήλωση των Ανακτόρων. Βλέπετε, τα σπίτια της εποχής δεν διέθεταν τέτοιους χώρους εντός, αλλά μόνον εκτός.

«Τέτοια πράγματα δεν ταιριάζουν να γίνωνται μέσα σ’ ένα παλάτι, γιατί μαγαρίζεται. Αυτές οι δουλειές της ντροπής πρέπει να γίνωνται έξω απ’ αυτό, στο περβόλι», σημείωνε χαρακτηριστικά ο Βασίλης Αττικός.

Τα έπιπλα, σε αυτοκρατορικό στύλ και στύλ Λουδοβίκου ΙΕ΄ήρθαν από το Μόναχο και το Παρίσι. Εντυπωσιακοί ήταν οι μεγάλοι καθρέφτες στις αίθουσες χορού, στα ταβάνια των οποίων δέσποζαν τρείς κρυστάλλινοι πολυέλαιοι. Ο Όθων και η Αμαλία εγκαταστάθηκαν, με τις εργασίες να συνεχίζονται, τον Ιούλιο του 1843.

Ο θρόνος του Όθωνα χρησιμοποιήθηκε και από τον Γεώργιο Α΄και σήμερα εκτίθεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Εκεί, έξω από τα Ανάκτορα τη νύχτα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843- λίγους μόνο μήνες μετά την εγκατάσταση των βασιλέων- ο λαός συγκεντρώθηκε απαιτώντας την παραχώρηση του Συντάγματος και έφυγε δικαιωμένος, με τον στρατηγό Καλλέργη να μεταφέρει το μύνημα ότι αν δεν συμφωνήσει ο βασιλέας, ο λαός θα βάλει φωτιά στα Ανάκτορα.

Δεκαεννέα χρόνια αργότερα, τη νύχτα της 10ης Οκτωβρίου 1862, ο λαός απαιτούσε να του παραδοθούν τα Ανάκτορα και να φύγει ο βασιλιάς. Ο ναύαρχος Σαχίνης αρνήθηκε και το αποτέλεσμα ήταν να πετροβοληθούν τα Ανάκτορα, να σπάσουν τα τζάμια και όλα τα φανάρια της Πλατείας Συντάγματος.

Η πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια, την επόμενη εβδομάδα!