Ελπίδα Νούσα 

“Αναμνήσεις με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Φάρων,

που γιορτάζεται την τρίτη Κυριακή του Αυγούστου”

Φωτογραφία: Π.Μανώλης – www.patrasinfo.com

Ο ήλιος βασιλεύει, μουχρώνει ο Αυγουστιάτικος ουρανός και τα πυρωμένα χρώματα σκορπίζονται στη θάλασσα.

Χρώματα της φωτιάς, μενεξεδιά τ’ ουρανού, που σμίγουνε με τις χρυσαφένιες ανταύγειες από το φως της πέτρινης στήλης που αγέρωχα στέκει ερημίτης-φύλακας, ακίνητος ταξιδευτής, σύντροφος πυρσός…

Όνειρα γλυκά, αγαπημένοι Πορταΐτες, με αμυδρό φως, σαν εκείνο του αλλοτινού φάρου της πόλης μου…

Μοναχικός ήρωας φωτίζει το υδάτινο μονοπάτι του Πατραϊκού κόλπου.

Μια αδιόρατη μαγεία, μια μυστήρια γαλήνη τυλίγει το βαρύ λίθινο ένδυμά του…Καταφύγιο ιδανικό, για το συναπάντημα με τη μοναξιά μας…

Ανάβει, σβήνει, σα να μας κλείνει, λες, τρυφερά το μάτι ο μάγος τ’ ουρανού…

“Μάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινές…

Κύματα με τη γλυκιά αγωνία στην κάτασπρη ράχη

Πόσο αγάπησα τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα…”

(Μ.Αναγνοστάκης)

“Ο Φάρος της Πάτρας”- Προπολεμική καρτ ποστάλ – paliapatra.gr

Ο “Φάρος της Πάτρας”, σύμβολο της πόλης μου, που αρχικά είχε χτιστεί στον μόλο, ήταν ξύλινος. Όμως, λόγω της μη ανθεκτικότητας του ξύλου αντικαταστάθηκε το 1878 με πέτρινο.

Κάθε φορά που στο πατρινό λιμάνι έμπαινε ένα ξένης σημαίας καράβι, στηνόταν μια εξαιρετική ιεροτελεστία.

Πλήθος Πατρινών καλωσόριζαν τους νιόφερους, καπετάνιο και ναύτες ζητωκραυγάζοντας, ενώ η ναυτική μπάντα παιάνιζε τον εθνικό ύμνο της χώρας προέλευσης του πλοίου.

Ο καπετάνιος ύψωνε στον πέτρινο φάρο τη σημαία, ευχαριστώντας με αυτή την κίνηση για το καλωσόρισμα…

Ο Φάρος παρέμεινε στο μόλο μέχρι το 1972 όταν κατεδαφίστηκε στα πλαίσια “εκμοντερνισμού” της πόλης. Ξαναχτίστηκε το 1999 πανομοιότυπα με τον παλιό Φάρο και αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα της αχαϊκής πρωτεύουσας!

Με το φως του, πάλλονται μαζί κι οι λογισμοί…Παραδομένοι στο μολυβένιο ορίζοντα…Φωτισμένοι από του φάρου το αμυδρό φως…Αμυδρό μεν, με βοηθά δε, να εστιάσω στη ρομαντική πλευρά της ψυχής μου, σε σκέψεις που “ρέουν” χωρίς καμία προφανή λογική σύνδεση…
Σούρουπο Κυριακής…
Ένα μικρό κοριτσάκι με κοτσίδες, φιόγκους και το καλό της φόρεμα από οργαντίνα βολτάρει στο μόλο.

Τα δυο χεράκια της ανασηκωμένα. Με το’ να πιάνει το μπαμπά, με τ’ άλλο τη μανούλα…

Ασυναίσθητα και τώρα σηκώνει τα χέρια…μα…η αίσθηση της αφής, ανύπαρκτη…

Γίνατε γλάροι και πετάξατε μακριά με το καράβι της φωτογραφίας…

Κι έμεινε η απουσία…Κι η οδύνη…Όχι τόσο με την απώλεια…έτσι κι αλλιώς, ο χρόνος έχει επουλώσει τα σημάδια της, όσο που του φάρου το φως δεν πρόλαβε να φωτίσει το μέγεθος της αγάπης… κι έμεινε εκείνη, ανέκφραστη.

Μύχιες σκέψεις που φορτσάρισαν το μυαλό απόψε, στο έπακρο. Η φλόγα του φάρου, τι κι αν αμυδρή, έφεξε το “κενό”…

Τελικά, οι σχέσεις μας με τους άλλους, αποκαλύπτονται μέσα από ένα είδος ψυχικού φωτισμού αντίστοιχου με το φυσικό φωτισμό του φάρου.

Η γοητεία των αναμνήσεων κι ο λυρισμός τους πλάθουν ένα ψυχικό τοπίο φωτισμένο αινιγματικά, μαγικά, αιθέρια κι ονειρικά…Ειδικά, αυτό το τελευταίο…”ονειρικά”…

Πόση ανάγκη έχω το όνειρο απόψε, φωτισμένο από το φάρο της μνήμης…

Καλό ξημέρωμα, με φάρων αναλαμπές, φίλοι αγαπημένοι! Το φως τους ας οδηγεί το ταξίδι των ονείρων μας!

Ας είναι ελπίδα, αισιοδοξία και ασφάλεια στη ρότα τους!

“Τον φίλο μου το φάρο, τον πιο παλιό
απ’ όλους μου τους φίλους τον πιο καλό
μες στο βαθύ σκοτάδι παρακαλώ,
φέξε το νυχτωμένο μου μυαλό.
Φώτισε τ’ όνειρό μου να θυμηθώ…”

Ορφέας Περίδης: “ο Φάρος”

{youtube}0xbT-7djQc8{/youtube}