Τζίνα Δαβιλά

“16χρονος στις ΗΠΑ πυροβόλησε θανάσιμα στο πρόσωπο συνομήλικό του και στη συνέχεια ανέβασε selfie με φόντο το πτώμα.

Ο 16χρονος κατηγορείται ότι δολοφόνησε τον συμμαθητή του Ράιαν Μάνγκαν, στο σπίτι του, στην Πενσιλβάνια. Η σύλληψή του πραγματοποιήθηκε όταν η αστυνομία έλαβε αντίγραφο της φωτογραφίας, την οποία ο δράστης είχε στείλει σε άλλον ανήλικο μέσω του Snapchat – εφαρμογή στην οποία τα μηνύματα διαγράφονται αυτόματα σε λίγα δευτερόπλεπτα, εκτός εάν ο παραλήπτης επιλέξει να τα σώσει.

Η αστυνομία έλαβε αντίγραφα δύο φωτογραφιών. Στη μία εικονίζεται το θύμα καθισμένο σε καρέκλα με μία σφαίρα στο κεφάλι και στην άλλη μαύρος άνδρας, ο οποίος ποζάρει με φόντο το πτώμα. Μητέρα αγοριού που έσωσε τις φωτογραφίες δήλωσε στην εφημερίδα Pittsburg Tribune Review ότι ο γιος της έλαβε από τον δράστη και γραπτά μηνύματα, προειδοποιώντας μεταξύ άλλων ότι «ο Ράιαν δεν ήταν ο τελευταίος».

Φωτογραφία: Ο άτυχος 16χρονος Ράιαν Μάνγκαν”

Την είδηση αντέγραψα από το athensvoice . Από τη μια ειναι ανατριχιαστική, από την άλλη αναμενόμενη. Οι τζιχαντιστές αποκεφαλίζουν on line, ο απαγχονισμός του Σαντάμ Χουσεΐν έγινε on line με κείνο το δίλεπτο βίντεο της φρίκης που παρακολουθούσαν ακόμα και παιδιά κάνοντας πειράματα στα διπλανά τους παιδιά – όχι σε κούκλες. 

Υπάρχει πολύ τρέλλα δίπλα μας. Και δεν εννοώ υγιής τρέλα. Εννοώ τρέλλα που χρήζει ανάγκης ψυχιατρικής παρέμβασης. Όποιος αντιληφθεί κάτι σε προσφιλές του άτομο, το προσπερνά γιατί σκέπτεται “όχι σε μένα δεν θα τύχει ποτέ”. Κάτι σαν τα τροχαία δηλαδή.

Και δεν υπάρχει έλεγχος στο τι παρακολουθεί ένας έφηβος από τα παιδικά του χρόνια στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο. Ελεύθερο πεδίο. Σαν τους σκοπευτές. 

Η Διώξη Ηλεκτρινικού Εγκλήματος, στην Ελλάδα τουλάχιστον, παρεμβαίνει κατόπιν εορτής. Ο νόμος περί προσωπικών δεδομένων βάζει φρένο.

Ενώ στο διαδίκτυο ό,τι θέλει κάποιος αναρτά. Χωρίς έλεγχο. 

Θα με ρωτήσεις “αυτό φταίει;”. Όχι μόνο, φταίει και αυτό. Δύσκολο θέμα για να δώσεις σαφείς και σίγουρες απαντήσεις, ακόμα δυσκολότερο γίνεται όταν ο εγκληματίας είναι ένα παιδί.

Όταν συνηθίζεις να κοιτάς το τέρας στα μάτια, κάποια στιγμή του μοιάζεις, έλεγε ο Χατζιδάκις. Είναι μια ρεαλιστική εκδοχή. Και σοφή.

Μόδα; Ίσως κραυγή. “Εδώ είμαι πρόσεξέ με, υπάρχω”. Σαν τους λερωμένους τοίχους από τα κακοζωγραφισμένα γκράφιτι.

Απλώς κραυγή. Υπεραπλουστευμένη ίσως ερμηνεία μιας ανατριχιαστικής πραγματικότητας, αλλά για σκέψου… Ίσως καιρό πριν να προειδοποιούσε πως  κάτι δεν πάει καλά. Πως θέλει βοήθεια, πως θέλει προσοχή… 

Εσύ κι εγώ… απόντες.

Για σκέψου…