Χρήστος Μαγγούτας  

Ζούμε σε μια αντιηρωική εποχή. Θα πείτε: «γιατί κάθε εποχή πρέπει να είναι αντιηρωική;» Κάθε εποχή, ακόμα κι αν είναι στο χρυσό αιώνα της θα πρέπει να διαθέτει ένα βαθμό δυναμικότητας και ηρωισμού, έστω για να διατηρήσει τα κεκτημένα. Δυστυχώς η εποχή μας δεν έχει αυτό τον ελάχιστο δυναμισμό και την αγωνιστικότητα γι’ αυτό και βλέπουμε ότι οι λαοί – με πρώτο τον δικό μας – αρχίζουν να χάνουν δικαιώματα για τα οποία άλλοι αγωνίστηκαν, ακόμα και θυσιάστηκαν.

Τέτοια εποχή πριν από 49 χρόνια οι κόσμος έβραζε από τις διαδηλώσεις: ο Μάης του 1968 στο Παρίσι, οι ογκώδεις και μαχητικές διαδηλώσεις για «φράουλες και αίμα» στην μερική και οι πρώτες εξεγέρσεις των φοιτητών κατά της χούντας που κατέληξαν στο Πολυτεχνείο (που μερικοί τον θεωρούν μύθο – ας με ρωτήσουν, όλο το διάστημα της χούντας ήμουν φοιτητής της Νομικής της Αθήνας και μπορώ να τους διαβάσω από το τομάρι μου κάθε μέρα του αγώνα – και έχω δικαίωμα να το κάνω γιατί ήμουν από τις εκατοντάδες χιλιάδες που δεν εξαγόρασαν της συμμετοχή τους ούτε με μια δραχμή).

Κι όμως η εποχή μας είναι πολύ πιο σκληρή από ό,τι φαίνεται: το όριο για τη σύνταξη ανέβηκε τα 67 χρόνια, οι κατασχέσεις σε ημερησία διάταξη, και σ’ αυτό δε φταίει μόνο ο οφειλέτης αλλά και η Τράπεζα. Στον Καναδά οι τράπεζες δίνουν περίπου το 65% της αξίας σε δάνειο και μόνο αν δικός τους εμπειρογνώμων κάνει αξιολόγηση της κατοικίας. Το ίδιο κάνει και ο αγοραστής και παρ’ όλο που έχουν αντίθετα συμφέροντα, οι αξιολογήσεις τους σπάνια αποκλίνουν. (Σε μια πελάτισσά μου οι αξιολογήσεις ήταν $750,000 και $725,000). Οι ελληνικές τράπεζες όταν τους ζητούσες 100,000 € σου έδιναν 150,000 χωρίς καν να εξετάσουν αν θα έχεις και στο μέλλον τη δυνατότητα να πληρώνεις τις δόσεις σου. Στην Ελλάδα θριαμβεύει το παραμύθι: αυτές τις μέρες γέμισαν οι ιστοσελίδες από τα ωσαννά ότι βγήκε απόφαση για άρνηση του χρέους, ενώ η δικαστική απόφαση δεν έχει καμιά σχέση με το 99% των οφειλετών.

Και θα έρθουν και πολλά ακόμα που ισχύουν από χρόνια στις εστίες του καπιταλισμού: η θερινή άδεια θα αλλάξει ανάλογα με τα χρόνια, θα συνεχίσουν οι μειώσεις των συντάξεων, η Κυριακή αργία θα καταργηθεί. Η Νέα Τάξη δεν νικιέται με ξάπλα στον καφενέ ή τον φραπέ ή το κινητό. Ο καπιταλισμός έδωσε πολύ πιο πολλά από ό,τι στους πολίτες της χώρας του γιατί φοβόταν ότι η Κόκκινη Αρκούδα με τη δύναμη που είχε πάρει θα καταβρόχθιζε όλη την Ευρώπη. Εμείς οι αφελείς περιμένουμε να μας χαριστεί το χρέος όπως έγινε με τη Γερμανία μετά τον πόλεμο Ήταν ο ίδιος λόγος, ο καπιταλισμός δε χαρίζει ούτε φράγκο αν δεν αναγκαστεί. Το Μόντρεαλ χρωστούσε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 και αποπλήρωσε το 2007 γιατί δεν ήταν Γερμανία.

Ναι η Νέα Τάξη μας ψεκάζει αλλά όχι με χημικά, αυτό είναι πολύ ξεπερασμένο: εξαγοράζοντας τους ηγέτες και κοιμίζοντας τους λαούς. Φανταστείτε να υπήρχε το Μέγκα ή το Σκάι ή οποίο άλλο, την εποχή του Λεωνίδα; «Μα τι πάει να κάνει αυτός ο τρελός; Θέλει να καταστρέψει την Ελλάδα με το να θυμώσει του Μεγάλο Βασιλιά; Δεν του δίνουμε Γην και Ύδωρ να τον καλοπιάσουμε και μας δώσει μερικές καραβιές δαρεικούς;»

Ο Κολοκοτρώνης και οΚαραϊσκάκης θα γινόταν περίγελως των μαζών: «Μια χαρά δεν είμαστε με το Σουλτάνο; Και εκκλησιές μας αφήνει να έχουμε και μας προστατεύει να μην κολλήσουμε τις λεγόμενες προοδευτικές ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και γίνουμε άθεοι,ήμαρτον Κύριε. Δεν βλέπετε ότι και ο αγαπημένος μας πατριάρχης λέει να υπακούομε στο Σουλτάνο γιατί τον διόρισε ο Θεός για να μας τιμωρήσει; Δεν ξέρει αυτός που αφόρισε τον ληστή Κολοκοτρώνη και τον εγκληματία Ρήγα Φεραίο, και οποιονδήποτε κάτοικο της Ελλάδας αν προσβάλει το Σουλτάνο;» (ο οποίος γι΄ αυτό τον κρέμασε: «Παπά, σε διόρισα εδώ για να καλοπερνάς εσύ και η φάρα σου. Απότυχες στο σκοπό σου και θα τιμωρηθείς όπως είχαμε συμφωνήσει». Και η Νέα Ελλάς έστησε μπροστά στο πανεπιστήμιο και τους δυο: τον ήρωα και τον προδότη. Περαστικά της.

Τα γράφω αυτά γιατί φοβάμαι ότι θα έρθουν πολύ άσχημες μέρες. Όσοι δε θυμήθηκαν καθόλου την Εργατική Πρωτομαγιά μπορούν να φανταστούν τα παιδιά τους να σκοτώνονται όπως αυτοί που σκοτώθηκαν σα σήμερα κι που μερικοί από μας δεν τους θυμηθήκαμε καν ή αν τους θυμηθήκαμε ήταν για να τους λοιδορήσαμε τους ηλίθιους.

Φοβάμαι αυτή την απάθεια των λαών – κυρίως του λαού μας. Οι κάτοικοι μιας δυτικής συνοικίας του Πειραιά ξεσηκώθηκαν γιατί θα ήταν και μεταναστάκια στο σχολείο των παιδιών τους. Αλλά δεν ξεσηκώθηκαν ούτε αυτοί ούτε οι υπόλοιποι να ζητήσουν να επιστραφούν στο κρατικό ταμείο τα 350 δις – και μη γελιόμαστε, τα πιο πολλά βρίσκονται στην Ελλάδα.

Δεν βλέπω οποιαδήποτε διάθεση για δράση, όταν οι τραπεζίτες και οι τοκογλύφοι παίρνουν τις καλύτερες πηγές εισοδήματος της χώρας. Και πόσο πιο μεγάλο μπορεί να είναι ένα έγκλημα από το να ξενιτεύονται μισό εκατομμύριο σπουδαγμένοι νέοι; Είναι η μεγαλύτερη φυγή στην ιστορία της Ελλάδας – και χωρίς να γίνει κάποιος πόλεμος, σεισμός, λοιμό;, λιμός, καταποντισμός.
Εκτός αν η απάθεια είναι ο μεγαλύτερος καταποντισμός. Οι γέροι με τις πατερίτσες θα την υπερασπιστούν τη χώρα μας;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr