Ηλίας Καραβόλιας 

Ήταν Απρίλιος του 2011 όταν έγραψα με συνάδελφο -διεθνώς αναγνωρισμένο οικονομολόγο- σε ξένο site, άρθρο σχετικό με την διαδικασία τιτλοποίησης της δημόσιας περιουσίας- με τις τότε αποτιμήσεις να είναι υψηλότερες απο τις σημερινές- και με στόχο την “σταδιακή ανταλλαγή” (swap) μεταξύ χρέους και αναπτυξιακών επενδύσεων μέσω αξιοποίησης ακινήτων και επιχειρήσεων του δημοσίου  .

Από την αρχή της κρίσης πίστευα ακράδαντα ότι δεν θα λειτουργήσει ο αυτοματισμός ισορροπίας προσφοράς-ζήτησης στην αγορά εργασίας. Και αυτό γιατί δεν θα λειτουργούσε το νεοκλασσικό υπόδειγμα ισορροπίας στην ζήτηση χρήματος. Κοινώς, δεν πίστευα ότι η εσωτερική υποτίμηση και η πτώση των μισθών θα γεννούσε επενδύσεις, παραγωγή, απασχόληση. Και αυτό γιατί μεταξύ άλλων, δυστυχώς το αόρατο χέρι που επικαλούνται οι οπαδοί της πλήρους απορρύθμισης των αγορών είναι πραγματικά…αόρατο(δεν υπάρχει δηλαδή).

Ο δανεισμός της χώρας απο ΕΕ και ΔΝΤ δεν μας έδινε το δικαίωμα εδώ και 5 χρόνια να δανειστούμε απο τους δυο κατ εξοχήν αναπτυξιακούς πυλώνες της παγκόσμιας οικονομίας: την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων( ΕτΕπ) και την Παγκόσμια Τράπεζα.Σήμερα, ενα απο τα βασικά διαπραγματευτικά μας ζητούμενα-εκτός της αναγκαίας αναδιάρθρωσης του χρέους- κρίνω ότι πρέπει να είναι η δυνατότητα πρόσβασης μας σε αυτούς τους υπερεθνικούς οργανισμούς χρηματοδότησης. Οφείλουμε όμως να προετοιμαστούμε με συγκεκριμένο σχέδιο που θα είναι ικανό να σταθεί ως εναλλακτικό χρηματοδοτικό εργαλείο ανάπτυξης.

Το ονομάζω Greek Growth Fund (Ελληνικό Αναπτυξιακό Ταμείο ) που θα βασίζεται σε καλυμμένα ομόλογα (asset backed bonds)της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και της Παγκόσμιας Τράπεζας.Τι εννοώ: δεν χρειάζεται να μας δώσουν λεφτά αλλά να καταθέσουν ως εγγυήσεις 10ετή πχ. ομόλογα τους( πιστοληπτικής αξιολόγησης ΑΑΑ) με ενέχυρο τιτλοποιημένες αξίες δημόσιας περιουσίας, μετά από αποτιμήσεις διεθνών ορκωτών ελεγκτών.Ουσιαστικά αναφέρομαι στην δημιουργία ενός κλειστής διάρκειας αμοιβαίου κεφαλαίου (με λήξη σχετιζόμενη με τις στρατηγικές εξόδου απο τις επενδύσεις και ένα μίνιμουμ ποσοστό απόδοσης τους) όπου θα περιελάμβανε ένα σύνολο έργων (pipeline of projects) με συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα( ΣΔΙΤ) σε κλάδους όπως δημόσιες υποδομές, σύγχρονες αγροτικές καλλιέργειες, τουρισμός, ενέργεια, υψηλή τεχνολογία,κ.α Το fund θα μπορούσε να δημιουργήσει υπολογαριασμούς( sub-accounts) κάτι σαν mini funds δηλαδή για κάθε κλάδο. Η διαχείριση θα μπορούσε να δοθεί με διεθνή διαγωνισμό σε ξένους καταξιωμένους διαχειριστές( fund managers) και φυσικά με συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου στην διαχείριση των χρημάτων.

“Ακούω” ήδη τα ερωτήματα πολλών. Επενδυτές; Κυρίως ομογενείς, αρκεί να γινόταν ένα αποτελεσματικό λανσάρισμα (roadshow)του εγχειρήματος.Κίνητρο; Η μηδενική φορολόγηση των μεριδίων συμμετοχής του κάθε επενδυτή .Ουσιαστικά το Δημόσιο θα “κερδίσει” έμμεσα : απο την αύξηση της απασχόλησης, της παραγωγής, της ζήτησης.Εγγυήσεις; Αναφέρθηκα στα 10ετή ομόλογα της ΕτΕπ και της World Bank .Αποτίμηση; Κάλλιστα θα μπορούσαν τα μερίδια αυτού του αμοιβαίου να εισαχθούν σε διεθνές χρηματιστήριο, γιατί όχι και στην Φρανκφούρτη,ώστε η αξία διαπραγμάτευσης τους να αντανακλά τους διεθνείς όρους αποτιμήσεων με βάση τους κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης(corporate governance).

Σαφέστατα το σχέδιο χρειάζεται εξειδίκευση και προσαρμογή σε κάποια διεθνή δεδομένα.Σίγουρα όμως αποτρέπει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και θα μπορούσε ενδεχομένως να γίνει βασικός φορέας αυτού του fund το ίδιο το ΤΑΙΠΕΔ. Σίγουρα όμως πολλοί Έλληνες θα έβρισκαν δουλειά ,καθώς χωρίς γραφειοκρατία και φορολόγηση, οι επενδύσεις πάντα πιάνουν τόπο.Πολλές ιδέες νέων ικανών ανθρώπων θα αξιοποιούνταν αφού είναι κοινός τόπος ότι αυτό που έχει ανάγκη η χώρα είναι η σύμπραξη ιδεών με κεφάλαια.Αλλά για να έλθουν κεφάλαια, απαιτείται να διώξουμε τον βραχνά της γραφειοκρατίας και της φορολογίας. Ενα τέτοιο βήμα θα μπορούσε να γίνει με το GGF( Greek Growth Fund). Ας το προτείνουμε τουλάχιστον στον κ.Γιούνκερ που και αυτός φοβάται να μας δώσει έτσι απλόχερα, χωρίς εγγυήσεις, λεφτά για ανάπτυξη…