Χρήστος Μαγγούτας

Ένα άναρχο κράτος προσπαθεί με τον πιο γελοίο τρόπο να δείξει ότι έχει νόμους και ηθικές.

Ένα ιερατείο ξεπουλημένο στο διάβολο παλεύει να μη χάσει τα δικαιώματα στο θάνατο κάποιου που δεν ήταν θρησκευόμενος. Και ένας εισαγγελέας που δεν έχει ακούσει για σκάνδαλα, για 350 δις που λείπουν, για τη λίστα Λαγκάρντ, για Βατοπέδια και Ζήμενς, γίνονται ύαινες και ξεθάβουν κάποιον, τον Αλέξανδρο Βέλιο, που από καθαρή και εκφρασμένη επιλογή του θέλησε να διαλέξει τον τρόπο του θανάτου του.

Πόση βρωμιά έχει πια το βασίλειο της Δανιμαρκίας ; Πόσο πιο κάτω θα πέσει «στου κακού τη σκάλα»; Οι απατεώνες και αργυρώνητοι γίνονται τιμητές για να τιμωρήσουν τους αθώους. Όποιος φεύγει από το κοπάδι τους πρέπει να τιμωρηθεί και να γελοιοποιηθεί. Τα κεφάλια που ξεπερνούν τη μετριότητα, πρέπει να κοπούν. Οι απόγονοι της Αντιγόνης που έδωσε τη ζωή της για να θάψει κάποιο νεκρό, μετατράπηκαν σε ύαινες και τον ξεθάβουν.

Πώς να μην έχουμε μια κυβέρνηση άβουλη και ξεπουλημένη; Από έξω είναι σκλάβα των μεγάλων δυνάμεων. Από μέσα σκλάβα ενός αναίσχυντου και αδίσταχτου ιερατείου, που δεν παρέλειψε να παραβεί κάθε αρχή του ιδρυτή της. Ο μόνος λόγος για την ύπαρξή μιας τέτοιας κυβέρνησης της είναι να αποτελεί το εκτελεστικό όργανο των δυνάμεων του σκότους.

Δεν της αρκούσε της εκκλησίας που μας βάφτισε μωρά πριν μεγαλώσουμε και αρχίσουμε να σκεφτόμαστε. Κι ο Χίτλερ το ίδιο έλεγε: «Δώστε μου τα παιδιά ως τα 12 χρόνια και μετά διδάξετε τα ό,τι θέλετε, λίγα θα ξεφύγουν». Γι΄ αυτό το ιερατείο μας έστελνε σε υποχρεωτικό εκκλησιασμό, αγιασμούς, κατηχητικό, πλύση εγκεφάλου με το μάθημα θρησκευτικών στα σχολεία. Και να γράφουμε στις ταυτότητες τι πιστεύουμε για το Θεούλη για να έχει έτοιμο το Ποινικό Μητρώο μας ο Άγιος Πέτρος. Θέλει να ρυθμίζει και πώς θα πεθάνουμε, την πιο ιερή στιγμή για τον άνθρωπο, όταν φεύγει από αυτόν τον σκληρό και παράξενο, αλλά και ευαίσθητο και πολύτιμο και μοναδικό και θαυμαστό κόσμο. Ο ελέω θεού Καίσαρας αγκαλιά με το Θεό και ας τολμήσει να ξεφύγει από το θανατερό αγκάλιασμα.

Άλλη μια φορά βλέπουμε τη χώρα μας να τρέχει ολοταχώς προς τα πίσω. Πριν από σχεδόν έναν αιώνα ο μέγας Freud αποφάσισε να ζητήσει ευθανασία γιατί δεν άντεχε πια τον πόνο –και η στάχτη του να μπει σε ένα αρχαίο ελληνικό αγγείο. Δύσκολη απόφαση για την κόρη του Άννα, μεγάλη ψυχίατρο κι αυτή. Τελικά νίκησε η αγάπη για τον πατέρα της, όχι ο πόνος της. Η πράξη ήταν παράνομη τότε, αλλά φαίνεται πώς αλλού οι εισαγγελείς έχουν τσίπα να μην μπαίνουν στα εσώψυχα του ανθρώπου.

Και καταλήγουμε πάλι στο φίδι που κυνηγά την ουρά του: ποιος είναι ο πρώτος και κύριος υπεύθυνος; Ποιος διορίζει στη Βουλή τους υπαλλήλους του για να κυβερνήσουν τη χώρα, αυτοί την καταστρέφουν κι αυτός τους ξαναδιορίζει; Ποιος δίνει στο ιερατείο τη δύναμη που έχει;

Σε τελική ανάλυση καταλήγουμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: κάθε λαός έχει αυτό που αξίζει. («Οι πολλοί» του Πλάτωνα).

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr