Τζίνα Δαβιλά

Για κάποιους η έμπνευση των Αρβύλα να συνομιλήσουν με την Αγία Βαρβάρα ήταν ασέβεια .

Θα μπορούσα ίσως και να συμφωνήσω στο σκηνοθετικό μέρος. Θα μπορούσε να ακουγόταν μόνο η φωνή της από το υπερπέραν, από το Σύμπαν που πηγαίνει η ενέργειά μας όταν αφήνουμε τα γήινα.

Θέλω να σταθώ όμως στην ουσία. Στο κείμενο. Σε κάποια από τα λόγια που της έβαλαν στο στόμα οι Αρβύλα.

«Φεύγω στις 24 Μαΐου και τότε αριστεροί, δεξιοί… θα χρειάζονται τα φάρμακα και όχι την ευλογία μου … γιατί αν χρειαστεί να ξανάρθω θα πρέπει να μαζευτούν όλα τα λείψανα των Αγίων για να προσευχηθούμε για να μην γίνετε εσείς λείψανα».

«Οι μάνατζέρ μου δεν θα με φέρουν στο αντικαρκινικό της Θεσσαλονίκης γιατί προτίμησαν τον Μητροπολίτη Πειραιά που μισεί τους ομοφυλόφιλους».

«Να σας δώσω και μια συμβουλή: το ένα δέκατο της αγάπης και του σεβασμού που δείχνετε για τα λείψανα, αν το δείχνατε μεταξύ σας, πραγματικά θα ήσασταν μια κοινωνία Αγάπης».

Το κείμενο τούτο το γράφω για κείνους που θύμωσαν με την σάτιρα των Αρβύλα. Γιατί παραμερίζοντας τους τύπους, τα πρέπει, τα πρωτόκολλα και τα βαρίδια της ενοχής, η ουσία της Αρβυλικής «Αγίας Βαρβάρας» χτυπά καμπάνες για το σαθρό τρόπο προσέγγισης της Ορθοδοξίας και της Θρησκευτικής Πίστης γενικότερα. Η Πίστη είναι κάτι που αυτομάτως γεννά σεβασμό και δεν το αγγίζουμε ως συναίσθημα, εκτός κι αν το αποτέλεσμα κάνει κακό στους άλλους.

Εμπεριέχεται υπερβολή, φανατισμός, μίσος, εγκληματικότητα. Τότε μόνο επιτρέπεται να ασκήσουμε κριτική. Για να διαβάσουν οι άλλοι, όχι εκείνοι που πιστεύουν. Γιατί είπαμε: η Πίστη είναι συναίσθημα και ανάγκη και δεν μπορείς να παρέμβεις, αν ο πιστός δεν σου ανοίξει την πόρτα του. Εξ ου και ο φανατισμός. Εύκολα γίνεται παρωπιδισμός.

Σαφώς δεν με ενόχλησε η σάτιρα των Ράδιο Αρβύλα.

Όχι δεν με ενόχλησε η έλευση των οστών της Αγίας Βαρβάρας.

Δεν με ενόχλησε και η πομπή των λειψάνων με τιμές αρχηγού. Είμαστε ελληνο-ορθόδοξο έθνος. Και – δυστυχώς- η Εκκλησία ακόμα εμπλέκεται με το Κράτος και εμπλέκει το Κράτος.

Ούτε η αριστερίζουσα κυβέρνηση με ενόχλησε που «παίζει» τον ρόλο των προηγούμενων σε θέματα Εκκλησίας. Κατανοώ την θεσμικότητα του ζητήματος και την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ σε θέματα θρησκευτικότητας. Άλλωστε τα ανοιχτά μέτωπα του Πρωθυπουργού είναι πολλά. Τούτο μπορεί να περιμένει.

Με ενόχλησε, όμως, πολύ-πολύ η εγγενής αγένεια των πιστών. Των Ορθόδοξων Χριστιανών. Των απόντων από την πίστη τους χριστιανών. Γιατί το μήνυμα του Χριστιανισμού είναι άλλο. Δεν είναι το στριμωξίδι – με το βρισίδι- για ένα άγγιγμα του οστεοφυλακίου της Αγίας Βαρβάρας.

Δεν είναι τα κολλημένα χείλη πάνω στην Αγία ή την εικόνα της.

Το μήνυμα του κάθε … Χριστιανισμού είναι βαθύτερο και ουσιώδες μόνο για εκείνους που έχουν κοινωνήσει τον συμβολισμό των θρησκευτικών ενεργειών. Θέλω να πω ότι ξέρουν γιατί είναι χριστιανοί και όχι βουδιστές, ινδουιστές ή μουσουλμάνοι.

Στην γνώση που απαντά στο «γιατί» δεν υπάρχουν σπρωξίδια, εντάσεις, υπερβολές, αποδείξεις με τάματα, αγριεμένα βλέμματα και θυμοί.

Υπάρχουν σεβασμός και ταπεινότητα, ηρεμία και γαλήνη.

Αυτό που από την ανάποδη έχει πει ο Γκάντι: «αν οι Χριστιανοί ήταν Χριστιανοί όλο το εικοσιτετράωρο, θα γινόμουν ευχαρίστως Χριστιανός».

Αυτό που ευθέως είπαν χθες οι Αρβύλα δια στόματος της υποτιθέμενης Αγίας Βαρβάρας: «Οι αθεόφοβοι που παραμυθιάζουν τους πιστούς πως αυξάνεται η ευλογία με τις προσφορές και τα τάματα… ».

Ερώτηση: σε τούτη την χώρα γεννήθηκε ο ελεύθερος πολίτης;

Σε τούτη την χώρα γεννήθηκε η Δημοκρατία;

Τα ρητά «γνώθι σαυτόν», «μηδέν άγαν», «το μέτρον άριστον εστί», αυτό-εντολές απείρως πιο σεβάσμιες από τον μωσαϊκό νόμο, από τούτη την χώρα προέκυψαν;

Ή στην όψη δημοκράτες και στην κόψη μεσσιανιστές και πρόβατα;

Και πού να σας θυμίσω πως ο αιρετικότερος όλων των δασκάλων υπήρξε ο Χριστός. Από την ερμηνεία της Αγάπης σε μια εποχή μίσους και σκοταδισμού μέχρι το αγκάλιασμα των αμαρτωλών. Αυτό εφάρμοσε.

Και ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ στέλνει επιστολές στην βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας για την ομοφυλοφιλία του αμαρτωλού Έλτον Τζων.

Κρίμα…

{youtube}brSSOCYX0C4{/youtube}