Τζούλυ Γιαννοπούλου

Μπορεί να υπάρχουν και χίλιες έρευνες που λένε πόσο πολύ απομάκρυνε τους ανθρώπους η τεχνολογία. Βουτήξαμε όλοι μέσα στα μοντέρνα τηλέφωνα με τις αμέτρητες εφαρμογές, στους υπολογιστές με τις φοβερές ταχύτητες που μας πάνε από το ένα μέρος της γης στο άλλο, με τάμπλετ που μας γυρίζουν στη παιδική μας ηλικία, παίζοντας παιχνίδια με τα παιδιά μας.

Η ενασχόληση με τις οθόνες μάς έπαψε από το να επικοινωνούμε με τους ανθρώπους όπως παλιά. Υποθέτω πως έτσι είναι. Άλλωστε το λένε κι οι έρευνες. Ποιος ν’αμφισβητήσει έρευνα που έγινε, πραγματοποιήθηκε και συστήθηκε στο κοινό χρησιμοποιώντας κυρίως τεχνολογία σε όλες τις μορφές της; Και κάπου εκεί εμφανίστηκαν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Και βρεθήκαμε με τη Νάσσια που μένει στη Γερμανία πια κι είχαμε να ειδωθούμε χρόνια. Πάλι χρόνια θα κάνουμε να ειδωθούμε, αλλά τουλάχιστον τώρα μπορούμε να μιλάμε καθημερινά αν θελήσουμε μέσω messenger. Και να βλεπόμαστε! Φοβερό;

Κι εκεί βρίσκω τις πολιτικές αναλύσεις του Λεωνίδα, διανθισμένες με χιούμορ κι έντονα συναισθήματα, που σε κάνουν να σκέφτεσαι έως και ν’αναφωνείς, ‘πες τα ρε μεγάλε!’.

Καθημερινά κάθεται σε μια γωνιά κι ο Δημήτρης , παλιός αγαπημένος συνάδελφος, και λέμε καμιά χαζομάρα και θυμόμαστε τα παλιά. Εγώ ξαπλωμένη στη ζεστασιά του καναπέ μου κι αυτός από το τραπέζι της κουζίνας του σπιτιού του. Εκεί έμαθα πως η Ειρήνη είναι έγκυος! Κι ο Νίκος ξεκίνησε το τραγούδι! Και γελάω πολύ με τα χιουμοριστικά αποφθέγματα , γαληνεύω με τις εικόνες από τη φύση σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, συγκινούμαι με τα βίντεο που δείχνουν συμπεριφορές ζώων που εκπλήσσουν, αναπολώ το παρελθόν με ένα τραγούδι που έφερε ένας φίλος κι είχα ν’ακούσω καιρό.

Και ναι, δεν έχω τον άνθρωπο απέναντι μου, δεν χρειάζεται να ντυθώ καλά, να χτενιστώ ή να πλύνω τα δόντια μου. Δε χρειάζεται να δείξω πώς νιώθω, ειδικά αν δε νιώθω καλά. Δε χρειάζεται να προσποιηθώ, ούτε να μιλήσω αν δεν θέλω. Μπορώ να γελάσω, χωρίς να προσβάλω. Μπορώ να σκεφτώ , χωρίς να πάρω θέση. Μπορώ να συνυπάρχω χωρίς να ενοχλώ ή να ενοχλούμαι. Και μπορώ να είμαι μέρος ενός κόσμου που εγώ επέλεξα αυστηρά. Και κοίτα τώρα κάτι παράξενο που έχω να σου πω. Εγώ αυτό το κόσμο τον αγαπάω. Αγαπάω τις χαζές αναρτήσεις από τους λιγότερο πνευματικά προικισμένους ανθρώπους. Αγαπάω τους άθεους όπως ο Νάσος αλλά και τους ένθεους όπως ο Γιώργος. Αγαπάω τους φιλόζωους όπως ο Γιάννης αλλά και τους φοβισμένους όπως η Μαίρη. Λατρεύω ν’ακούω τις μουσικές που αρέσουν στους άλλους όπως η Βανέσσα, γιατί έτσι μαθαίνω νέες μουσικές διαδρομές που ποτέ δεν θα ανακάλυπτα μόνη. Φτιάχνω τη μέρα μου με τους διαλόγους που ανταλλάσσουμε με τη Νανά και με τις ειλικρινείς καλημέρες της Ειρήνης. Συμπαραστέκομαι στον Κώστα που είναι άνεργος και συστήνω νέα βιβλία στον Τάσο που λατρεύει να διαβάζει. Και ναι, σου λέω τον αγαπάω αυτό το κόσμο.

Γιατί δεν έχει προϋποθέσεις. Είσαι εκεί, με αυτούς ακριβώς που θέλεις, όποτε το θέλεις, με όποιο τρόπο εσύ επιλέξεις κι όλα αυτά χωρίς να σου στοιχίσουν τίποτα εκτός από το χρόνο σου. Τον οποίο θα ξόδευες έτσι κι αλλιώς, συναντώντας τους φίλους σου έξω από την οθόνη του υπολογιστή σου. Μόνο που εκεί θα υπάρχουν πάντα προϋποθέσεις. Αποδοχής ή προσποίησης. ‘Έχει κι αυτό τη γοητεία του, δε λέω. Κι έχει και σωματική επαφή. Κι αρκετά άλλα, σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά. Αλλά έχει περιορισμένες επιλογές.

Κι όχι, δεκάρα δε δίνω για τα Like. Μόνο για την αίσθηση της ελευθερίας που κλείνεται μέσα σε κουτί κι είναι δεμένη με καλώδια. ‘Ένα κλικ δρόμος. Φοβερό;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author