Το να πεις ότι οι καλοί δεν νικήθηκαν επειδή ήταν καλοί
αλλά επειδή ήταν ανήμποροι, αυτό χρειάζεται κουράγιο.
Μπέρτολντ Μπρεχτ: Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια, 1935.
Είναι πολύ ενοχλητικό να ακούς αναλύσεις για την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη.
Να τις ακούς, θέλω να πω, από αυτούς που αδιαφόρησαν και αδιαφορούν για τη διάλυση των θεσμών κοινωνικής πρόνοιας, για τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, για τη διάλυση των λαϊκών δομών κάθε είδους – εδώ και σε όλη την Ευρώπη.
Να τις ακούς από αυτούς που απαξίωσαν και απαξιώνουν τα προσφιλή τους «δημοκρατικά» κόμματα αδιαφορώντας για τους νεο (και κρυπτο-)φασίστες που τα ίδια βαθμιαία ενσωμάτωσαν στις τάξεις τους – εδώ και σε όλη την Ευρώπη.
Να τις ακούς από αυτούς που αδιαφόρησαν τις κρίσιμες εκείνες ώρες που τα παράνομα γκρουπούσκουλα των αλητοναζιστών, με αφετηρία τη λαϊκή αγανάκτηση της πλατείας και του καναπέ, αναδείχτηκαν σε καθόλα νόμιμες κοινοβουλευτικές δυνάμεις – εδώ και σε όλη την Ευρώπη.
Να τις ακούς από αυτούς που σε καθημερινή βάση υιοθετούν τη ρητορική μίσους του ναζί λαϊκισμού, από αυτούς που τους εξυπηρετεί να ρητορεύουν για φασισμό των δύο άκρων ενώ κλείνουν αυτιά και μάτια στις φασιστικές πράξεις καταστολής των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων από το φασίζον κράτος – εδώ και σε όλη την Ευρώπη.
Να τις ακούς, τέλος, από αυτούς που, στο λεξιλόγιό τους, το απηρχαιωμένο ναζί σκιάχτρο για τον Εβραίο απλώς αντικαταστάθηκε από το σύγχρονο ναζί σκιάχτρο για τον Μετανάστη – εδώ και σε όλη την Ευρώπη.
Κι ωστόσο, όλα αυτά δεν ενοχλούν τόσο όταν ακούγονται από τις μαριονέτες της επαγγελματικής πολιτικής του κοινοβουλίου, όλοι, λίγο ως πολύ, καταλαβαίνουν πια το πληρωμένο παιχνίδι τους. Αυτά ενοχλούν κυρίως όταν ακούγονται από ανθρώπους υποτίθεται με ορισμένη παιδεία και μόρφωση: κάτι ποετάσκους, κάτι συγγραφίσκους, κάτι εκδοτίσκους, κάτι πανεπιστημιακούς καθηγητίσκους, κάτι δημοσιογραφίσκους, κάτι λίγο απ’ όλα εχθρούς του λαού.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr