Οι Έλληνες είμαστε ένας καταπληκτικός λαός!

Εργατικός, φιλότιμος, ανθρώπινος, φιλόξενος, αυθεντικός στον τρόπο που εκφράζεται. Θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες επ’ αυτού για τα χαρίσματα μας!

Ταυτόχρονα ωστόσο μου προκαλεί θλίψη και προβληματισμό μία αδήριτη πραγματικότητα: Η ύπαρξη των «Ελληναράδων» στο λαό μας.

Ναι, αναφέρομαι σε εσένα «Ελληναρά» μου που εξακολουθείς να πιστεύεις ότι για όλα φταίνε μόνο κάποιοι άλλοι και ποτέ εσύ.

Σε εσένα που σπανίως έως ποτέ λες «καλημέρα», «καλησπέρα», «καληνύχτα», «ευχαριστώ», «παρακαλώ», όχι μόνο στους ξένους αλλά ακόμα και στη γυναίκα σου ή στα παιδιά σου γιατί «έλα μωρέ που μεταξύ μας τώρα στο σπίτι χρειάζονται αυτά..».

Σε εσένα που αγνοείς στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς τους οποίους θα έπρεπε να τηρείς όχι για να σε χαρακτηρίζουν οι άλλοι ευγενή αλλά για να μην δείχνεις σαν να μεγάλωσες στη ζούγκλα. Ψιλά γράμματα αυτά ε;

Σε εσένα, για να σε βοηθήσω, που δεν καταλαβαίνεις το λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να θεωρείς αυτονόητο να μιλάς σε αγνώστους και σε ηλικιωμένους (γνωστούς ή μη) στον πληθυντικό.

Σε εσένα που δεν καταλαβαίνεις ότι δεν πρέπει να καπνίζεις αν δεν ζητήσεις την άδεια όσων βρίσκονται στον ίδιο χώρο με εσένα, όχι γιατί δεν το επιτρέπει ο νόμος τον οποίο έτσι κι αλλιώς έχεις γραμμένο στα παλιά σου τα παπούτσια, αλλά γιατί σκέφτεσαι ότι δεν έχει δικαίωμα να ενοχλείς.

Σε εσένα που οδηγείς έχοντας την εντύπωση ότι είσαι ο Νίκι Λάουντα ή ο Βαλεντίνο Ρόσι.

Που δεν βάζεις κράνος, δεν φοράς ζώνη, οδηγείς επιθετικά, πίνεις ένα ή πολλά ποτηράκια παραπάνω και πιάνεις τιμόνι, παραβιάζεις κόκκινο ή στοπ, δεν βγάζεις σχεδόν ποτέ φλας πριν στρίψεις, βάζεις και τα παιδιά σου στο αυτοκίνητο χωρίς ζώνη και στη μοτοσυκλέτα χωρίς κράνος, έχεις το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου σου στα «κόκκινα» και από όπου περνάς νομίζει κανείς ότι «περνάει» απ’ έξω κινούμενη ντισκοτέκ.

Εδώ κι αν είναι ατέλειωτα τα απίθανα που κάνεις «Ελληναρά μου.

Αλλά και σε εσένα ?επαγγελματία οδηγέ – τρομάρα σου – που έχεις το ταξί σου μες στη βρώμα, καπνίζεις χωρίς να ρωτήσεις κανένα, οδηγείς είτε υπερβολικά αργά για να «γράφει» το ρολόι, είτε υπερβολικά γρήγορα για να πας στον προορισμό τους σύντομα τις διπλές και τριπλές κούρσες που παράνομα έχεις «φορτώσει» σαν σακιά στο όχημά σου…

Σε εσένα …καλέ μου γείτονα που δεν κατανοείς ότι δεν μπορείς Χειμώνα-Καλοκαίρι και κάθε τρεις και λίγο να παραβιάζεις τις ώρες κοινής ησυχίας.

Σε εσένα που μου το παίζεις θρήσκος και με κάθε ευκαιρία βλαστημάς και κατηγορείς αλλόθρησκους, μέχρι και Χριστιανούς άλλων δογμάτων.

Σε εσένα που δεν έχεις καταλάβει ακόμα γιατί δεν το έχεις ζήσει, πως είναι να «σφυρίζουν» βόμβες πάνω από το σπίτι σου και να πρέπει να φύγεις μακριά, να γίνεις πρόσφυγας, για να έχεις ελπίδα να ζήσεις.

Σε εσένα που δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα στη φτηνή διασκέδαση και την ψυχαγωγία.

Σε εσένα που δηλώνεις περήφανος που είσαι Έλληνας και «κοκορεύεσαι» για την ιστορία και την προσφορά μας στον πολιτισμό αλλά δεν έχεις περάσει ούτε απέξω από θέατρο ή μουσείο..

Σε εσένα που αγνοείς γιατί πρέπει να περιμένεις στη σειρά σου στην τράπεζα, στις δημόσιες υπηρεσίες παντού.

Σε εσένα που λες ότι σου αρέσει ο αθλητισμός αλλά το μόνο που γνωρίζεις είναι που παίζει η ομάδα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ που υποστηρίζεις την Κυριακή.

Οι «Ελληναράδες» είναι το πιο μεγάλο μας πρόβλημα.

Ναι, πιο μεγάλο και από την οικονομική κρίση.

Γιατί αν κοιταχτούμε στον καθρέφτη με ειλικρίνεια, θα παραδεχτούμε πως όλοι και όλες – λίγο έως πολύ – έχουμε κάποια στιγμή φερθεί σαν «Ελληναράδες».

Μια γενναία αυτοκριτική είναι το πρώτο βήμα που νομίζω πρέπει να κάνουμε για να πάμε παρακάτω!

Ίσως έτσι οι «Ελληναράδες» στο πέρασμα του χρόνων να γίνονται όλο και λιγότεροι.

Ως περήφανοι Έλληνες το οφείλουμε στα παιδιά μας!

Δεν νομίζετε;

* Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος.

ΑΠΕΜΠΕ