Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά  

Οι διαχωριστικές γραμμές πυροδοτούν τα θεμέλια της δημοκρατίας!

Κάτι δεν μ’ αρέσει και είμαι βεβαία ότι δεν ονειρεύομαι δεν αυταπατώμαι κι αυτή η απαρέσκεια αφορά στις αναφαινόμενες διαχωριστικές γραμμές και εντός της κυβέρνησης!

Αλλά μήπως δεν γνωρίζαμε ότι το καλάθι που φτιάχτηκε από καλάμια και βούρλα δεν επρόκειτο να γίνει συμπαγές και ανθεκτικό! Έφερε ως εδώ το φορτίο αλλά άρχισε να ανοίγει τρύπες και να χάνει ό,τι με κόπο μάζεψε. Μήπως δεν γνωρίζαμε –υπό την πίεση της ανάγκης- ότι μόνο μια νέα ηγεσία θα σταματούσε την βέβαιη πορεία προς το γκρεμό και ότι αυτή η κυβέρνηση θα προέκυπτε από το προσωρινό θάψιμο του ιδεολογικού χάους εξαιτίας του οποίου παραδέρναμε και θα παραδέρνουμε ποιος ξέρει για πόσο ακόμη!

Και ξαφνικά πήραν τα αγχέμαχα όπλα, ξεσπάθωσαν κι άρχισε αντιπολιτευόμενη η συμπολίτευση να διαφωνεί έντονα για τις επιλογές προσώπων σε καίριες θέσεις.

Να πω πως διαψευστήκαμε ή μας ξεγέλασαν με τις φοβερές εξαγγελίες ,να ομολογήσω τη σκέψη μου ότι θα διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν, όταν πέφτουν βαριές κουβέντες στο τραπέζι και κυρίως βγαίνουν στις οθόνες μας με αρκετή δόση ειρωνείας!

Αλλά εγώ ήξερα ότι ο συνεταιρισμός προκύπτει χάριν του εμπορίου και ότι κυβερνητικός συνεταιρισμός είναι αδύνατον να μακροημερεύσει σήμερα που οι σκοπιμότητες είναι πάρα πολλές.

Παρατήσαμε όπως αντιλαμβάνεστε τα περί ιδεολογίας ,την κομματική ιδιοτέλεια και επ’ ωφελεία της χώρας προχωρήσαμε, εις σάρκα μία, να αντιμετωπίσουμε την επέλαση της οικονομικής κρίσης.

Δεν θέλω να θυμηθώ το Δον Κιχώτη γιατί είναι δυσερμήνευτος σήμερα ο ιπποτισμός ο οποίος τάχα περίσσεψε και ενώσαμε τις δυνάμεις μας ,δυνάμεις αντίρροπες που στην πρώτη ευκαιρία εκφράζουν το «εγώ» ως διαφοροποίηση ή ως άμυνα στα τυχόν κατηγορώ των πολιτών που περιμένουν να σωθεί η Ελλάδα από τη σθεναρά αντίστασή τους!

Και η αναζωπύρωση των παθών είναι παρούσα, οι διαχωριστικές γραμμές εμφανείς μπροστά στη συνεχόμενη υποχώρηση κατά το «δεν έχουμε δυστυχώς άλλη επιλογή».

Και οι ρηξικέλευθες, συναινετικές διαδικασίες σιγά-σιγά υποχωρούν όχι προς όφελος μας, αλλά προς όφελος εκείνων που γίνανε ξαφνικά εκτιμητές και κριτές του πόσο ξοδεύουμε σε σύγκριση με τους πολίτες της χώρας τους!

Υπάρχει ελπίδα αρκεί η παρούσα συγκυβέρνηση να ασκήσει αυστηρά, χωρίς πισώπλατα μαχαιρώματα, διακυβέρνηση!