Βαγγέλης Παυλίδης  

“Αποτροπιασμό προκαλεί η εικόνα μνημείων στο κέντρο της Αθήνας.

Εκτός από τα συνθήματα στον ιερό ναό της Παναγίας Καπνικαρέας, στην Ερμού, και στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, άγνωστοι αποκεφάλισαν το άγαλμα της ηθοποιού Κυβέλης και έβαψαν με σπρέι το άγαλμα του ποιητή Κωστή Παλαμά και την προτομή του Γρηγορίου Ξενόπουλου, έξω από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων…”

Ο ΤΥΠΟΣ

Όχι, δεν είναι αναρχικοί, όπως αυτάρεσκα αυτο-αποκαλούνται ή όπως εμείς τους αποκαλούμε πολλές φορές. Η Αναρχία είναι ιδεολογία. Συμφωνεί δεν συμφωνεί κανείς μ’ αυτήν, έχει επηρεάσει σοβαρά όχι μόνο την παγκόσμια πολιτική μα και τις καλές τέχνες, που φαίνεται να μην τις εκτιμούν ιδιαίτερα οι δήθεν αναρχικοί. Δεν είναι μόνο ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν, η Εμμα Γκόλντμαν κι ο Μαλατέστα. Ο κατάλογος ανθρώπων του πνεύματος και των τεχνών που ήταν είτε αναρχικοί ή φιλο-αναρχικοί είναι ατελείωτος: Albert Camus, Camille Pissarro, Paul Signac, Georges Seurat, André Breton, Stéphane Mallarmé, Jaroslav Hašek, Franz Kafka, Marcel Duchamp, Georges Brassens, Gustave Courbet, Joseph Conrad, Henry Miller, George Orwell, Dario Fo, J.R.R. Tolkien, Oscar Wilde… πού να τους θυμηθεί κανείς και να πού να τους αναφέρει.

Είμαι θυμωμένος; Ναι, πολύ. Αγαναχτισμένος; Άλλο τόσο. Μα όχι, δεν είναι αναρχικοί αυτοί που καταστρέφουν την Τέχνη. Δεν είναι αναρχικοί οι κλέφτες κι αυτοί που καίνε βιβλία, αυτοί που καταστρέφουν τυφλά, χωρίς λόγο, χωρίς να ξέρουν γιατί. Δεν ξέρω ποιός ορισμός τους ταιριάζει… “Αντιεξουσιαστές” ; Μα αυτό είναι ταυτόσημο σχεδόν της Αναρχίας. “Βάνδαλοι”, “βάρβαροι”; Δεν ξέρω. Ένα όμως είναι βέβαιο: το ότι είναι υπο-προϊόντα μιας κοινωνίας που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε, μιας κοινωνίας εχθρικής ιδιαίτερα προς τους νέους, σκληρής και άκαρδης, χωρίς ιδανικά, χωρίς προοπτική.

To blog του Βαγγέλη εδώ