1. Αρωμα γυναίκας
2. Πρωινό στο Τίφαννυ’ς
3. Μια βραδιά στο Νοτινγκ Χιλλ
4. Καζαμπλάνκα
5. Δόκτωρ Ζιβάγκο
6. Dirty dancing
7. Ο τελευταίος αυτοκράτορας
8. Ο πιανίστας
9. Μια τρελή τρελή οικογένεια
10. Ο δικτάτορας
11. Επαναστάτης χωρίς αιτία
12. Τίγρης και Δράκος
13. Δεσποινίς Δ/ντής
14. Ο νονός
15. Grease
16. Hable con Ella
17. Amelie
18. La vita e bella
19. Ρωμαιος και Ιουλιέτα
20. Σινεμά ο Παράδεισος
21. Αμαντέους
22. Λώρενς της Αραβίας
23. Ποτέ την Κυριακή
24. Μαθήματα Πιάνου
25. Μαλένα
26. Το Φαινόμενο της Πεταλούδας
27. Ενοχο μυστικό
28. Ο πρωτάρης
29. O Ελαφοκυνηγός
30. H λίστα του Σίντλερ
31. Ο τελευταίος των Μοϊκανών
32. Ο κύκλος των χαμένων ποιητών
33. Τα Φαντάσματα του Γκόγια
[iframe width=”560″ height=”315″ src=”//www.youtube.com/embed/zjQzS3qZm-0″ frameborder=”0″ allowfullscreen ]
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
4 Σχόλια
Ελπίδα με αδικείς. Ρώτα και τη φίλεχθρή μου τη Σοφία. Πιθανώς θα σου πει:
“Στο βάθος — το πολύ βάθος — ο Χρήστος δεν είναι πολύ κακός. Γκρινιάρης σαν εμένα είναι”.
Ωχ πάλι σαλάτα τά έκανα?
9/12? στα μαθηματικά δεν ήμουν ποτέ καλός στο σχολείο, όπως απεδείχθη και εμπράκτως από τη μετέπειτα ζωή μου.
Αγαπητοί,Αλεξ και Χρήστο,είναι πολλές οι ταινίες που δεν υπάρχουν στη λίστα μου,αλλά αγαπώ!Πολλοί οι σκηνοθέτες που θαυμάζω,ακόμα περισσότεροι οι συντελεστές ηθοποιοί…επίσης θα έβλεπα ευχαρίστως μια ταινία μόνο και μόνο για την υπέροχη μουσική της!
Θα μου πείτε,αν σ’αρέσει μόνο η μουσική από μια ταινία γιατί δεν βαζεις το cd να παίζει;Ε,άλλη μαγεία έχει συνοδεία φωτογραφίας και εικόνων…
Τώρα που το σκέφτομαι,μετανοιώνω που δεν συμπεριέλαβα στις επιλογές μου ,ας πούμε,τα “Ηλεκτρικά όνειρα”,όπου η ερωτική σχέση ανάμεσα στην τσελίστα και ένα pc με εξιτάρει(άσε τα συνοδευτικά ,μουσικά της μέρη…)καθώς και τις “ομπρέλες του Χερβούργου” του Ντεμύ ,που αποδεικνύει πως η ζωή είναι σκληρή και δεν έχει πάντα happy end,με ένα όμως ιδιαίτερο τρόπο,που σου αφηνει εκείνη τη γλυκιά μαζοχιστική αίσθηση της σκέψης:
“Αν ξαναγεννιόμουν,έτσι θα ηθελα να το ζήσω,παρά το άδοξο τέλος…”
Την ειχα πρωτοδεί ,παιδάκι,σ’ένα θερινό,το σινέ ΝΟΡΑ,στη Μιχαήλ Βόδα…δεν ξερω αν υπάρχει σήμερα…
Ακόμα έχω τη μυρωδιά του γιασεμιού από τις μάντρες του ,μπερδεμένο σύννεφο με μια Ντενέβ να δίνει το πιο ρομαντικό φιλί αποχωρισμού κάτω από μια ομπρέλα…Μάλιστα κάθε φορά που ακούω τη Μποφίλιου στις “ομπρέλες του Ντεμύ”,αναπολώ εκείνη τη μαγεία !!
Όμως,τι να κάνουμε;Ο περιορισμός του 33…
Ασε,που(το είπα και στη Τζίνα)πρωτο-πρώτο θα έβαζα το 9/12 βδομάδες,αλλά φοβήθηκα τα σχολιά σου ,Χρήστο…
ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ!!!
Alex
Αυτή είναι η χάρη της τέχνης, να μιλάει σε πολλά επίπεδα και καθένας να βρίσκεί το δικό του. Όχι ότι δε μου άρεσε το “Ποτέ την Κυριακή”, αλλά από προσωπικές εμπειρίες προτίμησα το “Αμέρικα, Αμέρικα” (και τα δυο με μουσική Χατζηδάκι).Τελικά καθένας μας γίνεται Προκρούστης γιατί σίγουρα μας άρεσαν περισσότερες ταινίες.
Αγαπητή κ.Νούσα-και κ.Μαγγούτα που είχατε την ιδέα-
θα έχουν πολύ ενδιαφέρον οι επιλογές όσων συμμετάσχουν.
Παρά το γεγονός ότι συμπεριλάβατε εξαιρετικές ταινίες,
συμπέσαμε μόνο σε δύο.
ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ και ΠΡΩΤΑΡΗΣ.
Αυτή πιστεύω ότι είναι και η μαγεία του κινηματογράφου.
Πώς ”περνάει” η δημιουργία στα μάτια του θεατή.
π.χ.Μου έκανε ένα κλικ παραπάνω το ΣΤΕΛΛΑ,
από το ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ή
στη θέση του ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ θα επέλεγα
το Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΩΤΡΙΑΣ του Λεκόντ με τον έξοχο
Ζαν Ροσφόρ που εξέφραζε τα συναισθήματά του χορεύοντας.