Αυτό το κείμενο δε χρειαζόταν ουσιαστικά να το γράψω. Το είχα δημοσιεύσει πριν από τις δηλώσεις του Σταύρου. Η μόνη διαφορά τους είναι ότι τότε έβαζα ερωτηματικά μετά από κάθε πρόταση – το αναφαίρετο δικαίωνα κάποιου στο τεκμήριο της αμφιβολίας.

Οι αγγλοσάξονες έχουν ένα πολύ σοφό ρητό «Too good to be true”. Αυτό πίστευα κι εγώ από την αρχή: πώς μπορεί κάποιος που είναι σαρξ εκ της σαρκός των Media και των πολιτικών (που τους ξέρει «ΟΛΟΥΣ πολύ καλά» όπως δήλωσε με καμάρι), πριν ακόμα φτύσουμε το κουκούτσι της πικροελιάς των 58, να ανανήψει, να βγάλει το φιδοπουκάμισό του και να ακούσει το «Σταύρε, Σταύρε, ίνα τι με διώκεις;». Ο Αριστοτέλης θα έλεγε όχι: «Είσαι αυτό που είσαι κάθε μέρα». Αν ξέρεις την παρελθούσα πολιτική, συναισθηματική ζωή, κοινωνική ζωή κάποιου είναι ασφαλές να την προβάλεις στο μέλλον με αμελητέο στατιστικό λάθος.

Μια δημοσκόπηση στη Γαλλία θεωρούσε τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους ως τα πιο ανήθικα επαγγέλματα (οι πόρνες ήταν αρκετά πιο κάτω). Ο Σταύρος θέλησε να συνδυάσει τις δυο πρώτες κατηγορίες υψηλού κινδύνου σε μία, βοήθειά του.

Και η μελλοντική προβολή έβγαινε καθαρά στο μυαλό μου: αυτό το άτομο με αυτή την ιστορία έρχεται όχι για να σώσει την Ελλάδα, αλλά για να σώσει το σύστημα μέσα στο οποίο διακρίθηκε γιατί οι κλυδωνισμοί γίνονται ισχυροί και μπορεί το σαπιοκάραβο των 30 χρόνων να ανατραπεί – άσχετα πόσο σάπιο θα είναι το επόμενο. Θα το δούμε. Εμείς δεν έχουμε σα λαός να χάσουμε τίποτα, αλλά άλλοι μπορεί να χάσουν πολλά πέρα από τον ύπνο τους μέχρι να ανασυνταχτούν και να βρουν πάλι το καράβι τους.

Πρέπει να απολογηθώ ότι ποτέ δεν εργάστηκα για τα mainstream MME της Ελλάδας, δεν είχα καμιά σχέση με τους πολιτικούς. Ίσως απλά να σώθηκα γιατί δεν έμενα στην Ελλάδα παρά τις απρόσφορες απόπειρές μου. Δεν κατηγορώ κανένα γι’ αυτό, μια και όλοι πρέπει να βρούμε τρόπο να επιβιώσουμε σ’ ένα σκληρό σύστημα. Απλά επικαλούμαι την έξωθεν καλή μαρτυρία γιατί δεν έχω ούτε συμπάθειες ούτε αντιπάθειες. Πες ότι είναι η κριτική ενός Αρειανού που δε νοιάζεται σε ποιο κεφάλι θα πέσει ό,τι γράφει.

Είχα γράψει και για τους 58 που θα έσωζαν τη χώρα και είχαν συνεχείς επαφές με το Βενιζέλο και τον Σημίτη. Τραγική ειρωνεία. Ευτυχώς εξαφανίστηκαν αλλά όχι χωρίς να βρωμίσουν το ιερό σύμβολο της ελιάς με το οποίο η Αθηνά κέρδισε την Αθήνα.

Ο Σταύρος εμπνεύστηκε το ποτάμι. Αλλά ποτάμια υπάρχουν πολλά: μερικά καταγάργαρα, μερικά θυελλώδη, μερικά ιστορικά όπως ο Γοργοπόταμος, μερικά με αποφασιστικότητα, αρετήν και τόλμην όπως ο Ρουβίκωνας, μερικά λιμνάζοντα. Το δικό του μάλλον ξεροπόταμος ήταν, από ό,τι φάνηκε από τις δηλώσεις του στην τελευταία επίσημη εκδήλωσή του. «Λόγια, λόγια ψεύτικα» όπως λέει και το τραγούδι. Ο ίδιος μονόλογος της «Κεντροαριστεράς» εδώ και χρόνια. Και με προσοχή στους δημόσιους υπαλλήλους γιατί αποτελούν σταθερή και στεγανή εκλογική πελατεία. Κι ούτε μια λέξη για το ενάμιση εκατομμύριο άνεργους στον ιδιωτικό τομέα, ούτε υπόνοια να μοιραστούν το βάρος. Καλά για τα προνόμια, τις ασυλίες και της παραγραφές των πολιτικών, για έρευνα στις καταχρήσεις και τα σκάνδαλα σιωπή ποταμίσιου ιχθύος. «Κοιτάμε μπροστά όχι πίσω» φέρεται ότι δήλωσε, ήτοι καλή τους χώνεψη.

Σταύρο μ’ και κυρ Σταύρο μ’, δεν έμαθες ακόμα μετά τις τόσες εκ-πομπές σου ότι τα αληθινά ποτάμια ξεκινούν από γάργαρη πηγή και όχι από την οργή των κατοίκων των Βορείων Προαστίων της Αθήνας να ξεβρομίσει το Περιστέρι, το Αιγάλεω και η Νίκαια, που μας έκαναν το περικαταγέλασμα της των εθνών;
Και δε λυπάμαι που το δικό σου κατέληξε στην Αχερουσία Λίμνη. Αυτό του άξιζε.

Ή όπως το έγραψε κάποιος ανώνυμος στο Ιντερνέτ «Κάθε εποχή έχει τον Θεοδωράκη που της αξίζει» Στη τωρινή αυτός μας άξιζε.