Νίκος Βασιλειάδης (Συντονιστής “Κέντρων Δια Βίου Μάθησης” Υπεύθυνος Επικοινωνίας – Δημοσιότητας)

«Ο βασιλιάς Υμπύ», είναι ένα θεατρικό έργο που για πολλούς θεωρείται ο θεμέλιος λίθος του σύγχρονου πρωτοποριακού θεάτρου. Γραμμένο το 1896 από τον Αλφρέ Ζαρί χαρακτηρίστηκε σαν ένα αναρχικό και δυναμικά ανατρεπτικό έργο, παρωδία του Μάκβεθ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.

Το καυστικό και ανατρεπτικό του χιούμορ, αποτέλεσε μια εξέγερση ενάντια στην κοινωνία και στις συμβάσεις του νατουραλιστικού θεάτρου, σκανδαλίζοντας το κοινό της τότε εποχής αλλά και του σήμερα.

Πρωταγωνιστής του έργου είναι ο αλλόκοτος γέρος Πα Υμπύ, ένας κακόβουλος, μοχθηρός και ανίκανος άρχοντας, ο οποίος έχει βαλθεί να κατακτήσει την Πολωνία πάση θυσία. Ο Υμπύ, φοβερά λαίμαργος και αφελής, υποκύπτει στην παραίνεση της φιλόδοξης συζύγου του να σκοτώσει τον βασιλιά της Πολωνίας Βανσεσλάς, για να σφετεριστεί το θρόνο κι έτσι να κρατάει ομπρέλα και… να τρώει πιο πολύ λουκάνικο.

Με σύνθημα τη λέξη «Σκατά!», κηρύσσει τον πόλεμο και αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας, δολοφονώντας, βασανίζοντας, βρίζοντας, φορολογώντας και τρώγοντας, με πάθος όσο περισσότερο μπορεί. Κατακρεουργεί τους ευγενείς, τους αξιωματούχους, τους χωρικούς. Εισπράττει μόνος του τους φόρους (πολλές φορές)… Κάτι δηλαδή σαν τους σημερινούς μας πολιτικούς ηγέτες, ένθεν και ένθεν…

Ο Υμπύ είναι η προσωποποίηση της ανοησίας, της ανικανότητας, της απληστίας και της άγνοιας, που υπάρχει στον κόσμο. Ακόλαστος, δειλός, άξεστος, αλαζονικά σκληρός και ξεδιάντροπα αμοραλιστής. Όταν στο τέλος καλείται να δώσει λόγο για τα εγκλήματά του μπροστά στην Επιτροπή της Αλήθειας και τις καταθέσεις των θυμάτων, αντί μετάνοιας και συγχώρεσης παραμένει το ίδιο αμετανόητος, αποβλέποντας μόνον στο πώς θα διαφυλάξει τα παράνομα κέρδη του, στο πώς θα φυγαδευτεί σε άλλη χώρα μαζί με τον παράνομο πλουτισμό του.

Ο Υμπύ είναι δημιούργημα του δυτικού καπιταλιστικού πολιτισμού, ένας υπουργός σαν τους υπουργούς μας , ένας συνωμότης σαν τους πολιτικούς μας , ένας βασανιστής σαν τους κυβερνήτες μας, ένας δολοφόνος σαν τους δανειστές μας, ένας χαφιές σαν τους έγκυρους κύκλους και τις αξιόπιστες πηγές, ένας εκβιαστής σαν τους ενοίκους του Χίλτον, που παράγει καταναλωτικά αγαθά και ύστερα κάθεται, τα χωνεύει και κατόπιν θεοποιεί τα απορρίμματά του. Ο Υμπύ ενσαρκώνει την πραγματική ταυτότητα όλων αυτών που από θέσεις εξουσίας καταπιέζουν για ίδιον όφελος πολιτικά, φυλετικά, οικονομικά, χωρίς αιδώ, άτομα, φυλές, λαούς. Ο Υμπύ είναι η τραγελαφική φάρσα της ανθρώπινης κοινωνίας μέσα στην ιστορία που επαναλαμβάνεται καθημερινά σε χιλιάδες παραλλαγές και φιλοσοφεί στον απόπατο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr