Είδα τον Χάρο με τα μάτια μου (δε τι-βι σίριες)- Ο Χάρος και η πλώρη (επισόουντ 13)

Πήγε και ο Διόνυσος διακοπές. Αυτό ήταν. Πήραμε τον πούλο. Βάρκα δουλειά, δουλειά βάρκα. Παλιότερα δεν με ενοχλούσε αυτό. Είχα ασπαστεί τον ρόλο μου και την σπουδαιότητα της εργασίας μου. Αλλά τους τελευταίους αιώνες έχω αρχίσει και εκνευρίζομαι που όλοι φεύγουν διακοπές εκτός από εμένα.
Κάθισα και άναψα ένα τσιγάρο στη πλώρη πριν από τρεις μέρες. Ήταν δύσκολη μέρα για μένα. Πιθανώς να κατάλαβες το γιατί. Κι αν δεν κατάλαβες, χέστηκα! Βρήκα ένα παλιό αντίτυπο του Thoreau που περιείχε το Walden και την Πολιτική Ανυπακοή κι άλλο ένα του Shakespeare με το Όνειρο Θερινής Νυκτός. Χασκογέλασα μέσα στο σκοτάδι. Αλήθεια, δεν ξέρω αν σου το έχω ξαναπεί, αλλά διαβάζω εξαιρετικά εύκολα χωρίς φως.

«Γιατί πρέπει να ζούμε με τόση βιασύνη, σπαταλώντας τη ζωή; Είμαστε αποφασισμένοι να πεθάνουμε της πείνας πριν καν πεινάσουμε.»

Ο καπνός κατευθύνθηκε από τα ανύπαρκτα πνευμόνια μου στους σκοτεινούς αιθέρες. Ναι, σωστά. Παραγωγή του παππού Χάος. Εξαιρετική ποικιλία.
Βιασύνη. Ανυπομονησία. Όταν είσαι νέος, νιώθεις αθάνατος. Όταν γίνεσαι αθάνατος, αποζητάς να νιώσεις νέος. Κοιτάζω τα αστέρια που οι περισσότεροι τα ξεχνάτε μετά τους πρώτους έρωτες.

«Υπάρχουν τα αστέρια κι εκείνοι που μπορούν να τα διαβάσουν.»

Τα αστέρια πια «διαβάζονται» από αντιπρόσωπους του lifestyle. Τα αστέρια πια μεταμορφώνονται σε ανούσιες, τις περισσότερες φορές, προσωπικότητες και ανόητες μελλούμενες ιστορίες χαρτοριχτρών για νεαρά και μη κοριτσόπουλα, που αναζητούν λάθος αγάπες. Λάθος ζωές. Λάθος θανάτους. Άλλη μία τζούρα.

«Πήγα στα δάση γιατί επιθυμούσα να ζήσω με σκοπό …και όχι όταν έρθει η ώρα να πεθάνω, να ανακαλύψω ότι δεν έχω ζήσει.»

Ίσως η επανασύνδεση με τα απλά πράγματα να σε γιάτρευε. Η αποτοξίνωση από όσα, λανθασμένα, σε έχουν κάνει να πιστεύεις πως είναι σημαντικά. Το σκοτάδι σε τρομάζει ακόμα, επειδή δεν έχεις μάθει να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου. Μια διακοπή ρεύματος σου προκαλεί πανικό. Μετά την πρώτη ώρα της όμως, σαν να γαληνεύεις, αποδεχόμενος το αναπόφευκτο. Χαλαρώνεις, συζητάς. Μέχρι τη στιγμή που θα ανάψει ξανά ο υπολογιστής ή η τηλεόραση και βουτηχτείς πάλι στη διάσταση του εικονικού (;) σας κόσμου. Στην μοναξιά της ατομικότητας και του ναρκισσισμού. Δεν αντιλαμβάνεσαι την κρυφή ανεπάρκεια σου. Μάλλον δεν θέλεις να την συνειδητοποιήσεις.

Το σκοτάδι απελευθερώνει τις ψυχές. Το φως τις αναγκάζει να κρυφτούν. Οξύμωρο, έτσι δεν είναι; Επειδή δεν σε βλέπει κανείς είναι πιο εύκολο να φανερωθείς. Με τον παραμικρό ήχο, σαν τη χελώνα μαζεύεσαι πάλι στο σκληρό καβούκι σου κι ας είναι εύκολο να σε αναποδογυρίσουν. Διατηρείς την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.

Σε θύμωσα, ε;

«Αν πειράξαμε κανέναν, οι ίσκιοι εμείς,

Για σκεφτείτε και διορθώνεται το πράγμα.

Εδώ πέρα εκοιμηθήκατε όλοι εσείς

Κι όνειρο ήταν οι οπτασίες σ’ αυτό το δράμα

Και σαν όνειρο, ασυνάρτητο, κουτό,

Τιποτένιο, μη μας βρίσετε γι’αυτό.

Συγχωράτε μας κι εμείς θα διορθωθούμε

Σας το τάζω εγώ, σαν τίμιος Χάρος οπού ‘μαι.

Κι αν η τύχη δε μας βοήθησε να δώσουμε

Κάτι απόψε που ν’αξίζει τον παρά,

Απ’τις γλώσσες τις φιδίσιες ας γλιτώσουμε

Και θα σας το πληρώσουμε ξανά

Βγάλτε αλλιώς τον Χάρο ψεύτη, το λοιπό,

Καληνύχτα αφήνω όλους σας εδώ.

Τόκα χέρια, αν είστε φίλοι, με χαρά

Θα σας φχαριστήσει ο Χάρος, άλλη φορά»

Ο φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας