Τζίνα Δαβιλά

Τα προϊόντα Μέλισσας της Μελισσοκομικής Δωδεκανήσου [www.mel.gr]

συνοδεύσουν τις χαρούμενες στιγμές σας και είναι τα γλυκίσματα της καλοτυχίας!

Και έρχεται μια μέρα που πρέπει να πάρεις τη μεγάλη απόφαση. Κάπου εκεί στα 50. Ή αποδέχεσαι μια κοινωνία σάπια που ζει με μίζες, κουμπαροσυμπεθέρους και Γκρούεζες ή συγκρούεσαι με όλους αυτούς που σ’ενοχλούν βάζοντας μπροστά τον εαυτό σου.

Τον βλέπεις μπροστά σου. Είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Πρώτος σε αναγνωρισιμότητα δημοσιογράφος, με την δημοφιλέστερη εκπομπή στην τηλεόραση, με επιτυχημένη επαγγελματική πορεία και ως επιχειρηματίας, με καθαρό ποινικό μητρώο, με πρωτοποριακή σκέψη και μια φλόγα που του επιβάλλει να πάρει αλλιώς το καράβι του και να το ξανοίξει σε ημι-άγνωστα νερά. Εννοώ χωρίς ερείσματα οικογενειοκρατίας. Άλλο Πολιτική απ’έξω και άλλο από μέσα.

Τρία χρόνια μετά επέτυχε, ημι-απέτυχε, διαφοροποιήθηκε, κατηγορήθηκε, συκοφαντήθηκε, θαυμάστηκε, αμφισβητήθηκε, απαξιώθηκε από κάποιους, εκτιμήθηκε απρόσμενα από άλλους και με πείσμα προσπαθεί να συνθέσει ομάδες που θα αλλάξουν την ελληνική νοοτροπία. Θα πετύχουν στην εφαρμογή της Δικαιοσύνης, της Εργατικότητας, της Επιχειρηματικότητας, του Σεβασμού στο περιβάλλον, στην τρίτη ηλικία, στο μετανάστη, στον πρόσφυγα, στον άνθρωπο με ειδικές ανάγκες, στο νεαρόκοσμο.

Είναι τόσο λογικός, τόσο συνετός σε ό,τι υπερασπίζεται, είναι τόσο αυτονόητα αυτά που πιστεύει, που αναρωτιέται κάποιος αν είναι αληθινός πολιτικός.

Κι τρία χρόνια μετά καλείται να αντιμετωπίσει ένα καλόηθες ογκίδιο. Δεν ξέρω, φυσικά, αν για αυτό ευθύνεται το άγχος, η αγωνία του, η επιμονή του την τελευταία τριετία για να μην καταθέσει η Ελλάδα τα όπλα και να γίνει χώρα περήφανη σε τομείς νευραλγικούς για την ανάπτυξη και την ύπαρξή της. Αλλά μπορώ με βεβαιότητα να σου πω ότι ο Σταύρος είχε όλα τα καλά του κόσμου στη ζωή του, επιτυχή επαγγελματική και οικογενειακή ζωή, γυμναζόταν, δεν έπινε, κάπνιζε λίγο και τα τελευταία χρόνια καθόλου, τρεφόταν πάντα υγιεινά, εξακολουθεί να βολτάρει τον σκύλο του – όσοι συγκατοικούν με σκύλο ξέρουν τι σημαίνει να είναι μέρος της καθημερινότητάς τους ένα τετράποδο [εννοώ ότι λειτουργούν αγχολυτικά τα ζώα].

Και για να το πω απλά και με σαφήνεια: δεν υπήρχε περίπτωση όλη αυτή η ένταση να μην τον αγγίξει ψυχοσωματικά. Να μην επηρεάσει την υγεία του. Να μην ξεσπάσει κάπου. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν είναι αναίσθητος, καριερίστας πολιτικός και ωχαδελφιστής. Είναι εργατικός, περήφανος, γενναιόδωρος, θέλει να είναι αποτελεσματικός στους στόχους του. Είναι ωραίος κρητικός. Πολιτισμένος και Άρχοντας.

Και ρωτώ: αξίζει, μωρέ Σταύρο, να θυσιάζεις το πολυτιμότερο που έχεις κατάδικό σου; Την υγεία σου; Αξίζει να παλεύεις με τα θολά κύματα μιας κοινωνίας που ακόμα έχει τη νοοτροπία του Γκρούεζα ; Που σε ειρωνεύονται γιατί χειρουργήθηκες σε ιδιωτική κλινική επειδή καμιά δημόσια δεν είχε το ρομποτικό μηχάνημα που απαιτούνταν για την συγκεκριμένη επέμβαση; Τι και αν είναι ένα σκουπίδι με ονοματεπώνυμο – έτσι αποκάλεσε τη Ραχήλ Μακρή η μαστόρισσα του ραδιοφώνου, η Μαρία Κοζάκου. Έχεις μπόλικα σκουπίδια να αντιμετωπίσεις εκεί μέσα. Ξαναρωτώ: αξίζει;

Καλή ανάρρωση και ανθεκτικός, λεβεντόπαιδο. Μα πιότερο να μάθεις να είσαι χοντρόπετσος. Για να επιβιώσεις στην αρένα της Πολιτικής επιβάλλεται να αλλάξεις τη δική σου στάση ζωής. Τη δική σου νοοτροπία. Αλλά, εσύ δεν είσαι Γκρούεζας. Ούτε σάπιος, ούτε σκουλήκι. Θα καθαρίσεις πιστεύεις όλη αυτή τη βρωμιά;

Ακολουθεί η σκηνή του ελληνικού κινηματογράφου με τον Γκρούεζα.