Έγιναν αλλαγές, επαναπροσδιορισμοί και επανατοποθετήσεις σε Περιφέρεια Ν. Αιγαίου και Δήμο Ρόδου.

Στον απολογισμό τους οι δυο εκλεγμένοι αυτοδιοικητικοί -Περιφερειάρχης Ν. Αιγαίου και Δήμαρχος Ρόδου- ακολούθησαν μάλλον διαφορετικούς δρόμους στην διαδικασία επιλογής και τοποθέτησης των συνεργατών τους.

Ο κ. Χατζημάρκος αποκεφάλισε ή οδήγησε με έμμεσο τρόπο στον αποκεφαλισμό όσους τόλμησαν να προβάλλουν προσωπικές φιλοδοξίες [Παναγιώτη Κουνάκη, Ηλία Ζωγραφίδη, Άγγελο Ανανία], ενώ ο κ. Χατζηδιάκος έκανε στοχευμένους ελιγμούς και τοποθετήσεις στους Προέδρους, αντιπροέδρους και αντιδημάρχους χωρίς να προκαλέσει αντιδράσεις που εκθέτουν τον ίδιο και την παράταξή του. Μπορεί εσωτερικά να υπήρχαν ή υπάρχουν κραδασμοί και παράπονα, όμως κανείς τους δεν μπήκε στη διαδικασία να πυροβολήσει δημόσια τον Δήμαρχο Ρόδου, τον επικεφαλής της παράταξής τους. Αντίθετα στην παράταξη του Γιώργου Χατζημάρκου, όσοι δεν είχαν αυτό που περίμεναν φόρεσαν το καπελάκι τους στραβά και αποχώρησαν παταγωδώς και θυμωμένα. Και όσοι δεν αποχώρησαν, τους έδιωξε ο ίδιος. Ο Θεός όμως και ο διάβολος στις λεπτομέρειες κρύβεται. Τι θέλω να πω:

Όταν αποφασίζεις ως επικεφαλής παράταξης [της οποίας η ζωή δεν ξεπερνά τα δυόμιση χρόνια] να διαγράψεις, να θέσεις εκτός παράταξης τούς μέχρι πρότινος συνεργάτες σου, το κάνεις για δυο λόγους:

είτε επειδή είναι επικίνδυνοι για την Δημοκρατία του τόπου,

είτε επειδή είναι επικίνδυνοι για τη δική σου παρουσία, δηλαδή νοιώθεις ανασφάλεια κοντά τους για προσωπικούς σου λόγους. Επειδή είναι ικανότεροι, επειδή θεωρείς ότι μπορούν να σε καπελώσουν, επειδή έχουν άποψη που δεν συμφωνεί με τη δική σου. Να θυμίσω για την ιστορία ότι ο Παναγιώτης Κουνάκης [τρίτος σε σειρά προτίμησης των ψηφοφόρων] είχε φέρει περισσότερες από 3.500 ψήφους στην παράταξη του νυν Περιφερειάρχη Γιώργου Χατζημάρκου, ο οποίος ποτέ δεν του έδωσε μια θέση αντιπεριφερειάρχη, βάσει δημοκρατικής διαδικασίας. Και όποιος ισχυριστεί ότι κάποιος από τους αποκεφαλισθέντες πρώην περιφερειακούς συμβούλους- Ανανία, Ζωγραφίδη, Κουνάκη – ήταν υπέρμετρα φιλόδοξοι, να θυμίσω ότι η φιλοδοξία στην Πολιτική θεωρείται όχι απλώς αυτονόητη αλλά και επιβεβλημένη. Και δεν θα αρνηθεί κανείς ότι ο κ. Χατζημάρκος είναι υπερβολικά φιλόδοξος και υπέρμετρα καταπιεστικός προς τους συνεργάτες του, γεγονός γνωστό σε όλους. Από την καταπιεστική του συμπεριφορά ίσως εξαιρούνται οι κκ. Θωμάς Σωτρίλλης και Γιάννης Φλεβάρης: ο πρώτος, ήρεμος άνθρωπος, δεν σηκώνει και πολλά, καθώς η ιατρική του παρουσία στην τοπική κοινωνία του αποδίδει κύρος και εύσημα που δεν μπορεί να παραβλέψει ο κ. Χατζημάρκος και ο Γιάννης Φλεβάρης, ένας ικανότατος, φιλόδοξος και αυτόφωτος δικηγόρος που με μαεστρία προβάλλει τον εαυτό του, χωρίς να αφήνει χώρο για κριτική και παρατράγουδα σε κανένα.

Στο δια ταύτα. Δυο αυτοδιοικητικούς άρχοντες διαθέτει η Ρόδος που απέχουν σε βάθος και ουσία μεταξύ τους. Περιφερειάρχη και Δήμαρχο.

Ο κ. Χατζημάρκος ως άλλος Στάλιν, με αυταρχισμό και αδιαλλαξία, ίσως αχαριστία και ασέβεια κόβει το βήχα σε όποιο κεφάλι συναδέλφου του πάει να σηκωθεί παραπάνω από αυτό που ο ίδιος του επιτρέπει και ο κ. Χατζηδιάκος που οι κινήσεις και οι αποφάσεις του δείχνουν ένα πολιτικό άνδρα με συγκροτημένη σκέψη, στρατηγική, σεβασμό, κατανόηση, δικαιοσύνη. Δεν συμφωνώ με όλες τις αποφάσεις που πήρε στην ανασυγκρότηση της Δημοτικής Παράταξης, αλλά οφείλω να του αναγνωρίσω το ότι διαχειρίστηκε με τον πιο ήπιο, ευέλικτο και αποτελεσματικό τρόπο την εξουσία του και τη δικαιοδοσία της θέσης του σε βαθμό που να μην εκτίθεται κανένας και πετυχαίνοντας τη συνοχή της παράταξής του. Η διαχείριση εξουσίας θέλει ικανότητα και οξυδέρκεια. Και δεν την έχουν όλοι.

Πολιτικοί άνδρες και οι δύο. Σαν να λέμε η μέρα με τη νύχτα. Μα η Πολιτική, αγάπη μου, θέλει μαστοριά και τέχνη. Και η κότα πίνει νερό, μα κοιτάει και τον Θεό. Και όποιος ξεχνά από πού ξεκίνησε και ποιος /ποιοι τον βοήθησαν να εκλεγεί, θα επιστρέψει στην αφετηρία του. Το ίδιο άκομψα και ατσούμπαλα με την διαχείριση της εξουσίας του. Γιατί και ο βήχας και ο παράς κρύβονται. Η αλαζονεία ποτέ._

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr