* Ο Βασίλης Μπορομπόκας είναι εκπαιδευτής σκύλων

Τηλέφωνο: 6979 114039 

Από μικρό παιδί πάντοτε είχα την ανάγκη να πλησιάζω σκύλους, γάτες και να κάθομαι μαζί τους. Να παίζω και να τα φροντίζω. Να κάνω παρέα μαζί τους.

Τις περισσότερες φορές θυμάμαι, δεν προλάβαινα καν να τελειώσω το φαγητό μου και έτρεχα να το αφήσω και να το μοιραστώ μαζί τους, σε γωνίες και δρόμους που ήξερα πως περνούν από εκεί. Μάλιστα θυμάμαι όλες τις πατέντες που έκανα, με τα κομμένα χαρτόκουτα γάλακτος,τα γιαουρτοκούτια, το τρέξιμο με τα αποφάγια στα χέρια για να τα προλάβω…

Μιλάμε για περίπου 30 χρόνια πριν.

Ένιωθα (ακόμη το νιώθω ) ένα χρέος απέναντι τους και ίσως κάποιου είδους ταύτιση.” Εϊ! Κάποιος πρέπει να τα φροντίσει ρε συ” έλεγα στον εαυτό μου (και συνεχίζω να το λέω…)

Αυτό όμως που μου έδιναν πίσω και εξακολουθούν, είναι κάτι που δεν πληρώνεται. Δεν είναι καν συγκρίσιμο με ότι κάνω ή κάνουμε όλοι μας για τα αγαπημένα μας ζώα.

Τι μας δίνουν και μάλιστα απλόχερα;

Άνευ όρων αγάπη και στήριξη! Ναι. Πολλοί ίσως και να μην το καταλάβουν (αν και όσοι έχουν φτάσει μέχρι αυτές τις γραμμές το νιώθουν ακριβώς)

Τι εννοώ λέγοντας στήριξη…

Πολλοί πελάτες μου στρέφονται στην απόκτηση ενός τετράποδου ώστε να γεμίσουν με αγάπη τον εαυτό τους,τους γονείς τους ή τα παιδιά τους.

Είναι αποδεδειγμένο και επιστημονικά πια πως η απόκτηση και η συμβίωση με έναν σκύλο έχει να μας δώσει πάρα πολλά. Αγάπη, αγκαλιά, ζεστασιά, τρυφερότητα και μια μοναδική ευκαιρία (έτσι το βλέπω εγώ) να δεθούμε τόσο δυνατά μια διαφορετική μορφή ζωής…

Είναι πολύ όμορφο να βλέπω ανθρώπους να “ανοίγουν” και να γνωρίζονται με αφορμή τα σκυλιά τους, να βλέπω πελάτες μου που δεν ήθελαν στην αρχή να βλέπουν ούτε ζωγραφιστό τον σκύλο (απλά είχαν υποχωρήσει λόγω των παιδιών. Εύα, θυμάσαι;) και μετά να γίνονται οι πιο φανατικοί φιλόζωοι που έχω συναντήσει.

Η αθωότητα και η ευγένεια του σκύλου, η “γαϊδουρινή” επίμονη του στο να μας εκφράζει την αγάπη και την χαρά του, νομοτελειακά θα ρίξει και τον πιο ανέκφραστο.

Και για να μιλήσω και επί προσωπικού, θυμάμαι πως το 1998 οι δικοί μου, μου επιφύλαξαν την μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής μου τον Σπαϊκ, έναν φανταστικό Γερμανικό Ποιμενικό ο οποίος πήρε και εννοείται έδωσε τεράστια αγάπη στα 11 χρόνια που έζησε μαζί μας.

Ε, λοιπόν ήταν τρομερό το πόσο τρυφεροί και εκφραστικοί είμασταν όλοι προς τον σκύλο, ενώ στο μεταξύ μας δυσκολευόμασταν πολύ…

Παρατηρούσα πως τον προσέγγιζε ο καθένας μας ξεχωριστά και πόσο εύκολο του ήταν να εκφράσει μια τρυφερή πλευρά του εαυτού του μέσω του σκύλου. Σκεφτόμουν λοιπόν πως αυτός ο σκύλος ήρθε για να υπογραμμίσει όλη την ανείπωτη αγάπη που υπήρχε μεταξύ μας και να μας βγάλει από το καβούκι μας.

Να δείξει σε όλους μας πόσο ωραία συναισθήματα υπάρχουν που συνήθως οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να τα εκφράσουμε.

Είτε γιατί δεν ξέρουμε, ντρεπόμαστε, φοβόμαστε… Δεν ξέρουμε αν θα πάρουμε ανταπόκριση ή θα εκτεθούμε.

Με έναν σκύλο δεν λογοκρίνεις την τρυφερή πλευρά σου και αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό (και θεραπευτικό).

Οι Αμερικάνοι λένε “my therapist has a wet nose”! Συμφωνώ και επαυξάνω.

Ο σκύλος είναι εκεί και σε αγαπάει είτε είσαι στις καλές σου είτε στις μαύρες σου, είτε είσαι μεγιστάνας είτε ρακοσυλλέκτης, είτε είσαι κοντός, ψηλός, παχύς, straight, gay, μαύρος, άσπρος…

Σε αγαπάει γιατί είσαι εσύ, σε αποδέχεται όπως είσαι και αυτό είναι σπάνιο.

Και αυτό νομίζω πως είναι το σημαντικότερο μάθημα που μπορεί να μας δώσουν οι σκύλοι.

 Θα το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία