Δημήτρης Κατσούλας 

Ένας υπέροχος και τζέντελμαν άνθρωπος που ταξίδεψε πολύ, που μας ταξίδεψε πολύ.

Ένας ακούραστος μάστορας της μουσικής του, που στις συναυλίες του έκανε πολύ σπουδαία πράγματα,που ίδρυσε τη δική του μουσική σχολή στο χώρο του τραγουδιού,που μετέτρεπε τις εμφανίσεις του σε λαϊκό γλέντι αλλά και προβληματισμό συγχρόνως λόγω του πρωτότυπου και ευρηματικού περιεχομένου των τραγουδιών του.

Γήπεδα, στάδια, θέατρα, κωμοπόλεις, βουνά και λαγκάδια περπάτησε και πάτησε.

Τον θυμάμαι εκεί στην μικρή Σχοινούσα, να φορτώνει στα μουλάρια τα ηχητικά, να είναι λούτσα στον ιδρώτα, να κουβαλάει με κάτι καρότσια ανάμεσα στις πέτρες τους ενισχυτές, τα φώτα, τα σανίδια και όλα τα σύνεργα για το στήσιμο της συναυλίας το βράδυ.

Ο Νίκος Παπάζογλου ήταν αυτός που μας σεργιάνισε τόσο πολύ και ακούστηκε περισσότερο και από την μοναξιά μας.

Ο Νίκος που δεν αποχωρίστηκε ποτέ το κόκκινο φουλάρι στο λαιμό, σήμα κατατεθέν για τον ίδιο αλλά και για τη γενιά που εκπροσώπησε και συνεχίζει να πορεύεται μέσα από την δισκογραφική του εργασία των 35 και πλέον χρόνων.

Θυμάμαι κάτι κοπελίτσες εκεί στην Κοκκινιά τον Ιούνη του 2008, που προσπαθούσαν να τον πλησιάσουν,να τον αγγίξουν, να πιάσουν το ιδρωμένο του τζιν πουκάμισο, να χορέψουν το ”ένα κι ένα κάνουν ένα…”, μπροστά στα πόδια του, υπακούοντας στα λόγια-ξυράφια του Μανώλη Ρασούλη και από το στόμα του Παπάζογλου τραγουδισμένα.

Γεννήθηκε στις 20 Μάρτη του 1948. Γέννημα θρέμα Θεσσαλονικιός και με καθαρή ματιά στο βλέμμα.

“Αισθάνομαι ασφυξία στην Αθήνα, πετάγομαι για κάποιες δουλειές μόνο και μετά με περιμένει το “Αγροτικόν” “.

Εκεί λοιπόν στην Κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης, δραχμή στη δραχμή και με δικές του τεχνικές γνώσεις, έφτιαξε το δικό του studio ηχογράφησης, ένα υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων χώρο, στον οποίο εκτός από τον ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι συνάδελφοί του τις δισκογραφικές τους παραγωγές.

Ο Ινδιάνος της ελληνικής μουσικής, ο μουσικός,ο ερμηνευτής, ο δισκογραφικός παραγωγός, προσωπικότητα χαρισματική και την τεχνική τελειότητα αγγίζουσα.

Πρόσφυγες από την Μ.Ασία οι γονείς του, τον μπόλιασαν με τέτοιο φύτρο ούτως ώστε να καταπιαστεί με το αντικείμενο τραγούδι, το μεγάλο του πάθος. Για πανεπιστήμιο προοριζόταν, το τραγούδι τον κέρδισε.

Η πρώτη γνωριμία γίνεται το 1976 με τον Διονύση Σαββόπουλο και όπως έλεγε και ο ίδιος,ήταν σταθμός στη ζωή του και στην μετέπειτα μουσική του παιδεία.

Συμμετέχει στην παράσταση ”Αχαρνής” του Αριστοφάνη υπό την επιμέλεια του Σαββόπουλου και μετέπειτα γνωρίζει το φίλο του Μανώλη Ρασούλη, ένα σπάνιο άνθρωπο και μιά ξεχωριστή προσωπικότητα,που ούτε ο θάνατος μπόρεσε αυτή τη φιλία να χωρίσει.

Επηρεάζει την ελληνική μουσική βαθειά αλλά και νεότερους δημιουργούς γύρω από τους νέους μουσικούς δρόμους που ανοίγει.

Είναι αυτός που παντρεύει την ροκιά με το αχ και το μπαγλαμαδάκι και την ηλεκτρική κιθάρα,το τσέλο με το μπουζούκι και βγαίνει έτσι ένα εκπληκτικό άκουσμα, αποδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο ότι το γνήσιο δεν έχει όρια και κανονισμούς.

Με αυτό το τσάκισμα στη φωνή,με αυτό το λυγμό στο λαρύγγι και την όλη του χαρακτηριστική σκηνική παρουσία, όλα πήγαν “πρίμα”, βοηθούντος και του πολυτραγουδισμένου του Βαρδάρη, στις 17 Απρίλη του 2011.

Ο Νίκος Παπάζογλου ταξίδεψε ταξίδι χωρίς γυρισμό, τα τραγούδια του όμως ειν’ εδώ γι’ απανεμιά σε κάθε μας πίκρα σε κάθε μας χαρά, και για πάντα.