* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης

και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Αυτός ο τόπος άντεξε διωγμούς, καταστροφές, εμφυλίους, πείνα και εξορία για να βουλιάξει στην παρακμή και την χρεοκοπία, στην απάθεια και την αγραμματοσύνη στην εποχή της ευμάρειας.

Βλέπω ποικίλους τύπους να χτίζουν καριέρες κυριολεκτικά λείχοντας και έρποντας. Αυτοί που ήταν κάποτε αυλικοί του Κωστάκη και του Ζαχόπουλου, παιδιά του Λαμπράκη και του ΔΟΛ, σύμβουλοι πολιτισμού του Σημίτη, του Γιωργάκη, ακόμη και του Γερουλάνου (!), οι ίδιοι σήμερα προκύπτουν πεφιλημένοι του Σύριζα και μπαρουτοκαπνισμένοι της Αριστεράς. Κάποιοι τέλος που σταδιοδρόμησαν αποκλειστικά ως σύζυγοι, ερωμένοι ή ερωμένες είναι και οι πλέον
αηδιαστικοί(-ες).

Το στυλ Δαμανάκη δημιούργησε σχολή πολιτικών δωσίλογων και η παράδοση καλά κρατεί. Με αυτή την απεχθή, ανάξια μας, λογική μοιράζονται σήμερα θέσεις και οφίκια. Με ανταλλάγματα και αλλαξοκωλιές κάτω από κλινοσκεπάσματα και σωμιέδες. Λιγδιασμένα δάχτυλα και ιδρωμένες παλάμες. Χνώτα που μυρίζουν και θρεμένοι σβέρκοι. Άνθρωποι που δεν είναι ικανοί όχι να αγαπήσουν ή να πονέσουν αλλά ούτε καν να μισήσουν. Ο Χειμωνάς έγραφε: Με μίσος καλό σας εχτρεύομαι!

Άλλα αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ από όλα είναι το γεγονός πως ενώ δίνεις τα πάντα, φιλάς τις γνωστές ποδιές για την θέση, μετά δεν κάνεις το παν για να αναδειχτείς αντάξιος της θέσης αυτής αλλά αναλίσκεσαι σε νέες ίντριγκες, κλινοπάλες κλπ. Έστω και αν είσαι ελάχιστα ερωτικός(-ή).

Ακόμη μια γκρίζα μέρα και σήμερα… Κατευόδιο Θόδωρε, Γιώργο, Σπύρο. Στον τόπο αυτό υπάρχουν πραγματικά μόνο οι νεκροί.

ΥΓ. Υπενθυμίζω, οι διευθυντικές θέσεις των μεγάλων, πολιτιστικών οργανισμών, μουσείων, θεάτρων, πινακοθηκών, οπερών κλπ, δεν πρέπει να προσφέρονται σε κολλητούς σαν ρουσφέτι ή μπαχτσίσ’ αλλά μετά από προκήρυξη, ει δυνατόν διεθνή. Πράγμα που έπρεπε να γίνει αλλά δεν έγινε ως τώρα στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης και πρέπει να γίνει στο Ίδρυμα Νιάρχου.

* Ο τίτλος του σχολίου προέρχεται από το βιβλίο μου ” Ο Πολιτισμός στην Εποχή της Μελαγχολίας “, εκδόσεις του “Αντί”, 2003, σε πρόλογο του Αντώνη Καρκαγιάννη. Αυτά που έλεγα τότε, επαναλαμβάνω πληκτικά και τώρα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr