Ο Νίκος Κούνδουρος από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της Ελλάδας και ο πρώτος που αξιοποίησε το ταλέντο του μοναδικού Θανάση Βέγγου. Είναι θείος του εικαστικού και κινηματογραφιστή Άγγελου Σπάρταλη. Η φωτογραφία του άρθρου είναι από την πρεμιέρα της ταινίας του Σπάρταλη “Από τη Γη στη Σελήνη” στην Ταινιοθήκη, “ίσως το πιο σουρεαλιστικό pran de fer – EVER NEVER!” όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Άγγελος. Διακρίνονται: Λογοθέτης, Σπάρταλης και Ζαφειροπούλου στα πλάγια τα ΄χουνε παίξει τη στιγμή που οι δύο σούπερ ήρωες στη μέση -Τζώρτζογλου και Κούνδουρος- αγωνίζονται με πάθος για τη νίκη!

Τουλάχιστον ως και τις 2 Απριλίου η ταινία θα παίζεται καθημερινά στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, σε 3 προβολές, στις 18:30 / 20:15 / 22:00, Ιερά Οδός 48, Κεραμεικός, τηλ. 210 3609695.

Με αφορμή την όμορφη φωτογραφία, παραθέτουμε στους αναγνώστες μας τις σκέψεις του Νίκου Κούνδουρου, όπως τις ξετύλιξε πριν από τρία χρόνια με αφορμή τον θάνατο του Θανάση Βέγγου. Η συνέντευξη δόθηκε στον Παλμό 99.5 και στην Τζίνα Δαβιλά.

«Ο Βέγγος υπήρξε ένας λαϊκός ήρωας, ένας καραγκιόζης με την καλή έννοια του όρου που θέρμανε τις ψυχές και τα μυαλά των Ελλήνων χρόνια τώρα, με ακούραστο τρόπο, που ενθάρρυνε όλους τους ταλαιπωρημένους της γης με τρόπο θαυμαστό. Για αυτό και σήμερα τον τιμά εντυπωσιακά πολύς κόσμος ακόμα.

Ο Βέγγος δεν ήταν ένας απλός ηθοποιός, ήταν ένα λαϊκός ρήτορας, που διέθετε μια σπάνια και μάλιστα περίεργη για έλληνα αρετή, να εκφράζεται με κινήσεις και όχι με λόγια, περίεργο πράγμα μιας και είμαστε φλύαρος λαός. Χάθηκε σε μια στιγμή που και ο ίδιος θα ήθελε να φύγει. Ήταν μεγάλη χαρά για την ψυχή του Βέγγου που στον αποχαιρετισμό του τον αποθέωσε τεράστιο πλήθος κόσμου με συγκίνηση, με κλάματα. Ακόμα και εκείνοι που τον ήξεραν, που δεν τον ήξεραν ή που γνώριζαν την φοβερή του κίνηση που είχε επιβάλλει σαν θεατρικό λόγο χωρίς πολλές κουβέντες.

Ήταν ένας ήρωας που δεν είχε εξαρτήσεις παρά μόνο από τον πόθο του να είναι ο εκπρόσωπος ενός τυραννισμένου και στριμωγμένου λαού από πολλές δικές του αμαρτίες και από χιλιάδες άλλων που στάθηκαν επικεφαλής του. Μόνος του, έχει σημασία αυτό, μόνος του σήκωσε το βάρος της φυλής του νικηφόρα. Μας έκανε να γελάσουμε, να δακρύσουμε, να αναθαρρήσουμε, να αφήσουμε μια ελπίδα να ξυπνήσει στο βάθος της ταλαιπωρημένης ελληνικής ψυχής μας. Θέλω να του στείλω ένα χαιρετισμό από τη γη που είμαστε ακόμα και να του πω ότι δεν θα τον ξεχάσω ποτέ και ότι θα αργήσουν πολύ όλοι οι έλληνες να τον ξεχάσουν.»