Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Αρχείο: 28 Απριλίου 2016

Πάσχα χωρίς Ιησού από την Ναζαρέτ δεν γίνεται. Δεν μπορώ να «καταλάβω», να νιώσω τα πάθη του Θεανθρώπου «στο πετσί μου» εάν δεν παρακολουθήσω, κάθε χρόνο, αυτή την τόσο αγαπημένη μου, επική σειρά, του μοναδικού Ιταλού σκηνοθέτη Φράνκο Τζεφιρέλι.

Κάθε φορά που βλέπω ένα ένα, ευλαβικά, τα επεισόδια της μεγαλύτερης θρησκευτικής παραγωγής στην ιστορία της μικρής οθόνης, «μυρίζει» Πάσχα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτή η σειρά έπαιζε στην τηλεόραση, καθημερινά, παράλληλα με τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Το πρωί παιχνίδι, το απόγευμα εσπερινός και το βράδυ «ο Ιησούς από την Ναζαρέτ».

Αυτή η αγγλο/ιταλική παραγωγή είναι φτιαγμένη με τέτοιο σεβασμό προς την ιστορία, με τέτοια λεπτομέρεια, που σε καθηλώνει κάθε φορά που το πλάνο της κάμερας εστιάζει σε μια εικόνα που αναφέρεται στις Γραφές, στο Ευαγγέλιο, στους μεγάλους αναγεννησιακούς ζωγράφους. Αριστούργημα πραγματικό.

Ο Ρόμπερτ Πάουελ, στον ρόλο του Ιησού, εξασφαλίζει μια θέση στην αιωνιότητα ως ο πιο όμορφος Ιησούς στην ιστορία της μικρής και της μεγάλης οθόνης, με το φωτεινό καταγάλανο βλέμμα του να σε διαπερνά και να σε πείθει πως ναι, έτσι έμοιαζε Αυτός. Το καστ των ηθοποιών είναι τόσο τρανταχτό, ονόματα, «ιερά τέρατα» του είδους. Ανν Μπάνκροφτ (Μαρία Μαγδαληνή), Ολίβια Χάσεϊ (Παρθένος Μαρία), Πίτερ Ουστίνοφ (Ηρώδης ο Μέγας), Κλαούντια Καρντινάλε (Μοιχαλίδα), Τζέιμς Μέισον (Ιωσήφ από την Αριμαθαία), Κρίστοφερ Πλάμερ (Ηρώδης Αντύπας), Μάικλ Γιόρκ (Ιωάννης ο Βαπτιστής), ο «δικός μας» Γιάννης Βογιατζής (Ιωσήφ), Ιαν Μακ Σέιν (Ιούδας Ισκαριώτης), Άντονι Κουίν (Καϊάφας), Λόρενς Ολίβιε (Νικόδημος), Τζέιμς Ερλ Τζόουνς (Βαλτασάρ) είναι μερικοί από αυτούς.

Τα γυρίσματα διήρκεσαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια, από τον Σεπτέμβρη του 1975 ως τον Μάιο του 1976. Οι χώρες όπου στήθηκε η παραγωγή ήταν το Μαρόκο και η Τυνησία. Οι κομπάρσοι αποτελούνταν από ντόπιους, γεγονός που κάνει την σειρά να φαντάζει ακόμη πιο ρεαλιστική στα μάτια μας. Μάλιστα λόγω των κακών αγγλικών τους, οι ομιλίες τους ηχογραφήθηκαν σε στούντιο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων.

Δεν είναι τυχαίο πως όλες οι μεταγενέστερες τηλεοπτικές εκδοχές της ιστορίας της ζωής του Ιησού Χριστού, είναι απλά αντιγραφές της συγκεκριμένης σειράς και μάλιστα χωρίς την αντίστοιχη ποιότητα. Ακόμη και η επιλογή των ηθοποιών στις νέες βιβλικές σειρές φαίνεται να βασίζεται στους τότε «τύπους» ηθοποιών και χαρακτήρων αποσκοπώντας έτσι στην απόλυτη επιτυχία, που όμως δεν είναι κάτι δεδομένο.

Η τεχνολογία που έχει προσφέρει αναμφισβήτητα πολλά στην σκηνοθεσία και στην επεξεργασία της εικόνας, είτε μιλάμε για τηλεόραση είτε για κινηματογράφο, αποτελεί αρκετές φορές τροχοπέδη και το συναίσθημα δεν «φτάνει» στον θεατή. Δεν μπορεί να ταυτιστεί κανείς το ίδιο με μια ταινία που έχει γυριστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου βασιζόμενη στον ανθρώπινο παράγοντα με μια ταινία που είναι από την αρχή ως το τέλος ένα τρισδιάστατο σκηνικό γεμάτο με ψηφιακά εφέ. Αυτό «το κάτι» παραπάνω σε μια ταινία, μια σειρά, ένα θεατρικό έργο, που δεν αγγίζει σε καμία περίπτωση την τελειότητα και κάνει το αποτέλεσμα «ευάλωτο», αυτό μοιράζει απλόχερα συναισθήματα και αγγίζει τον θεατή, κάνοντάς τον να «μπαίνει» στην ιστορία και τελικά του δημιουργεί έντονες εικόνες, που μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό του.

«Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ» κέρδισε πολλές υποψηφιότες και τελικά πήρε κάμποσα βραβεία, αλλά το μεγαλύτερο και σημαντικότερο βραβείο είναι σίγουρα η αγάπη του κόσμου, που μετά από τόσα χρόνια το καθιστά νούμερο ένα στην λίστα των θρησκευτικών τηλεοπτικών σειρών όλων των εποχών.

Στην δική μου καρδιά, όταν έρχεται το ιερό Πάσχα, είναι σίγουρα πολύ ψηλά. Είναι ο δικός μου τρόπος να νιώθω πιο κοντά Του. Σωστό ή λάθος… εγώ θα το κρίνω αυτό.

Καλό Πάσχα σε όλους μας εύχομαι!