Παραμονές Χριστουγέννων του 2009, και ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, κάλεσε, ως είθισται, τους διαπιστευμένους συντάκτες, στο μέγαρο Μαξίμου, για ένα κρασί στα όρθια και ανταλλαγές ευχών ενόψει των γιορτών.

Επικρότησα μέσα μου την ατμόσφαιρα λιτότητας – ελάχιστα μπουκάλια κρασί και κάποια αναψυκτικά. Δεκάδες δημοσιογράφοι, και τηλεοπτικά συνεργεία. Ο κ. Παπανδρέου εισήλθε με τη συνοδεία υπουργών και συμβούλων, χαιρέτησε προσωπικά κάθε έναν με ευγένεια – αυτό το έχει- και χάθηκε στα πηγαδάκια που τον περιστοίχισαν.

Κάποια στιγμή βρεθήκαμε ενώπιος ενωπίω.

(Σημείωση: Να σημειωθεί ότι είχε αχνά εκείνη εποχή αρχίσει να πλανιέται στα ΜΜΕ, το ενδεχόμενο μελλοντικών οικονομικών δυσκολιών. Η μόνη που είχε ανησυχήσει προσώρας ήταν η Βάσω Παπανδρέου, αλλά αυτό το μάθαμε αργότερα, όταν σε μια συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας είπε στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ήρθα στο γραφείο σου τον Οκτώβριο, σου είπα πάρε άμεσα μέτρα γιατί στην οικονομία τα πράγματα είναι επικίνδυνα, και συ με κοιτούσες σαν να ήμουν UFO).

Μόλις τρεις μήνες είχαν περάσει από τις εκλογές, η κυβέρνηση έπλεε ακόμη σε πελάγη επινίκιας ευτυχίας, είχε δώσει την πρώτη δόση του επιδόματος αλληλεγγύης, γιατί «το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ ήταν αδιαπραγμάτευτο», ενώ είχε ανοίξει και το αδιανόητο opengov, όπου από το ιντερνέτ έψαχνε βιογραφικά να στελεχώσει τον κρατικό μηχανισμό, λες και μια κυβέρνηση δεν έχει ιδεολογική ταυτότητα αλλά είναι ανώνυμη εταιρία.

Είπα λοιπόν στον Παπανδρέου: “κε Πρόεδρε, οι δυο αιμάσσουσες πληγές της Οικονομίας είναι οι εφορίες και η Υγεία. Εσείς με το opengov έχετε αφήσει τις εφορίες και τα νοσοκομεία ακέφαλα. Από κει διαρρέουν πολύτιμοι πόροι για τη χώρα. Μου απάντησε ότι ακριβώς επειδή η κατάσταση είναι τέτοια, θα κάνουμε έστω και ένα χρόνο για να βρούμε τους καλύτερους. Μα έχετε χρόνο κε πρόεδρε; συνέχισα . Στην οικονομία τα πράγματα δυσκολεύουν. Η απάντηση ήταν πανομοιότυπη! Αφού δεν βρήκα ανταπόκριση, συνέχισα με την επόμενη ερώτηση-διαπίστωση: Κε πρόεδρε, για την ανάπτυξη δεν έχετε πει τίποτα. Πως δεν έχουμε πει, με …αποστόμωσε. Δεν έχουμε πει ότι θα κάνουμε τα κτήρια πράσινα; (σ.σ. εννοούσε ότι θα δοθούν χρήματα για να γίνουν τα κτήρια «ενεργειακά», δηλαδή να μπουν άλλες πόρτες, διπλά τζάμια προκειμένου να κρατούν τη θερμοκρασία, και σε μερικά που άντεχε η δομή τους, να φυτευτεί χλόη στις ταράτσες). Στην απορία μου ότι αυτά όντως τα έχει πει, και είναι ωραία και νεωτερικά, αλλά δεν θα έλεγε κανείς ότι συνιστούν ανάπτυξη, ο κ. Παπανδρέου απάντησε δι’ ερωτήσεως:”Πώς δεν συνιστούν ανάπτυξη, δεν θα κυκλοφορήσει χρήμα;”

Εκεί τελείωσε η αδιέξοδη συνομιλία. Μετά από κάποιο διάστημα ήρθαν τα γεγονότα, ήπια στην αρχή, με αυξανόμενη ταχύτητα και τραχύτητα στη συνέχεια, δραματικά έως τώρα, και όχι ευοίωνα για το μέλλον. Μπήκαμε σε μια δύσμορφη εποχή της μεταπολεμικής ιστορίας μας, με σκοτεινές πτυχές όσον αφορά τον τρόπο που οδηγηθήκαμε σε αυτή: κατά πόσο π.χ. δεν ήξερε ο τότε πρωθυπουργός την κατάσταση της Οικονομίας, αφού ο Προβόπουλος είχε μιλήσει για διπλάσιο έλλειμμα ως το τέλος του ’09, και αφού, επίσης, η επιστολή Αλμούνια προς την κυβέρνηση Καραμανλή που εμπεριείχε παρόμοιες προειδοποιήσεις, είχε διαρρεύσει στο ΒΗΜΑ στις αρχές του Καλοκαιριού του ’09.

Ο κ. Παπανδρέου αποφάσισε μια ιστορικών διαστάσεων κίνηση, χωρίς να συσκεφθεί με τον πρώην πρωθυπουργό (τον είχε διαγράψει μεν, αλλά σε τέτοιες στιγμές που ακροζυγιάζεται το μέλλον ενός λαού, παραμερίζονται οι μικροκομματικές έριδες), ούτε έστω, προσέτρεξε στην πείρα των πρώην υπουργών Οικονομίας των πασοκικών κυβερνήσεων. Μοναδικοί του σύμβουλοι κάποιοι μακρινοί επώνυμοι καθηγητές-αστέρες, όχι και τόσο δεινοί γνώστες των ιδιαιτεροτήτων της ελληνικής οικονομίας, και οι λεγόμενοι κηπουροί του (κάποιοι εκ των οποίων σοβαροί άνθρωποι, αλλά πέραν της προτίμησης που τους είχε ο κ. Παπανδρέου, δεν είχαν κάποια νομιμοποίηση από κάποιο εκλογικό ή κομματικό σώμα, και κυρίως δεν είχαν την εμπειρία να χειριστούν ένα τόσο βαρυσήμαντο γεγονός

Με τέτοιο επιτελείο η χώρα μπήκε στην επικράτεια του ζόφου, να μετράει αυτοκτονίες, φτώχεια, πείνα, και νέους με σκοτεινό μέλλον.

Ο κ. Παπανδρέου δεν έκανε εκλογές τον Φεβρουάριο του ’10, με άλλο πρόγραμμα, όπως του είχε γίνει και σχετική εισήγηση, δεν έκανε δημοψήφισμα πριν το μνημόνιο, αλλά θυμήθηκε την λαϊκή νομιμοποίηση για τις πράξεις του, το Φθινόπωρο του ’11, με τα γνωστά αποτελέσματα ενώπιον Μέρκελ και Σαρκοζί. ( δεν έκανε επίσης εξεταστική για τα εγκληματικά οικονομικά πεπραγμένα της κυβέρνησης Καραμανλή, ούτε επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου που του πρότεινε η Αριστερά – αλλά αυτό είναι άλλη πονεμένη ιστορία).

Τώρα, αφού ενέταξε την κρίση στο βιογραφικό του και την περιέφερε στα παγκόσμια πανεπιστήμια και φόρα, πάντα αυτοδοξαζόμενος στο ρόλο του καλού που οι κακοί ξένοι δεν του έδωσαν πίστωση χρόνου, δείχνει να ετοιμάζει το come back του, και καταψηφίζει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών –αιτιολογία η ασυμφωνία με τις αρχές του! Σωστή η καταψήφιση ως μεμονωμένη πράξη, αλλά κατά πόσο πείθει; Πόσο τον εμπόδισαν οι αρχές του να αποκεφαλίζει βουλευτές γιατί καταψήφιζαν τις περικοπές στις συντάξεις των ηλικιωμένων;

Το κείμενο αυτό κλείνει εδώ, ανολοκλήρωτο, αφού η συνέχεια είναι μπροστά μας. Ερέθισμα για την ανάρτησή του αποτελεί η ..μαχητική επανεμφάνιση Παπανδρέου. Επίσης το κείμενο δεν εντάσσεται στην διαμάχη που ξέσπασε με τον κ. Βενιζέλο.

Για την καταστροφική και αυτοκαταστροφική πορεία του τελευταίου έχουμε καιρό. Έτσι κι αλλιώς το εκλογικό αποτέλεσμα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, θα είναι σισύφειος βράχος για τον νυν αντιπρόεδρο – δίκαιη κατάληξη φυσικά, αφού τόσο απερίσκεπτα και βουλιμικά ενήργησε για να διαδεχθεί τον Παπανδρέου, σε μια εποχή που κανείς ούτε …στον εχθρό του δεν θα ευχόταν να είναι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ…

ΥΓ: Για τυχόν αμφισβήτηση: παρών στην συνομιλία με τον κ. Παπανδρέου ήταν ο έγκριτος πολιτικός συντάκτης κ. Λάμπρος Καλαρρύτης.

Γιάννης Σιδέρης