Δήμητρα Παπαναστασοπούλου

Η περίπτωση του Γεωργίου Μουρούζη(1863-1907) είναι μία από εκείνες που ο κόσμος απολαμβάνει, γελά και διασκεδάζει, τον ανεβάζει σε βάρθρα ήρωα ικανού για όλα, αλλά, φεύ, η δική του οικογένεια υποφέρει, θλίβεται και θέλει ν’ ανοίξει μια καταπακτή και να κρυφτεί, να γλυτώσει από τα σχόλια.

Γεννήθηκε στην Αθήνα την Τρίτη, 20 Μαρτίου 1863, στη 1 το πρωί, όπως σημειώνει προσεκτικά η μητέρα του, Ελένη Μαυρομιχάλη(της γνωστής οικογένειας) στο ημερολόγιό της. Πατέρας του ήταν ο Κωνσταντίνος Μουρούζης, γόνος μεγάλης Φαναριώτικης οικογένειας με καταγωγή από την Τραπεζούντα.

Ο Γεώργιος έλαβε στρατιωτική εκπαίδευση, ως επί το πλείστον στη Γαλλία, αρχίζοντας να προκαλεί προβλήματα, συνήθως απείθειας και οικονομικής φύσεως στην οικογένειά του (σε πάρα πολλές επιστολές προς τη μητέρα του ζητά χρήματα, πότε λίγα πότε πολλά, πότε πάρα πολλά). Αρκετά κεφάλαια της ζωής του έχουν μείνει άγνωστα, εκείνα που ήταν προφανώς τα πιο ταραγμένα και για τα οποία δεν ήθελε να μάθει ούτε η μητέρα του.

Αγαπούσε κάθε τι ελληνικό με πάθος και το υπερασπιζόταν κυριολεκτικά με το σπαθί ή το όπλο του. Ήταν ακόμη νεαρός σπουδαστής στην Στρατιωτική Σχολή των Βρυξελλών, όταν διάβασε ένα άρθρο για την επανάσταση της Θεσσαλίας, το οποίο βρήκε προσβλητικό. Δεν έχασε χρόνο. Απαίτησε από τον εκδότη της εφημερίδας να το αποσύρει, ειδάλλως θα τον καλούσε σε μονομαχία. Κι εκείνος, την επομένη πήρε πίσω όλες τις προσβολές.

Ως επί το πλείστον βρισκόταν σε κατάσταση μέθης, μετά από ξενύχτια, στα οποία προκαλούσε καυγάδες και μονομαχίες, ενώ δεν δίσταζε να μπαίνει έφιππος σε καφενεία (φυσικά μεθυσμένος…) Έτσι, δεν άργησε να γίνει θρύλος στην Αθήνα. Μάλιστα, σε ένα γεύμα προς τιμήν του Πρίγκιπα Νικολάου στο ξενοδοχείο «Μελάς» της Κηφισιάς, με παρούσα άπασα την ελίτ της πρωτεύουσας, ο Μουρούζης μπήκε στην αίθουσα, πλησίασε τον Νικόλαο και τον αποκάλεσε δειλό, δυνατά, για να τον ακούσουν όλοι.

Ο πρωθυπουργός Θεοτόκης σηκώθηκε να τον διώξει, ο υπασπιστής του Νικολάου τον πρόλαβε και οι δύο άντρες αντάλλαξαν γροθιές, ενώ οι κυρίες λιποθυμούσαν η μία μετά την άλλη. Cherchez la femme φυσικά, μια νεαρή, η οποία παράτησε τον ξανθό και όμορφο Μουρούζη όταν της έγνεψε ο πρίγκιπας Νικόλαος (καλή η ομορφιά, αλλά και το αξίωμα…)

Εννοείται ότι την επομένη ο Μουρούζης έφυγε για το Παρίσι, για άλλες περιπέτειες.
Ο κόσμος δεν τον χωρούσε. Πότε βρισκόταν στη Γαλλία, πότε στο Βέλγιο, πότε πολεμούσε με τον ρωσικό στρατό τους Γιαπωνέζους, πότε έπαιρνε ενεργό μέρος στον Κρητικό ξεσηκωμό (1896-1897).
Το 1902 επέστρεψε στο Παρίσι, για να πεθάνει, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και από άγνωστη αιτία, στις 9 Φεβρουαρίου 1907. Φημολογείται ότι κάποιος τον πυροβόλησε και η σφαίρα σφηνώθηκε στην σπονδυλική του στήλη, στο ύψος του στήθους, αλλά δεν έχει αποδειχθεί τίποτε.

Η σωρός του έμεινε για λίγες ημέρες στην ελληνική εκκλησία του Παρισιού, για να «ταξιδέψει» στη Μασσαλία και να μεταφερθεί στο ελληνικό πλοίο «Αχελώος» με προορισμό τον Πειραιά. Από εκεί, μεταφέρθηκε στην οικογενειακή εστία, οδός Φειδίου 9 και η κηδεία του έγινε στις 20 Φεβρουαρίου. Η νεκρώσιμη ακολουθία ξεκίνησε από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Καρύτση και ενταφιάστηκε στον οικογενειακό τάφο των Μουρούζηδων στο Α΄Νεκροταφείο Αθηνών.

Οι αθηναϊκές εφημερίδες της εποχής για δέκα μέρες γέμιζαν τα φύλλα τους με εκτεταμένες αναφορές για την προσωπικότητα και για την κηδεία του, ενώ γράφηκαν τρία μυθιστορήματα για την περιπετειώδη ζωή του.

Τα «Μουρουζάκια» ήταν θρασύτατοι νεαροί μιμητές του, που αντιγράφοντας τις συνήθειες του «πρίγκιπα», μεθούσαν, έκαναν φασαρίες, καυγάδες και ζημιές στα αθηναϊκά κέντρα, χωρίς ποτέ να αποζημειώνουν τους ιδιοκτήτες…