Βαγγέλης Παυλίδης

Πότε δεν είδα κάποιον να κοιτάζει
με μάτια τόσο μελγχολικά
εκείνο το μικρό γαλανό πανί
που ουρανό το λεν’ οι φυλακισμένοι
κι ούτε το κάθε σύννεφο που σέρνει
τα ξέφτια του καθώς περνάει
Δεν έτριβε τα χέρια κι ούτ’ έκλαιγε,
κι ούτε θρυνούσε,
μα τον αέρα έπινε λες κι ήταν
κάποιο φάρμακο παυσίπονο.
Με στόμα ανοιχτό έπινε τον ήλιο
σαν να ‘τανε κρασί!

…………………………………………………

Oscar Wilde, Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΤΟΥ ΡΕΝΤΙΝΓΚ

………………………………………………….

I never saw a man who looked
With such a wistful eye
Upon that little tent of blue
Which prisoners call the sky,
And at every wandering cloud that trailed
Its raveled fleeces by.
He did not wring his hands nor weep,
Nor did he peek or pine,
But he drank the air as though it held
Some healthful anodyne;
With open mouth he drank the sun
As though it had been wine!

………………………………………………….

Oscar Wilde, THE BALLAD OF READING GAOL
Και πάλι ζητώ κατανόηση για την μετάφραση… σκιτσογράφος είμαι, ε.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr