Ελπίδα Νούσα 

Επειδή οι ψιψίνες σήμερα έχουν την τιμητική τους,…ένα «νιάου» επιβάλλεται!, της Ελπίδας Νούσα

«Το δέσιμο που έχω με τη Μαίρη είναι πρωτόγνωρο…

Αν πάθω κάτι, ό,τι έχω θα το πάρει εκείνη…κανείς άλλος δεν θα πάρει ούτε σεντ…, εκτός από τις γάτες μου.

Το αξίζουν…»

(Φ.Μέρκιουρι)

Πανέμορφα και κομψά. Άλλοτε μοναχικά, πεισματάρικα ή ζωηρά κι άλλοτε αναζητούν την προσοχή και τα χάδια μας…

Κουνάνε την ουρά, φουσκώνουν το τρίχωμα της ράχης και γρυλίζουν βαθιά.

Παίζουν, τρέχουν, σκαρφαλώνουν παντού!

Άλλοτε χαριτωμένα, κυλιούνται στο πάτωμα, γλείφονται, τρίβονται πάνω μας κι άλλες φορές δύστροπα, γκρινιάρικα, δείχνουν τα νύχια τους, έτοιμα να μας επιτεθούν.

Πάντα όμως υπέροχα τα αιλουροειδή, μικρά ή μεγάλα, άγρια ή κατοικίδια.

8 Αυγούστου σήμερα και το ημερολόγιο μάς θυμίζει την «Παγκόσμια Ημέρα Γάτας».

Έτσι, αφού οι ψιψίνες έχουν την τιμητική τους, δικαιωματικά ένα «νιάου», επιβάλλεται για χάρη τους!

Φρέντυ Μέρκιουρι, o γατόφιλος. Λατρεία, παθολογική αδυναμία στις γάτες.

Ναι, οι μεγάλες αγάπες, οι απόλυτες σταθερές του μεγάλου Φρέντυ, ήταν οι γάτες του!

Τομ, Τζέρι, Όσκαρ, Δαλιδά, Γολιάθ, Mίκo, Ρωμαίος, Λίλλυ…, είναι τα ονόματα κάποιων από τις ψιψίνες του.

Αγαπούσε τις γάτες του τόσο πολύ, ώστε κάθε φορά που έφευγε για περιοδεία τηλεφωνούσε στο σπίτι και ζητούσε να τις φέρουν στο ακουστικό για ν’ ακούσει το νιαούρισμά τους και να μιλήσει μαζί τους.

Είχε πολλές κι από διαφορετικές ράτσες, γάτες ο Μέρκιουρι.

Ένας φίλος του τίς είχε φωτογραφήσει όλες σχεδόν κι έβαλε κάποιο ζωγράφο να τις σκιτσάρει πάνω σε μεταξωτό ύφασμα.

Με αυτό ο τραγουδιστής έραψε γιλέκο, που λέγεται πως ήταν από τα πιο αγαπημένα ρούχα του!

H δε Ντιλάιλα (Δαλιδά) ήταν η αγαπημένη του ψιψίνα. Με “ακαταμάχητη γοητεία”, όπως έλεγε ο τραγουδιστής, και δυναμικότατο χαρακτήρα, όπως ο περισσότερες γάτες με γούνα σε μοτίβο ταρταρούγας. Τής έγραψε μάλιστα και τραγούδι με τίτλο το όνομά της: «Delilah»

«Είσαι ακαταμάχητη, Δαλιδά μου!

Όταν είμαι βουτηγμένος στη θλίψη, με κάνεις και γελώ…»

Καθημερινές λέξεις δημιουργούν απλούς ομοιοκατάληκτους στίχους πάνω σε μια μελωδία γλυκιά και ναζιάρα, όπως το χνουδωτό τετράποδο, που την ενέπνευσε.

Όταν κάποιος πρωτακούσει τους στίχους δημιουργείται η αίσθηση πως αναφέρεται σε κάποια γυναίκα…Βλέπεις, είναι ερωτική η λατρεία, που αποπνέει!

«Delilah, I love you
Oh, you make me so very happy
Delilah, I love you
I love your kisses!»

Οι γάτες στην ζωή του αρχηγού των Queen ήταν ισότιμη με κείνη για τους ανθρώπους γύρω του…

Τα περισσότερα από τα γλυκά τετράποδά του, τον Τομ, τον Τζέρυ, τον Γολιάθ, τα είχε πάρει από κέντρα διάσωσης αδέσποτων.

Ήθελε να τους χαρίσει ένα ζεστό σπίτι, ν’ανοίξει γι’αυτά τη γεμάτη αγάπη, αγκαλιά του.

Πέρα από το βελούδινο ηχόχρωμα και την αγαπησιάρα μελωδία του Μέρκιουρι, στο τραγούδι ξεχωρίζει και το κιθαριστικό σόλο ενός άλλου γατόφιλου του Μπράιαν Μέι με αρμονίες που ακούγονται σαν …νιαούρισμα!

Ο Μέρκιουρι σ’αυτό το τραγούδι με την ερμηνεία του «χαϊδεύει» τη γάτα του…

Νιαουρίζει μαζί της…

Είναι χαλαρός, σπιρτόζικος, επικοινωνιακός και πάνω απ’όλα τρυφερός και στοργικός.Ερμηνεύει βιωματικά, μαρτυρώντας άμεσα την αιτία που γέννησε αυτό το τραγούδι.

Τελικά, μια λεκτική δημιουργία τόσο απλή, με τη μουσική και κυρίως την ΑΓΑΠΗ για κείνον που δίνει το ερέθισμα, μετατρέπεται σε άκουσμα δυνατό κι έντονο αποδεικνύοντας πόσο περιττές είναι οι βροντόσημες, μεγαλόσχημες και φανφαρόζικες εκφράσεις στο τραγούδι…

Μουσική και στίχοι αισθηματικοί, μάς υποδεικνύουν με τρυφερότητα να θυμόμαστε, ν’ αγαπάμε και να προσέχουμε αυτούς που μας αγαπούν…Κι η χαρισμένη αγάπη, γυρνάει πάλι πίσω σε μας…

Όταν ο Φρέντυ διαγνώστηκε με έιτζ δεν το έμαθε κανείς πλην της αγαπημένης του Μαίρης Όστιν …

Μόνο οι γάτες του φαίνεται πως γνώριζαν…

Εξάλλου, δε λένε πως οι γάτες έχουν αυτή την άνευ ερμηνείας, έκτη αίσθηση; Ευαίσθητες σε δονήσεις, διαισθάνονταν τα σήματα τέλους…

Με μια, λες, ανθρώπινη νοημοσύνη καταλάβαιναν κι επιθυμούσαν να περνούν περισσότερο χρόνο μαζί του.

Κάθε φορά που ο Μέρκιουρι έμπαινε στην κρεβατοκάμαρά του ν’ απομονωθεί, άρχιζαν ένα νιαούρισμα περίεργο…

Ήθελαν, απαιτούσαν, ικέτευαν να τον ακολουθήσουν…

Κι ο Φρέντυ τις άφηνε…και χουζούρευαν εκείνες δίπλα στο κομοδίνο, πάνω στα μαξιλάρια, κάτω απ’ τα σκεπάσματα…

Μέχρι την τελευταία στιγμή, τη νύχτα του Νοέμβρη του ’91, που η Δαλιδά προσπαθούσε με το χνώτο της να ζεστάνει το άψυχο, παγωμένο κορμί του…

Ξαπλωμένη δίπλα του, στο κρεβάτι του, κάτω από τα σκεπάσματά του…

{youtube}IstYG4uD7kM{/youtube}