Χρήστος Μαγγούτας  

Διαφωνώ κάθετα με την πρόταση του προέδρου του «Ποταμιού» Σταύρου Θεοδωράκη: «Τα σχολεία να κάνουν νυχτερινές επισκέψεις στα επείγοντα του ΚΑΤ. Να βλέπουν τα ανοιγμένα κεφάλια, τα αναπηρικά καροτσάκια, τους γύψους, τις βίδες. Τον θρήνο έξω από τις εντατικές.

Να μεταφέρουν τη «συζήτηση» στο σπίτι. Έτσι ίσως οι γονείς τους αλλάξουν συμπεριφορά»
Δεν ξέρω αν ο φίλος Σταύρος ζήτησε τη γνώμη παιδοψυχολόγου για να κάνει αυτή την πρόταση. Ούτε κι εγώ έχω τις απαιτούμενες ειδικές γνώσεις γι’ αυτό θα δίσταζα να κάμω μια σχετική πρόταση, πολύ περισσότερο όταν η γνώμη θα ακουστεί από πολύ κόσμο.

Όπως πάντα πρέπει να τα κρίνουμε στη ζυγαριά: η πρόταση αυτή θα μειώσει τα ατυχήματα ή θα τραυματίσει σε σημαντικό βαθμό τη μόλις διαμορφούμενη ψυχή των παιδιών με πολλές σημαντικές παρενέργειεςq Το «Μπαμπά μην τρέχεις» είχε γίνει τόσο συνηθισμένο θέαμα που κανένας δεν το πρόσεχε πια, αλλά τουλάχιστο δεν είχε παράπλευρες απώλειες. Εγώ, υποτίθεται σκληραγωγημένος στης ζωή, δε θα άντεχα να δω ένα «ανοιγμένο κεφάλι» και η εικόνα αυτή θα με συνόδευε σ’ όλη μου τη ζωή.

Δεν είναι τα παιδιά οι οδηγοί και δε μπορούν να κάνουν τίποτα αν ο γονιός τους δε έχει ο ίδιος συναίσθηση ότι οδηγώντας ένα αυτοκίνητο, αποτελεί κινούμενο κίνδυνο όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για κάποιον αθώο.

Τα παιδιά σε χώρες του εξωτερικού διδάσκονται αυτό που ταιριάζει στην ηλικία τους. Πώς να περνούν στο απέναντι πεζοδρόμιο, πώς να διασχίσουν μια διασταύρωση, πόσο σημαντικό είναι να φορούν κράνος όταν χρησιμοποιούν ποδήλατο.

Το πρόβλημα είναι οι ενήλικες που περνούν έξω από κάποιο σχολείο με ταχύτητα ραλίστα, αλλά κατηγορούν ως αναίσθητους τους γονείς που κάνουν το ίδιο στο σχολείο του δικού τους παιδιού. Που πιστεύουν ότι ο νόμος είναι για να τον παραβιάζουν οι μάγκες. Μούλεγε σατιρικά κάποιος Καναδός: «Όταν ο Έλληνας βλέπει «120 ΧΛΜ» το θεωρεί ότι είναι μίνιμουμ όχι μάξιμουμ».

Άλλο ένα σημείο του συστήματος είναι σάπιο: διπλώματα οδήγησης με παραγγελία, σβήσιμο κλήσεων με εντολή του βουλευτή, ρουσφέτι από άκρη σε άκρη. Μου έτυχε ο υπάλληλος του ΚΤΕΟ να βάλει τις φωνές σε φίλο μου: «Χθες έπρεπε να έρθεις, τι μου κουβαλήθηκες σήμερα;». Αυτός του πάσαρε με τέχνη ένα 50-ευρω. «Ποιο είναι το αυτοκίνητό σας, κύριε; (πληθυντικός). Αυτό το κίτρινος Εντάξει φαίνεται». Σφραγίδα, υπογραφή κι ας μην είχε και ρόδες.

Άλλά πρέπει να διδάξεις το μαθητή: τις αρχές που λείπουν από τους μεγάλους και σ’ αυτό δε χρειάζεσαι σκελετούς. Στην Αγγλία κάποτε ένας αστυνομικός είχες δώσει κλήση στη Θάτσερ για παράνομη στάθμευση. Η εξήγηση του απλή: Η κυρία είναι πρωθυπουργός, εγώ τροχονόμος, καθένας πρέπει να κάνει σωστά τη δουλειά του. Η Αστυνομία του απένειμε το βραβείο του καλύτερου αστυνομικού της χρονιάς το οποίο του επέδωσε η ίδια η Θάτσερ. Στην Ελλάδα; «Μα εγώ είμαι ο Κουλούρης, δε μπορώ να περάσω με κόκκινο;» ή «Εγώ είμαι ο Λιάπης, δε μπορώ να έχω πλαστές πινακίδες, ανασφάλιστο αυτοκίνητο και να οδηγώ χωρίς δίπλωμα».

Όσα λοιπόν ανοιγμένα κεφάλια κι αν δείξεις, Σταύρο Θεοδωράκη, τίποτα δε θα αλλάξει αν τα κεφάλια δε μάθουν να σκέφτονται αλλιώς – σε πολλούς τομείς.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr