Να μην ησυχάζουμε ποτέ, πέρυσι το καλοκαίρι είχαμε κλειστές τράπεζες, capital controls και δημοψήφισμα, φέτος έχουμε Μπρέξιτ, Ερντογάν και Πόκεμον.

Είχε γραφτεί, ότι η εταιρία που έβαλε στη ζωή του πλανήτη την επαυξημένη πραγματικότητα με τα ψηφιακά Πόκεμον, η Nintendo, το 2007 ξόδεψε για έρευνα περισσότερα απ’ ότι όλο το αμερικανικό δημόσιο. Δηλαδή το παιχνίδι μπορεί να είναι δουλειά; Μήπως και η δουλειά μπορεί να είναι παιχνίδι, τότε; Ο Ρεχάγκελ και ο Τσουκάτος πάντως, αυτό είχαν πει, ο ένας στο απόγειο της δόξας και ο άλλος στην πτώση του.

Υπάρχει ένας μύθος για τις απρόοπτες ανατροπές. Λένε, πως κάποτε σε ένα μακρινό βουνό εμφανίστηκε ξαφνικά ένας δράκος. Οι κάτοικοι του χωριού αλαφιάστηκαν. Ο δράκος έκαιγε τα δάση με την ανάσα του και άρπαζε ότι ζωντανό εύρισκε και το έτρωγε. Μέγας πανικός!

Μερικοί μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και έφυγαν άρον-άρον. Άλλοι κατέφυγαν στις προσευχές περιμένοντας ένα θαύμα. Οι πιο μοιρολάτρες είπαν, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Τα μωρά τον έβλεπαν με την ίδια έκπληξη που έβλεπαν όλο τον κόσμο γύρω τους, γιατί όλα τους ήταν καινούργια και θαυμαστά. Ο φουσκωτός αρματώθηκε και ξεκίνησε να πάει καταπάνω του: ή θα τον φάω, ή θα με φάει, είπε στην καλή του.

Στην άκρη του χωριού ζούσε ένας περίεργος, μοναχικός άνθρωπος, που άλλοι τον έλεγαν σοφό και άλλοι μάγο. Είχε αυτή τη φήμη, γιατί πολλές φορές εύρισκε τις αιτίες πραγμάτων που στους άλλους φαίνονταν ανεξήγητα και άλλοτε μηχανευόταν λύσεις και θεραπείες, που φάνταζαν μαγικές.

Ο μάγος λοιπόν, άρχισε να παρακολουθεί και να μελετάει το δράκο, μέχρι που κατάλαβε τις συνήθειες και τις αδυναμίες του. Και τότε, άλλοτε με την επιβράβευση και άλλοτε με την τιμωρία, μπόρεσε σιγά σιγά να κατευθύνει τη συμπεριφορά του, μέχρι που κατάφερε να τον δαμάσει. Τι να τον δαμάσει, δηλαδή, να συνεννοείται κατάφερε: σου δίνω, μου δίνεις. Με ενοχλείς, σε ενοχλώ. Κάτι σαν τον ανταποδοτικό νόμο του Κάρμα ένα πράγμα, σαν τον καθρέφτη στις σχέσεις, σαν τη δράση-αντίδραση στη φυσική.

Όταν πάντως σιγουρεύτηκε ότι μπορούσε να συνεννοείται με το δράκο, άρχισε να τον χρησιμοποιεί, βάζοντας τις τεράστιες δυνάμεις του να δουλεύουν προς όφελος του χωριού. Μέχρι το νερό στις στέρνες τον έβαζε να βράζει με την ανάσα του το χειμώνα, για να έχουν θέρμανση τα σπίτια. Το νερό ανέβαινε με τον κοχλία του Αρχιμήδη.

Αν το καλοσκεφτούμε, δράκοι εμφανίζονται συχνά στη ζωή μας. Άλλοτε είναι γιγάντιοι σαν την πτώχευση μιας χώρας, σαν φυσική καταστροφή ή σαν πόλεμος κι άλλοτε είναι στο μέγεθός μας, προσωπικοί, σαν την ασθένεια, την προδοσία, την απώλεια της εργασίας ή του έρωτα.

Οι δράκοι, όμως, είναι μαγικά όντα και ανάλογα με το συναίσθημα που τους κοιτάς, φαίνονται σαν καημοί, σαν απειλές, ή σαν ευκαιρίες. Για τον ακαμάτη, το χέρσο λιβάδι είναι άχρηστη γη. Για το βοσκό, βοσκότοπος. Για τον προκομμένο είναι μέρος που, με δουλειά, γίνεται καλλιεργήσιμο και παραγωγικό. Για τον πονηρεμένο μπορεί να είναι ευκαιρία real estate.

Οι μυημένοι στη ζωή, τους δράκους τους λένε προκλήσεις.

Πώς ερμηνεύει και πώς κάνει το κάθε τι κάποιος, είναι θέμα εκπαίδευσης. Το σκυλί σου, το παιδί σου και το δράκο σου, όπως τα μάθεις. Εδώ συναντάς ανθρώπους που δε μπορούν να κάνουν τις απλές φυσικές λειτουργίες στη φύση, γιατί διδάχτηκαν κάτι άλλο. Μεγάλοι σοφοί τελικά, ο Παυλώφ και ο Σκίννερ!

Στην Ελλάδα οι παλιότεροι εκπαιδεύτηκαν επί δεκαετίες να λατρεύουν τον καημό και να αγνοούν την πρόκληση. Στην πλειοψηφία τους, χωρίς να το καταλαβαίνουν, μάθαιναν να δέχονται τη μοίρα τους αδιαμαρτύρητα. Ορισμένοι ανυπότακτοι, ακολουθώντας τα συναισθήματά τους ή υπερφίαλους ηγέτες, είχαν ακόμα χειρότερη κατάληξη. Αντιμετωπίζοντας τους δράκους ως απειλές, έχασαν τη ζωή τους μια και καλή, ή σιγά σιγά.

Κάποιοι, ελάχιστοι, εκπαιδεύτηκαν στη Λογική και την Αιτιοκρατία. Αυτούς, οι υπόλοιποι πάντα τους αφήνουν στη γωνία και τους κοιτάνε καχύποπτα και με δέος, σα μάγους, ή σα φρικιά: βλέπεις, δε μιλάνε όπως οι τηλεπερσόνες και οι ρήτορες, άσε που πρέπει να τους αφήσεις να διατυπώσουν τουλάχιστον τέσσερις προτάσεις μαζεμένες για να μπεις στο νόημα, τι θέλουν να πουν κάθε φορά.

Αυτοί οι ελάχιστοι όμως, μόνο αυτοί, θυμούνται ότι ‘τὰ πάντα ῥεῖ’ και προσαρμόζουν τη συμπεριφορά τους ανάλογα.

Αν το καλοσκεφτείς, η έλλειψη συμφιλίωσης με την πραγματικότητα της διαρκούς αλλαγής είναι η πηγή της αστείρευτης μεμψιμοιρίας μας. Προτιμάμε να αγνοούμε ότι όλα αλλάζουν διαρκώς, ακμάζουν, φθείρονται, πεθαίνουν, ανακυκλώνονται και ξαναζούν με νέα μορφή, πιο σύνθετη.

Ίσως γιατί αυτό μας θυμίζει τη δική μας, προσωπική θνητότητα.

Και όμως, γίνεται να μάθουμε όλοι να συμβιώνουμε με τους δράκους. Έχουμε αυτή την ικανότητα, διότι ως άνθρωποι έχουμε την καταπληκτική δυνατότητα να αντιλαμβανόμαστε από το ελάχιστο ως το μέγιστο. Και μπορούμε να αισθανόμαστε, εξίσου έντονα, τόσο την ατομική, όσο και τη συλλογική μας υπόσταση και πραγματικότητα. Ανάλογα με την εστίασή μας, αντιλαμβανόμαστε είτε τις μεγάλες, είτε τις μικρές, είτε τις προκλήσεις πολλών διαστάσεων.

Οι δράκοι στην Ελλάδα αυτό τον καιρό είναι πολλοί. Φοβάμαι ότι ο φοβερότερος είναι η άγνοια του πώς παράγεται πλούτος, γιατί αυτό μας ταλανίζει πρώτιστα σήμερα, είναι πως έχουμε ξεχάσει να ζούμε χωρίς ξένα λεφτά. Ο πλούτος πάλι, παράγεται με δουλειά. Δουλειά είναι να κάνεις κάτι τόσο χρήσιμο, που κάποιος είναι πρόθυμος να πληρώσει για να το έχει. Οι δουλειές δεν έρχονται από τον ουρανό, ούτε από το κράτος.

Η τεχνολογία αλλάζει, τα εργασιακά μοντέλα αλλάζουν, η ίδια η κοινωνία και η οικονομία αλλάζει. Μήπως να μας απασχολήσει επιτέλους στα σοβαρά το πώς θα πάμε παρακάτω; Γιατί δεν ανοίγει κανένας αυτή τη συζήτηση;

Η συζήτηση για το μοντέλο διοίκησης της χώρας που έχει ξεκινήσει πρόσφατα, μέσα στην τούρλα του Σαββάτου, κλείνει πονηρά το μάτι, δεν είναι αθώα και ανιδιοτελής. Το θέμα αφορά στην ουσία κυρίως τους επαγγελματίες πολιτικούς και οι αλλαγές που προτείνονται δείχνουν να στοχεύουν να εξασφαλίσουν θεσμικά τη διαιώνιση της βόλεψής τους στο σβέρκο των υπολοίπων. Μιας και δε μπορούν να γίνουν Ερντογάν, φαίνεται ψάχνουν με άλλα μέσα να πετύχουν το ίδιο αποτέλεσμα.

Ούτως ή άλλως, είναι παράλογο να περιμένουμε από τους ίδιους ανθρώπους, ότι θα αρχίσουν ξαφνικά σκέφτονται διαφορετικά και να ασκούν διαφορετική πολιτική, σωστά;

Εμάς τους υπόλοιπους, αυτό σε τι μας εξυπηρετεί;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article EXPRESSES  the views of the author

iPorta.gr