Νίκος Βασιλειάδης

(Συντονιστής “Κέντρων Δια Βίου Μάθησης” Υπεύθυνος Επικοινωνίας – Δημοσιότητας) 

Είναι η εποχή των μαγισσών. Οι μάγισσες είναι αυτές που σκοτεινά και υποχθόνια διαφεντεύουν τη φύση και προφητεύουν το πεπρωμένο των ανθρώπων.

Ο Μάκβεθ άρχοντας του Γκλαμις πρόκειται να γίνει άρχοντας του Κώντορ, και στη συνέχεια… βασιλιάς της Σκωτίας. Αλλά όχι χωρίς να βάψει τα χέρια του με αίμα.

Ο Μάκβεθ τυφλωμένος από την αλαζονεία της εξουσίας έχει πειστεί ότι ο θρόνος του ανήκει και γνωρίζει πως μόνον πατώντας επί πτωμάτων μπορεί κανείς να αναρριχηθεί σε αυτόν τον θρόνο.

Η δίψα για εξουσία, είναι ισχυρή…

Μέσα από μια αναπότρεπτη αλυσίδα γεγονότων, ο Μάκβεθ, ένας άνθρωπος θαρραλέος και διόλου κακός, καταλήγει να γίνει η κλασική μορφή ενός τυράννου που όλοι μισούν και όλοι τον φοβούνται όλοι.

Ο Βασιλιάς κατέχεται διαρκώς από το φόβο της προδοσίας και της εξέγερσης και η αυλή του περιστοιχίζεται από δολοπλόκους, δολοφόνους και συκοφάντες, κάτι που τον υποχρεώνει να γίνεται ολοένα και πιο σκληρός με την πάροδο του χρόνου.

Η αρχική ηθική αναστολή χάνεται, η διστακτικότητα δίνει την θέση της στην θηριωδία και ο Μάκβεθ μεταμορφώνεται στον άνθρωπο που τελικά σφαγιάζει γυναίκες και παιδιά χωρίς να διστάζει ούτε για μία στιγμή.

Ωστόσο, από την αρχή ώς το τέλος ο Μάκβεθ είναι τέλεια αναγνωρίσιμος ως ο ίδιος άνθρωπος και μιλάει την ίδια γλώσσα.

Οδηγείται από έγκλημα σε έγκλημα όχι από έμφυτη κακία, αλλά μόνον από αυτό που του εμφανίζεται σαν μια αναπόφευκτη αναγκαιότητα που δικαιολογεί στους μεγάλους του τους μονολόγους προς τον θεατή, ίσως κάνοντάς τον συνένοχο, χρησιμοποιώντας τον στην προσπάθεια του να καταλάβει και ο ίδιος, αλλά και οι θεατές, την έννοια του θανάτου, το εδώ και το τώρα, το αύριο, το χθες, τον φόβο, το τίποτε στον κόσμο των ενστίκτων.

O δικός μας Μάκβεθ…