Γιάννης Σιδέρης

Παρέα δημοσιογράφων συζητούσε στο facebookτα σενάρια για το ενδεχόμενο νέων εκλογών ή δημοψηφίσματος στην περίπτωση που δεν υπάρξει λύση με τους δανειστές. Εκεί ενέσκηψε ο ελληνάρας τελευταίας σοδειάς, και μη κατανοώντας τι συζητάμε, μας προκάλεσε επιθετικά:

«Τόσο καιρό μας τα κάνατε νταούλια με την ερώτηση τι θα γίνει αν σας πούνε όχι. Απάντησε εσύ στον Καραισκάκη. ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ». Στη συνέχεια  μας επιτίμησε: «Μπερδεύεται την εθνική αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού, βρέθηκε ένας  άνθρωπος να τολμίση να πει όχι και φέραται την καταστροφή?? Που πήγε το καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωη??» (σ.σ. η ανελλήνιστη ορθογραφία είναι του ελληνάρα).  Προσωπικά δε με ρώτησε: «απάντησε , επανάσταση ή ρευστότητα?»

Δεν θα άξιζε φυσικά ουδεμίας αναφοράς ο προαναφερόμενος, αν την επομένη δεν ερχόταν η δήλωση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ  Δημ. Παπαδημούλη σε ραδιόφωνο, ο οποίος μας πληροφόρησε ότι «Αυτές τις ώρες μετριέται ο καθένας. ΑΝ δεν μπορούν κάποιοι να ωφελήσουν, τουλάχιστον ας μη βλάπτουν. Ορισμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι με τη χαιρέκακη στάση τους, που περιμένουν να κερδίσουν αν ταπεινωθεί η κυβέρνηση, θυμίζουν μαυραγορίτες της κατοχης…».

Αναμφίβολα υπάρχουν και τέτοιοι, ωστόσο το «χαιρέκακοι» είναι θέμα υποκειμενικής ερμηνείας και μπορεί να αποδοθεί σε κάθε έναν που κάνει κριτική.  Αφετέρου –και χειρότερο – είναι η αναφορά στους «μαυραγορίτες». Λυπάμαι αλλά αυτή η διάσταση, που υπονοεί μειωμένο πατριωτισμό, μπορεί και πάλι να αποδοθεί σε οσους δεν συντάσονται με την οπτική της κυβέρνσης, χαιρέκακους ή μη…  

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε στις τάξεις του επιφανείς οικονομολόγους που είχαν την επιστημονική γνώση και θα μπορούσαν να κάνουν μια εμπεριστατωμένη διάγνωση των αιτιών  της χρεοκοπίας. Αντί αυτού η ηγεσία προτίμησε μια αρχαϊκή ανάγνωση, δαιμονοποιώντας κάθε άλλη άποψη. Οι λέξεις «ραγιάδες», «πουλημένοι», «εθελόδουλοι», «Τσολάκογλου», «γερμανόδουλοι», «προδότες», και άλλα  ευήθη και εύοσμα, δημιούργησαν ένα προπέτασμα μίσους και απαρέσκειας που έκρυψε την ορθή κρίση , την μετριοπάθεια, την σοβαρότητα, και τελικά τον αναγκαίο διάλογο σε στιγμές κρίσιμες για τη χώρα. Oποιος είναι κατά του μνημονίου, είναι ο μόνος πατριώτης!

 Κατά τραγική ειρωνεία της ιστορίας ήταν μια παρανοϊκή αντιστροφή της αιματηρής περιπέτειας των αριστερών αγωνιστών στα νησιά κολαστήρια, στις εξορίες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Αφού ήταν αριστεροί, άρα δεν ήταν πατριώτες!

Είναι επίσης και αστεία ειρωνεία. Ο πριν λίγα χρόνια εθνομηδενιστικός ΣΥΡΙΖΑ, που όταν μιλούσες στα μέλη του για τα εθνικά θέματα σου προσέδιδαν την ταμπέλα του εθνικιστή,  άρχισε να διαχωρίζει τους έλληνες σε πατριώτες και προδότες ανάλογα με την στάση της στο θέμα του μνημονίου! Απαγορευόταν κάποιος να έχει άποψη υπέρ του μνημονίου, έστω κι αν αυτή απλώς προερχόταν από μια διαφορετική προβληματική  για τις δυνατότητες, τους τρόπους και τους δρόμους ανόρθωσης της χώρας.

Τώρα από παντού πλέον η κυβέρνηση δέχεται συμβουλές να ζητήσει την παράταση του προγράμματος, προκειμένου να μην υπάρξει μετωπική σύγκρουση με τους εταίρους και πορεία προς το άγνωστο. Προφανώς δεν το θέλει, αλλά σίγουρα και δεν μπορεί να το κάνει. Ολη αυτή η υπόγεια σπίλωση των αντιπάλων αιχμαλώτισε πλέον και την ίδια.

Αν το κάνει θα είναι …ραγιάδικη, εθελόδουλη, γερμανόδουλη και άλλα συναφή. Και δεν θα χαρακτηρίζεται έτσι από τους νουνεχείς οικείους και νουνεχείς αντιπάλους, δεν θα χαρακτηρίζεται έτσι από τους ψύχραιμους και λογικούς, αλλά από κάποιους δικούς της, εκείνο δηλαδή το τμήμα των ψηφοφόρων της που το έπλασε και το έμαθε  να αναλύει το θέμα του μνημονίου, με την μανιχαϊστική θεώρηση του προδότη και του πατριώτη.

Όπως έστρωσαν… που λέει κι ο λαός…