Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology

«Τα άτομα σε μια κοινωνία επιθυμούν την καταπίεση για άλλους όπως και για αυτά τα ίδια. Αυτό φέρνει στο φως ένα είδος βαθέως δεσμού μεταξύ της λιβιδινικής επιθυμίας και της κοινωνικής σφαίρας. Ένας ανιδιοτελής έρωτας για την καταπιεστική μηχανή : ο Νίτσε είχε πει πανέμορφα πράγματα για αυτόν τον διαρκή θρίαμβο των σκλάβων»

 (G. Deleuze & F. Guattari) 

Εξάγονται πολλά συμπεράσματα απο αυτή την αποστροφή του έργου, προ δεκαετιών, των δυο μεγάλων Γάλλων στοχαστών ειδικά σήμερα στην  εποχή της «προσαρμοστικής υποκειμενοποίησης /κοινωνικοποίησης» που σκιαγραφεί το γενικό πλαίσιο του βίου. Το συμπυκνωμένο νόημα της έννοιας ”καταπίεση” στην σημερινή εποχή είναι κάτι σαν «είσαι ελεύθερος να υπακούς και να διατάζεις και αυτό είναι το αντίβαρο του να είσαι ελεύθερος να απολαμβάνεις».

Σε κάθε περίπτωση η διαδικασία δημιουργίας ατομικής ταυτότητας, και γενικότερα η υποκειμενοποίηση, διέπονται απο πιεστικούς/καταναγκαστικούς μηχανισμούς. Ο δε γενικευμένος μιθριδατισμός της εποχής είναι εμφανές ότι προέρχεται από τις διευρυμένες ψυχοκοινωνικές συνέπειες που βιώνει το υποκείμενο.

Η ασυνείδητη όμως επιθυμία (ατομική και κοινωνική) συνεχίζει να μετασχηματίζεται και να ρέει στα δίκτυα : πρόκειται για την υπόρρητη μηχανική που δρά στο εργαστήρι του ασυνείδητου( ατομικού-συλλογικού). Ο βίος έγινε πλέον ισοζύγιο δυναμικών ροών που εγκιβωτίζουν αυτή την ρέουσα επιθυμία και συχνά-μέσω της ψηφιακής συνθήκης διαβίωσης- την εκτρέπουν σε μοτίβα «εξατομικευμένης ομοιομορφίας» . Αυτό είναι τελικά που προστάζει ο ”νεοκαπιταλιστικός βιοτεχνολογισμός”: «ίδιοι ως στατιστικές μάζες και διαφορετικοί ως βιομετρικές μονάδες».

Η αδήριτη πραγματικότητα είναι ότι το βίωμα καταλήγει (είτε πραγματικό είτε ψηφιακό/εικονικό) να ενδύεται πλέον με έναν μανδύα «ελλειμματικής ασφάλειας» και έναν ”όψιμο δικαιωματισμό”( πάντα σε καθεστώς φιλελεύθερης ολιγαρχίας). Και αυτό συμβαίνει άνευ συγκεκριμένων ανταποδοτικών ρόλων μέσα στην κοινωνία για το υποκείμενο ( σημ: κάπως έτσι είναι τελικά που η περσόνα ουσιαστικά επικρατεί της προσωπικότητας).

Σε όλα τα παραπάνω, προστίθεται το γεγονός ότι η βίαιη τεχνολογική αναδιάρθρωση συνεπάγεται και ταχεία αναδιάρθρωση της τεχνογνωσίας για τον ανθρώπινο οργανισμό και το νου. Ένας άλλος Εαυτός, ένα άλλο υποκείμενο, αναδύεται μέσα απο την πανδημική πραγματικότητα και τον βίαιο ψηφιακό μετασχηματισμό. Αυτό το υποκείμενο γνωρίζει μεν τι συμβαίνει στην πολιτική οικονομία της ψηφιακής/πανδημικής συνθήκης,  αλλά συνεχίζει εξαναγκασμένο απο τα δρώμενα να τροφοδοτεί την κερδοφορία τεχνολογικών ολιγοπωλίων. Είναι τα συμπεριφορικά μας πλεονάσματα, απο τα ψηφιακά αποτυπώματα και τα βιομετρικά μας data, καθώς και οι νευροερεθιστικές μας αναπαραστάσεις σε κόσμους επαυξημένης πραγματικότητας, που τελικά γίνονται οι νεές πρώτες ύλες του Κεφαλαίου…