Mερικοί άνθρωποι που μεγαλώσαμε στα απόνερα του Μάη του ’68 καλλιεργήσαμε τις αρχές μας μέσα και από το τολμηρό χιούμορ και την ελευθέρια διαχείριση της επικαιρότητας που πρότειναν περιοδικά όπως το L’Écho des savanes, το Hara-Kiri και φυσικά το Charlie Hebdo. Kάθε εβδομάδα ένα σκίτσο των Reiser, Roland Topor, Moebius, Wolinski, Cabu και τόσων άλλων μας επέτρεπε να διαβάσουμε με μια λοξή, πραγματικά ανατρεπτική ματιά τα γεγονότα. Ο Boλίνσκι και ο Καμπί, μαθαίνω τώρα, μετριούνται στα θύματα της άνανδρης χθεσινής επίθεσης στα γραφεία του Σαρλί. Η βάρβαρη πραγματικότητα του φονταμενταλισμού τους ξεπέρασε. Μας ξεπερνάει.

Απέναντι σε αυτή την πρωτοφανή τυφλότητα, όμοια με εκείνη των οπαδών του νεοναζισμού, αισθάνεσαι πραγματικά απροστάτευτος. Η αδιάβαστη τυφλότητα απλώνεται σαν γάγγραινα στον πλανήτη τώρα που οι θεσμοί καταρρέουν, που η πολιτική καταρρέει, που τα χρηματιστήρια κυβερνάνε τον κόσμο αποκλειστικά με την πειθώ της κατασταλτικής βίας.

Τώρα που το νόημα της ζωής, συρρικνωμένο στην ωμή συναλλαγή και την εξαγορά των συνειδήσεων, κυριαρχεί αναίσχυντα, προκλητικά, επιθετικά, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, τώρα που η εκπαιδευμένη από το σχολείο των ΜΜΕ, νεοπρολεταριακή, ακαλλιέργητη νεότητα, σ’ ανατολή και δύση, δεν έχει κανένα πειστικό όραμα να την οπλίζει απέναντι στην αυξανόμενη βαρβαρότητα του Καθημερινού, εξ ανάγκης βουτάει τυφλά προς τη μόνη της επιλογή: αυτοκτονεί, αγκαλιά με το Κοράνι ή τo Μeine Kampf.

Αποτρόπαια συμβάντα όπως αυτό χθες με το Charlie Hebdo είναι, δυστυχώς, αλλά πρέπει να το παραδεχτούμε, οι παράπλευρες απώλειες αυτής της παγκοσμιοποιημένης βίας που το χρηματιστικό κεφάλαιο έχει επιβάλλει ως υπέρτατο κανόνα της ζωής στον πλανήτη. Το μίσος του φονταμενταλιστή και του ναζιστή έχει στην πρώτη πρώτη αρχή του το μίσος ενάντια σ’ αυτή την άδικη, βίαιη, βάρβαρη κοινωνία των χρηματιστών. Έτσι πείθεται, έτσι στρατολογείται, έτσι εκτελεί, έτσι αυτοκτονεί. Κανείς δεν γεννιέται τυφλός. Η τυφλότητα αναπτύσσεται, εκπαιδεύεται, καλλιεργείται, στρατολογείται στο έδαφος ψυχών που έχουν χάσει το πραγματικό νόημα της ζωής, σ’ έναν κόσμο που, στο μεγαλύτερό του μέρος, επίσης έχει χάσει το πραγματικό νόημα της ζωής κι όπου, για τον καθένα είναι εύκολο προς στιγμήν να τυφλωθεί, να μισήσει τυφλά, να επιτεθεί τυφλά, να ορμήσει τυφλά στο πουθενά.

Αν δεν καταλάβουμε αυτό το απλό πράγμα, δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε στην ουσία τους φαινόμενα όπως του Charlie Hebdo. Θα παραμείνουμε θεατές, υπολογίζοντας απλώς τις στατιστικές πιθανότητες να καταντήσουμε κι εμείς μια μέρα παράπλευρη απώλεια αυτού του βάρβαρου παγκοσμιοποιημένου συστήματος εξουσιών που ανεξέλεγκτο, εδώ και κάμποσες δεκαετίες, κυβερνάει τις μικρές ζωές μας.

Άρης Μαραγκόπουλος