Νίκος Βασιλειάδης

Γνώρισα την ” Παναγία των Παρισίων” Notre Dame, μέσα από το αριστουργηματικό διήγημα του Βίκτωρ Ουγκώ. Ο μοναδικός καθεδρικός ναός που υπήρξε ο πραγματικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο Ναός που ο επιβλητικός όγκος του ρίχνει βαριά τη σκιά του σε όλα όσα διαδραματίζονται, δίνοντας παράλληλα στον Ουγκό την ευκαιρία να περιγράψει το μεσαιωνικό Παρίσι αλλά και να σχολιάσει τα κακώς κείμενα της εποχής του. Ο Βίκτωρ Ουγκώ άρχισε να γράφει την Παναγία των Παρισίων το 1829. Αγόρασε μελάνι, ένα γκρι μάλλινο χιτώνα και κάθισε στο γραφείο του, αρνούμενος να βγει έξω, με εξαίρεση τα βράδια που επισκεπτόταν την Παναγία των Παρισίων. Είχε ήδη μελετήσει καλά την ιστορία του ναού, διαβάζοντας παλιά συγγράμματα, βιβλία . Αποκομμένος κυριολεκτικά στο γραφείο του για έξι μήνες, τον Ιανουάριο του 1831, τελείωσε το μυθιστόρημα δίνοντας στην παλιά και ερειπωμένη εκκλησία της Notre-Dam μια νέα πνοή αφού εξαιτίας του βιβλίου του ο Ναός άρχισε να προσελκύει χιλιάδες τουρίστες, που όμως απογοητεύονταν βλέποντας την οικτρή κατάσταση στην οποία βρισκόταν το κτήριο.

Έτσι στα 1845 αποφασίστηκε να γίνουν έργα αποκατάστασης, τα οποία κράτησαν 19 χρόνια, μέχρι να πάρει ο ναός τη σημερινή του μορφή. Μια μορφή που τώρα βλέπω από την οθόνη της τηλεόρασής μου σε ζωντανή μετάδοση να χάνεται, να λιώνει στις φλόγες. Ο εντυπωσιακός ναός μπροστά στα μάτια μου ζωσμένος από φλόγες φαντάζει τώρα πια διαφορετικός, σε μια οδυνηρή συνειδητοποίηση της φθοράς, και της απελπισίας των στιγμών.Η καταστροφή εν μέσω μιας αδιάκοπης βοής που απ’ ότι βλέπω είναι ακόμα κόκκινη σε όλες τις πιθανές θερμοκρασίες, είναι αδύνατον να αμφισβητηθεί, είναι ορατή. Και καθώς είναι αμετάκλητη είναι κι ακατανόητη και αυτό το θεωρώ θανατηφόρο. Όπως θανατηφόρα και ακατανόητη είναι κάθε καταστροφή.

Κάποιες από αυτές τις καταχωνιάζεις σε μια σκοτεινή γωνιά, όπου και κατορθώνεις να τις ξεχάσεις. Με τον καιρό ίσως να καταλήγουν να μην σε ενοχλούν πια, αποστήματα που δείχνουν επουλωμένα, ίσως και γιατρεμένα. Κάποια άλλα όμως σε ξεσκίζουν σαν άγκιστρα, κι εσύ συνεχίζεις να αιμορραγείς χωρίς να το καταλαβαίνεις. Αυτά είναι και τα χειρότερα, γιατί συνηθίζει κανείς να ζει με μια φωτιά στο τίποτα που μας περικυκλώνει. Μια φωτιά στους ψυχρούς που είμαστε.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr