Δημήτρης Κατσούλας  

Τον βασάνιζε πολύ αυτό το σπίτι . Όχι για τίποτα άλλο,αλλά επειδή ήταν το πατρικό του σκεφτόταν και το ανάθεμα της κοινωνίας : ” κοίτα το τομάρι, πήγε και πούλησε τους κόπους του παππού του που μιά ζωή στην Αμερική το έχτισε επιστρέφοντας με όσα μπόρεσε και μάζεψε μιά ζωή στα ξένα ” .

Από την άλλη, είχε να αντιμετωπίσει και το καθημερινό μουρμουρητό της δεύτερης γυναίκας του : ” να το διώξουμε από πάνω μας το κωλόσπιτο, να κάνουμε ένα σπίτι της προκοπής,να ζήσουμε κι εμείς κανονικά σαν άνθρωποι ” .

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημά του ήταν η μάννα του. Πατημένα για καλά τα ογδόντα έξι κι ύστερα από ένα βαρύ εγκεφαλικό που πέρασε, έβλεπε ότι δεν ήταν και πολλά τα ψωμιά της. Το θετικό στην όλη υπόθεση είναι ότι η γριά μετά από επίμονες προσπάθειες των γιατρών το ξεπέρασε τουλάχιστον προς το παρόν ίσα ίσα για να μπορούν να συνεννοούνται και να βγαίνει και καμιά μικρή βόλτα στη γειτονιά.

Τα μέτρησε από δω, τα ζύγιασε από κει και το αποφάσισε. Πήρε πινέλο και μπογιά και έγραψε πάνω στους ξεφτισμένους σοβάδες του: ” ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΔΙΔΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ ”.

Επιστρέφοντας η γριά από τη ρούγα και αντικρίζοντας το πωλητήριο, πήρε φρέσκια κοπριά από το μαντρί και πασάλειψε τη φρεσκογραμμένη αγγελία πώλησης. Δεν ήθελε να τη στεναχωρήσει. Έκανε πίσω.

Στα σαρανταήμερα της μάννας του αρπάζει λάστιχο και σπάτουλα κι αρχίζει να ξύνει την κοπριά. Κι όπως έξυνε, σοβάδες άρχισαν να πέφτουν πάνω στο κεφάλι του σαν χιόνι κατακαλόκαιρο καιρό.

Τελικά το έδωσε αντιπαροχή. Στη θέση του χτίστηκαν τρεις όροφοι. Αυτός κρατά τώρα με τη γυναίκα του τον τελευταίο. Ολόκληρος όροφος μοντέρνα διακοσμημένος στη διάθεσή τους.

Τα βράδια, αργά που γυρίζει από τη δουλειά, τον περιμένει στην πόρτα χαρίζοντάς του εκείνο το φιλί που δεν πρόλαβε να του δώσει το πρωί γιατί κοιμόταν ακόμα.

Βυθίζονται στον καναπέ κι απολαμβάνουν τη βροχή που πέφτει στο απέναντι δασάκι κοιτώντας μέσα από τα μοντέρνα και ασφαλή παράθυρα αλλά και τα κυπαρίσσια να κάνουν μετάνοιες στη γη από τη λύσσα του αέρα. Μετά ο καθένας αφοσιώνεται στον υπολογιστή του.

Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που τους πιάνει νοσταλγία για τα παλιά.

Τότε που όλα ήταν τόσο όμορφα, τόσο λιτά και ωραία.

Σε αυτό συμφωνούν και οι δυό τους.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr