Ελπίδα Νούσα

«Όσο υπάρχει ο Γούναρης δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι το λαϊκό τραγούδι»

Τα λόγια ανήκουν στον Τσιτσάνη, όμως μέσα στην υπερβολή τους φανερώνουν το μέγεθος και τη μουσική αξία του μεγάλου τροβαδούρου Νίκου Γούναρη, που έφυγε σαν σήμερα 5 Μαΐου 1965 και που με τη βελούδινη φωνή του σφράγισε μια ολόκληρη εποχή στο ελαφρολαϊκό τραγούδι!

Γεννημένος στη Ζαγορά του Πηλίου, σχεδόν αυτοδίδακτος εξελίχθηκε σε βιρτουόζο της κιθάρας, τόσο που ο μέγας Αντρέ Σεγκόβια δήλωνε το θαυμασμό του για το περίτεχνο παίξιμο του Γούναρη! Εξαιρετικά λαοφιλής, όπου κι αν εμφανιζόταν ξεσήκωνε τα πλήθη κι έκανε τους πάντες να παραμιλούν… Επιφωνήματα θαυμασμού, αλλά και απροκάλυπτη συγκίνηση κατέκλυζε καθέναν που τον άκουγε είτε σε ελαφρολαϊκά άσματα, είτε σε αρχοντορεμπέτικα ή δημοτικοφανή.

» …κουνιούνταν σα δαιμονισμένος, άρπαζε το μικρόφωνο, μιλούσε, τραγουδούσε, ούρλιαζε, σε μια γλώσσα δική του. Κι’ όλα αυτά, σε μια αδιάκοπη διαπασών, ακράτητος, ακούραστος. Το φρένιασμά του, είχε μεταδοθεί και στα μπουζούκια, που με τις τρομερές διπλοπεννιές τους κάναν το κέντρο να τρέμει συθέμελο έτσι που νόμιζες πως χόρευαν κι οι Καρυάτιδες….»,  γράφει γι’αυτόν ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Αντρέας Καραντώνης στο βιβλίο του!

Συθέμελα τρέμουμε και μεις σήμερα, που στη μνήμη του ακούμε, θυμόμαστε και μαθαίνουν οι νεώτεροι πως λέξεις-νοιωθέματα σχηματίζουν καρέ-καρέ ερωτικό φιλμ με μια φωνή, που ακούγοντάς τη ο φτερωτός Έρωτας κραδαίνει το τόξο του…

«ΕΣΥ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ», Νίκου Γούναρη – Ν. Μουρκάκου 1955:

«Μπορεί να μην είσαι στολίδι της γης,

μπορεί να μην λάμπεις σαν φως της αυγής,

μα είσαι αυτή που τον κάθε μου στίχο

τον κάνεις τραγούδι στης φωνής σου τον ήχο.

Εσύ με κάνεις και γράφω τραγούδια,

κι αν φέρνεις στο δάκρυ του πόνου βροχή,

στα δυο σου τα μάτια γελούνε αγγελούδια

που πάντα γι’ αγάπη μιλούν στην ψυχή».

Φωτογραφία: Ελπίδα Νούσα

Η προτομή του αξέχαστου καλλιτέχνη με τη βελούδινη φωνή,

που μεσουράνησε τη δεκαετία του ’50 στην κεντρική πλατεία της γενέτειράς του, Ζαγοράς Πηλίου.