Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Αποκλειστικά για το iporta.gr

Συνέντευξη με τον μουσικοσυνθέτη, πιανίστα Νίκο Γουργιώτη

«Κυνηγώντας το όνειρο»

Α: Ποιος είναι ο λόγος που έφυγες από την Ελλάδα;

Ν: Σίγουρα η καριέρα, αλλά το πιο σημαντικό ήταν να στήσουμε κάτι με την οικογένειά μου. Να μπορέσουμε να αναπτυχθούμε. Τα πράγματα στην Ελλάδα είναι τόσο άσχημα αυτή την στιγμή.

Α: Εσύ που είσαι ένας μουσικός, που δεν έχεις μπλέξει με το τρελά εμπορικό κομμάτι…

Ν: Είχα αρχίσει να μπαίνω σε αυτό. Την στιγμή που είχε αρχίσει να γίνεται έντονη η κρίση, έφυγα.

Α: Ως στιχουργός ξέρω πως γράφεις κομμάτια και για άλλους καλλιτέχνες.

Ν: Ναι, κυρίως ως συνθέτης, αλλά και στιχουργός και ενορχηστρωτής.
Υπήρχαν μεγάλα πράγματα που έτρεχαν, όπως η συνεργασία μου με τον Αλέξανδρο Χατζή, που μαζί είχαμε έρθει εδώ στην Βιέννη. Πέρα από αυτό, άρχισαν όλα να «κλείνουν», έμοιαζαν να τελειώνουν. Δεν έβλεπα μέλλον. Δεν έβλεπα προοπτική. Τώρα αρχίζω να βλέπω…

Α: Εσύ τώρα πια κατατάσσεσαι, όπως κι εγώ, στους Έλληνες του εξωτερικού.

Ν: Ναι, μπορείς να το πεις κι έτσι. Ακόμη έχω έναν φόβο μέσα μου με την επιλογή μου να φύγω στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Αγγλία.

Α: Είναι πολύ θαρραλέο να το δηλώνεις. Τώρα σε τι φάση βρίσκεσαι εκεί; Με τι ασχολείσαι;

Ν: Ήδη έχουν ξεκινήσει να γίνονται πράγματα και πάνω στην διδασκαλία που αγαπώ πάρα πολύ. Αυτό που κάνω περιλαμβάνει την διδασκαλία και το performance. Το πρωί διδάσκω μουσική στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, το απόγευμα διδάσκω σε Rock School, κάτι που είναι πολύ διαδεδομένο στην Αγγλία, και το βράδυ έχω παραστάσεις ή ιδιαίτερα μαθήματα.

Α: Τώρα που μου μίλησες για Rock School ήρθε στο μυαλό μου η ταινία όπου πρωταγωνιστεί ο Jack Black „School of Rock“! Να φανταστώ κάτι αντίστοιχο;

Ν: Είναι περίπου έτσι. Τα σχολεία αυτά ασχολούνται με ποπ, τζαζ, ροκ, ορχηστρική κυρίως μουσική, όλα τα είδη εκτός κλασικής. Εγώ διδάσκω πιάνο και θεωρία της μουσικής. Τα παιδιά κάνουν εμφανίσεις είτε σε μπάντες είτε μόνα τους. Γίνεται εκπληκτική δουλειά! Φαντάσου πως πριν από λίγο καιρό ανεβάσαμε σε ένα απλό δημόσιο σχολείο το μιούζικαλ των Queen „ We will rock you“ και τα παιδιά, αν και ερασιτέχνες, ήταν καταπληκτικά!

Α: Απίστευτο! Αυτό ήταν και το πρώτο μιούζικαλ που είδα ποτέ στο Λονδίνο! Στην Ελλάδα δεν νομίζω να είχες τέτοιες ευκαιρίες…

Ν: Προσπαθούσα, αλλά με θεωρούσαν «μπας κλας» μουσικό. Στην Ελλάδα μετράει μόνο η διδασκαλία στο Ωδείο.

Α: Αν θέλω εγώ να μάθω μουσική και ξαφνικά να γραφτώ στο School of Rock, μπορώ;

Ν: Εννοείται. Μπορεί να γραφτεί οποιοσδήποτε θέλει να μάθει μουσική. Δεν είναι καθόλου «χύμα», μαθαίνει κανείς τις αρχές της μουσικής, είναι κανονική σπουδή αφού στο τέλος παίρνεις και το αντίστοιχο πτυχίο. Είναι πολύ ενδιαφέρον και μαθαίνω κι εγώ. Ακούω πάρα πολύ μουσική.

Α: Να φανταστώ πως το πρώτο πράγμα που κάνεις καθώς ξεκινάει η μέρα σου, είναι να ακούς μουσική…

Ν: Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάω την κόρη μου στον παιδικό σταθμό. Είναι η καλύτερή μου στιγμή. Της βάζω μουσική και τραγουδάμε. Τώρα περνάει την φάση των μιούζικαλ.

Α: Πώς είδες τους Άγγλους να δέχονται την ελληνική σου καταγωγή;

Ν: Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Αγαπούν γενικότερα όλες τις εθνικότητες. Ακόμη και στο Rock School κοιτούν να ενσωματώνουν όλες τις κουλτούρες. Αυτό δίνει ένα ωραίο αποτέλεσμα, αφού η μουσική είναι μια.

Α: Τελικά σε καλό σου βγήκε η επιλογή σου να φύγεις από την Ελλάδα…

Ν: Αρχίζει και μου βγαίνει. Στην πραγματικότητα μου λείπουν οι άνθρωποι, εκεί πονάω. Καταπάτησα μια αρχή που είχα, αλλά να που αλλάζουν τα δεδομένα.

Α: Νίκο, και εγώ έτσι έλεγα. Το Skype σου δημιουργεί μια αυταπάτη, ξεγελιέσαι βλέποντας τους αγαπημένους σου ανθρώπους αλλά δεν είναι το ίδιο. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν έκανα το σωστό…

Ν: Πάντα είναι σαν να σου λείπει κάτι. Όταν πετυχαίνω όμως, κάπου χαλαρώνει η ψυχή μου, υπάρχει ένας σκοπός που ήρθα στην Αγγλία, τότε ηρεμώ. Η αγάπη μου για το θέατρο, το μιούζικαλ που θέλω να κάνω πολλά πράγματα, μου δείχνει πως στην Αγγλία μπορώ να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.

Α: Έχεις σχέδια που περιλαμβάνουν μιούζικαλ;

Ν: Έχω δουλέψει πάνω σε αυτό το είδος στην Ελλάδα. Συνεργαζόμουν με μια εκπληκτική ελληνική σχολή musical performance με την γνωστή Σια Κοσκινά. Γνωριστήκαμε και κάναμε πράγματα, ένας φοβερός άνθρωπος με τον οποίο έχω κρατήσει επαφή. Στην Ελλάδα έχω πάρει μέρος σε παραστάσεις, μουσικές κωμωδίες, όπως ο «Ρωμύλος ο Μέγας», τα «10 λεπτά διάλειμμα», όπου είχα γράψει την μουσική, και άλλα θεατρικά. Εδώ που έχω έρθει όμως κυνηγάω το κάτι παραπάνω.

Α: Αγαπημένο σου μιούζικαλ;

Ν: Έχω πολλά… βέβαια το «Φάντασμα της Όπερας» είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Και το „We will rock you“ των Queen, εφόσον είχα μια σχετική αδυναμία στον Freddy Mercury. Φαντάσου λοιπόν να βλέπεις από παιδιά, να ανεβάζουν παραστάσεις, την νέα γενιά, να είσαι μέσα στην πηγή.

Α: Τι παράπονο έχεις από την Ελλάδα.

Ν: Δυστυχώς όλα τα ελληνικά πτυχία δεν μπορείς να τα ισοβαθμήσεις στο εξωτερικό. Εγώ μπορώ να έχω όλη την γνώση, αλλά να μην μπορώ να το αποδείξω. Υπάρχει ένας διεθνής οργανισμός για αυτόν τον σκοπό και η Ελλάδα βρίσκεται πίσω… Είχα την τύχη να έχω φοβερούς δασκάλους, απίστευτη γνώση, αλλά το μετά; Μετά θες ένα χαρτί στα χέρια σου για να αποδείξεις τις γνώσεις αλλά δεν…

A: Τώρα;

Ν: Θα κάνω ένα μάστερ για να μπορέσω να ασχοληθώ πιο σοβαρά με την διδασκαλία. Δεν μπορώ αλλιώς…

Α: Για σένα τι είναι το πιο σημαντικό στην ζωή τελικά;

Ν: Το πιο σημαντικό είναι να περνάμε καλά. Μπορεί να ακουστεί πολύ απλοικό και φτηνό, αλλά το καλά μπορεί να σημαίνει πως πάω στην σχολή, παιδεύομαι αλλά είμαι παραγωγικός. Επίσης σημαντικό είναι να μπορώ να περνάω με την οικογένειά μου ώρες.

Α: Όσο για την προσωπική σου δουλειά, τα διάφορα πρότζεκτ που είχες αναφέρει και παλαιότερα, τι γίνεται με αυτά; Συνεχίζεις; Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο;

Ν: Ετοιμάζω τώρα ένα καινούργιο πρότζεκτ και είμαι πάνω στην αναζήτηση παραγωγών και εταιριών. Η δουλειά λέγεται The colours of memories. Το πιάνο είναι ο τραγουδιστής των τραγουδιών. Υπάρχουν δυο βερσιόν, η ακουστική μορφή του πιάνου και η ενορχηστρωμένη που συνδυάζει ήχους από Βαλκάνια, ανατολή και δύση με πιο παλιές ενορχηστρώσεις με έγχορδα, με πιο σύγχρονα ακούσματα. Είναι ορχηστρική μουσική, με βάση το πιάνο. Θέλω να περάσω την μοντέρνα μουσική μέσα από ένα πιο σοβαρό πλαίσιο. Κάθε χρώμα λοιπόν είναι μια ανάμνηση δική μου. Όπως το purple dreams, blue nights… δεν έχει κυκλοφορήσει βέβαια ακόμη. Αυτό θα παρουσιάσω και εδώ στην Βιέννη, με την υποστήριξη της Esther Hatzi, η οποία είναι πάντα δίπλα μου σε ότι κάνω, σε συνδυασμό με κομμάτια σε ορχηστρική μουσική από ιερά τέρατα της ελληνικής μουσικής. Όπου και αν καταφέρω να ανοίξω τα φτερά μου πάντα θα παρουσιάζω και δικά μου κομμάτια αλλά και δικές μου διασκευές πάνω στα πρωτότυπα κομμάτια των μεγάλων Ελλήνων συνθετών.

Α: Πες μου μια προσωπική ευχή για το μέλλον και μια συμβουλή σε κάποιον που ξεκινάει και θέλει να ασχοληθεί με την μουσική…

Ν: Συμβουλή δεν ξέρω αν μπορώ να δώσω… αλλά ευχή, ναι, να μπορέσουμε να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. Μας ανοίγεται ένας δρόμος εδώ που είμαστε, είπα στην γυναίκα μου, δεν υπάρχουν περιορισμοί και πρέπει να «ορμήξουμε». Ακόμη και αν μας φαίνεται βουνό θα μας βγάλει κάπου. Ακόμη και εγώ που πίστευα όλα τα αρνητικά… τελικά γίνεται.

http://nikosgourgiotis.gr