Βαγγέλης Παυλίδης

 Μια μέρα σαν και σήμερα – η μάλλον την νύχτα ανάμεσα στις 18 και 19 Ιουλίου 64 μ.Χ., η Ρώμη είχε παραδοθεί στις φλόγες. Ψηλά στο ανάκτορό του, ο Νέρων Κλαύδιος Καίσαρ Αύγουστος Γερμανικός -ο Νέρωνας που λέμε- παρακολουθούσε το θέαμα παίζοντας λύρα και τραγουδόντας την “Καταστροφή της Τροίας”.

Η φωτιά ήταν δικιά του ιδέα, για να χτίσει λέει νέα ανάκτορα και άλλα χτήρια πάνω στα χαλάσματα. Απέδωσε την καταστροφή στους χριστιανούς κι έτσι βρήκε την ευκαιρία να ξεπαστρέψει μερικές χιλιάδες απ’ αυτούς.

Φαίνεται όμως πως οι λωλάρες του ανθρώπου ηταν πολλές και διάφορες. Θαυμαστής του Ελληνικού πολιτισμού επισκέφτηκε την Ελλάδα όπου οργάνωσε τους δικούς του Ολυμπιακούς αγώνες στους οποίους φυσικά νίκησε. Ντυνόταν και παρίστανε διάφορους έλληνες ήρωες, έπαιζε στο θέατρο και έγραφε και τραγουδούσε τραγούδια για τον εαυτό του.

Σκανδαλισμένοι οι συγκλητικοί και οι στρατηγοί του επαναστάτησαν και κινήθηκαν εναντίον του. Μαθαίνοντας οτι όπου νά’ναι θα τον συλλάβουν έβαλε και έσκαψαν τον ταφο του και υποχρέωσε τον γραμματέα του να τον σκοτώσει με το σπαθί. Παθαίνοντας ψιθύρισε: Qualis artifex pereo… Τι καλλιτέχνης που χάνεται.

Ήταν Ιούνιος του 68 μ.Χ.

Η όποια ομοιότητα της εικόνας με γνωστά πρόσωπα είναι τυχαία.

On a day like today -or rather the night of 18 to 19 July 64 A.D., Rome was given to a destructive fire. High up in his palace the emperor Nero Claudius Caesar Augustus Germanicus watched the spectacle playing the lyre and singing the “Sack of Ilium”. The fire was instigated by him to to clear the way for his planned palatial complex. He was said to have afterwards seized Christians as scapegoats for the fire and burned them alive.
But Nero was a strange fruit in many ways, to say the least. Admirer and lover of the Greek civilization he visited Greece where, among other things, he organized his own Olympics where he competed and won, of course. He would also dress in imitation of Greek heroes, he would act in theater and he would compose songs which he would sing himself.

His delirious pretensions aroused the enmity not only of the Senate and those patricians who had been dispossessed by him but also of this generals who moved to arrest and put him to slave’s death. The sound of approaching horsemen drove Nero to face the end. However, he still could not bring himself to take his own life but instead he forced his private secretary, Epaphroditos, to perform the task. He died muttering “Qualis artifex pereo”… What an artist dies in me.

It was June of 68 A.D.

Any resemblance of the picture with living persons is coincidental.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr