Δεν θέλω να φύγω από το σπίτι .

Δεν θα σας ενοχλώ, θα κοιμάμαι προφανώς ως το απόγευμα. Τι άλλο μπορώ να κάνω, αφού ο βραδινός μου ύπνος ξεκινά στις 5 το πρωί;

Θα είμαι ολιγαρκής. Συνήθισα να είμαι ολιγαρκής, στο μεροκάματο, στα όνειρα, στις μέρες μου. Ξέρετε, δεν μετράω πια τις μέρες μου, ως μέρες, που έχουν μια δυνατότητα μέλλοντος. Όχι!, τις μετράω, σαν πολύτιμα συλλεκτικά γραμματόσημα  που φοβάμαι, μη τυχόν το πρωί, που θα ανοίξω τα μάτια μου θα λείπει κάποιο από τη συλλογή.

Το μέλλον που μου ανοίγεται δεν μοιάζει με το μέλλον άλλων συνομηλίκων μου πενήντα ή έστω και τριάντα χρόνια πριν. Ο πατέρας μου στα 24 μπορούσε να ονειρεύεται κάποιο μέλλον, ο παππούς μου λοξοκοίταζε και αυτός για το εξωτερικό. Μόλις που είχε σωθεί από τον πόλεμο και έφευγε ή για την Αμερική ή για τη Γερμανία υπό τους ήχους του Καζαντζίδη.

Εγώ δεν πρόκειται να το κουνήσω από εδώ . Μόνο το κινητό να μου πληρώνεται και τίποτα άλλο. Μου έχουν βγάλει και υποκοριστικό . Δεν με φωνάζουν πια με το όνομά μου. Δεν τους κάνει το Αλέκα , Νίκος Μαρία ή έστω το βαρυσήμαντο Μιλτιάδης ή και Περικλής.

Έχουν δημιουργήσει μια ολόκληρη κατηγορία για μένα και με φωνάζουν με άλλο όνομα. Ταιριάζει και με την εποχή. Δεν ξεχωρίζεις αν είμαι αγόρι ή κορίτσι. Είμαι ΑΥΤΟ και είμαι ένας από τους ΝΕΕΤs, Not in Education, Employment, or Training, εκτός δηλαδή απασχόλησης, εκπαίδευσης ή κατάρτισης.

Έχω προσπαθήσει πολύ να καταφέρω να φτάσω μέχρι εδώ που έφτασα. Να επιβιώσω σε συνθήκες παράνοιας και στο οικογενειακό αλλά και στο γύρω μου περιβάλλον .

Στην Ιαπωνία λένε είμαστε εκατομμύρια, το ίδιο όμως και στην Ευρώπη. Σχεδόν 40 εκατ. άνθρωποι στις 35 χώρες του ΟΟΣΑ, ηλικίας 15 έως 29 ετών δεν έχουμε εργασία, δεν σπουδάζουμε πια, ακόμη και αν μπήκαμε σε μια σχολή, πτυχίο δεν ’’ αντέχουμε’’ να πάρουμε. Δεν έχουμε  επαγγελματική κατάρτιση και οι περισσότεροι έχουμε  πάψει πια να ψάχνουμε  ενεργά για δουλειά. Το ξέρω καλά αυτό, και για  αυτό προσπαθώ να μην ενοχλώ, να την βγάζω με το τίποτα.

Νιώθω άχρηστος και απομονωμένος. Νιώθω αποκλεισμένος. Με αναλύουν και είναι πολλές οι αιτίες, που με έφεραν ως εδώ, λένε . Ο καθένας λέει τα δικά του. Ότι φταίω εγώ που μεγάλωσα στα πούπουλα της κοινωνικής ευμάρειας, ότι φταίνε οι γονείς μου που είναι υπερπροστατευτικοί, η οικονομική κρίση που κατακρεούργησε μια ολόκληρη γενιά και με ‘δημιούργησε’ , το καπιταλιστικό σύστημα που ενισχύει την ταξική αριστεία, το DNA μου, που δεν μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω να προσπαθώ, η αλόγιστη χρήση των social media, το ότι απομυθοποιήθηκε η πολιτικοποίηση, ή και όλα αυτά ανακατωμένα.

Σας δίνω κάθε ελευθερία να με αναλύσετε. Όμως θα ήθελα απλά να με κρατήσετε λίγο ακόμη σπίτι. Δεν θα ενοχλώ. Είμαι η γενιά που έχω μάθει να ζω στο λίγο. Το αντέχω το λίγο.

Αλήθεια αυτό δεν θέλατε;

Μαρία Γεωργαλά 

MSc Επικοινωνιολόγος-GCDF, Πιστοποιημένη Σύμβουλος Σταδιοδρομίας – Mentor Επιχειρηματικότητας Global Career Development Facilitator

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr