* Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι αναγνώστης της Πόρτας

Κάθε Σάββατο πρωί, γύρω στις 11, έχω το συγκεκριμένο μου ρανταβού: Πέραμα, οδός Πλούτωνος.

Σε εβδομαδιαία βάση επισκέπτομαι το φίλο μου, τον Ανέστη. Γνωστό στη γειτονιά, με τα τρία ανήλικα παιδιά του κι τη γυναίκα του την Αλεξάνδρα.

Τό’χω καθιερώσει αυτό το ραντεβού από τον Οκτώβρη του 2012.

Δεν μένει ο Ανέστης σε σπίτι ”κανονικό” όπως εμείς. Τό’ χτισε ο ίδιος με τα χέρια του.

Καδρόνια, τσίγκοι, νάυλον, λιόπανα και μουσαμάδες τα υλικά του. Δεν το επέλεξε μόνος του για ν’αγναντεύει τη θάλασσα από κει πάνω, τα σκουριασμένα καράβια-κουφάρια-που κάποτε έσφιζαν ζωή με τους ήχους της βαριοπούλας, τις σπίθες της οξυγονοκόλησης, των αντρίκιων φωνών. Οι “καταστάσεις” του το επέβαλαν.

Τούτη τη φορά που πήγα-Σάββατο 21 Φλεβάρη-ήμουν αποφασισμένος να περάσω και τη νύχτα μαζί τους.

Τα παιδιά και η Αλεξάνδρα, τυλίχτηκαν από νωρίς με τις κουβέρτες και πλάγιασαν.

Καθίσαμε λοιπόν με τον Ανέστη, όπως και κάθε φορά, έτσι και τούτη, ανατρέξαμε στις παλιές καλές εποχές του μεροκάματου, των χαρών των παιδιών-που αν και μουτζουρωμένος-σκέτος λέτσος-από τα καράβια, ορμούσαν πάνω του ψάχνοντας τις τσέπες του το ένα, κρεμασμένο στο λαιμό του το άλλο, τρελή χαρά γιατί ο μπαμπάς δούλευε για μπισκότα και σοκολάτες…

Εδώ όμως και δυόμισι χρόνια ο μπαμπάς βγήκε σε “αναγκαστική σύνταξη”, απόλυση δηλαδή.

Έλα όμως, που τον πέταξαν και από το νοίκι…

‘Έχει μια κάρτα-”δελτίο ταυτότητας απόρου”-για το Κοινωνικό Παντοπωλείο, έντεκα μόλις τετράγωνα παρακάτω, όπου κάθε δέκα πέντε μέρες προμηθεύεται τ’αρκούντως για την πενταμελή οικογένεια ψώνια : δυο σακούλες χαρτιά υγείας,τέσσερα κιλά αλεύρι, έξι μακαρόνια, τρία κριθαράκια, ένα κουτί τσάι και τρεις μεσαίου μεγέθους σοκολάτες.

Στα δύσκολα όμως της κρίσης, η Ανθρωπιά φίλοι, δεν σημαίνει μερικά πακέτα μακαρόνια και δυο κουβέρτες στον ”ξεριζωμένο”. Ας είναι…

-Αδερφέ σε τούτες τις εκλογές δεν είχα το κουράγιο να ψηφίσω.

-Γιατί Ανέστη μου;

-Με χόρτασαν τα λόγια τους φίλε

-Τί ακριβώς εννοείς Ανέστη μου;

-Να, μωρέ, ήρθαν κάτω εκεί στην Παραλιακή βουλευτάδες, μας είπαν το ένα μας είπαν το άλλο, θα μπει μπροστά η Ζώνη, θα γυρίσουμε στο μεροκάματο…

-Απογοητευμένς Ανέστη ε;

-Εχει χάρη που έχω τούτα δω τα παλιόπαιδα (κλαίει) , διαφορετικά, ένα πρωί θα μ’ έβρισκαν να επιπλέω δίπλα στο καράβι που επισκεύαζα…

Πράγματι, εσείς οι αλληλέγγυοι που μοιράζετε το ρεύμα δωρεάν, που χορηγείτε τα εμβόλια δωρεάν, που τα παιδιά του Ανέστη σιτίζονται κρυφά στο σχολειό-για να μη στιγματισθούν-που ομιλείτε περί ανθρωπιστικής κατάρρευσης, πού, πού, είσθε;

Αλήθεια, εσείς εκεί στο Πέραμα, πώς τον περνάτε το ”χειμώνα σας;”

Κουβέντα στην κουβέντα, τσιγάρο στο τσιγάρο, άρχισε να ξημερώνει.

-Γειά σου Ανέστη μου, σφίξε τα δόντια λεβέντη μου!

Στο καλό αδερφέ, το άλλο Σάββατο θάχω και καφέ…