Ηλίας Καραβόλιας

[email protected]

Η Τουρκία απο χθές μας δίδαξε τί εστί μακροχρόνια εξωτερική πολιτική. Ζήτησε απο τους Ευρωπαίους τα μέγιστα ώστε να τους εγκλωβίσει σε ριζικές παρεμβάσεις για το προσφυγικό ζήτημα. Εμείς θα ζούμε πλέον με περισσότερους πρόσφυγες απο αυτούς που αντέχουμε. Αυτό είναι το επακόλουθο μιας ψευδεπίγραφης αλληλεγγύης στην Ευρώπη και μιας πρόχειρης και ανεύθυνης προσέγγισης του φαινομένου από την δική μας πλευρά. Η χώρα είναι δέσμια μιας μόνιμης νοοτροπίας αποχής από κάθε μακροχρόνιο σχεδιασμό, ανεξάρτητα απο κυβερνήσεις και συνθήκες.

Όμως εκτός της μόνιμης απουσίας σε στρατηγικά πλάνα εξωτερικής πολιτικής υπάρχουν και χειρότερες ανισορροπίες στο εθνικό μας ισοζύγιο. Ζούμε μονίμως πλέον με ελλείματα στην οικονομία και με πλεόνασμα εργατικού δυναμικού: Αναφέρομαι στους 1,5 εκατ. ανθρώπους, νέους κυρίως, που δεν μπορούν να βρούν δουλειά και στους εκατοντάδες χιλιάδες υποαμοιβόμενους εργαζομένους. Ποιές όμως είναι οι βαθύτερες αιτίες που κατευθύνουν την ανισορροπία στην αγορά εργασίας αλλά και την γενικότερη ύφεση; Μήπως θέλουμε να στρουθοκαμηλίζουμε για τις μεγάλες μας παθογένειες την ίδια ώρα που μας βολεύει να τα ρίχνουμε όλα στην δημοσιονομική απειθαρχία των κυβερνήσεων;

Δέσμιοι ιδεοληψιών και ατελέσφορων προγραμμάτων χάνουμε τα στοιχήματα της ανάπτυξης. Εσκεμμένα δε απωθούμε ένα φαινόμενο που σχεδόν όλοι συζητάμε στα “κρυφά”. Πρόκειται για τον υπερκορεσμό σε δεκάδες επαγγέλματα, για τον απίστευτο μιμητισμό που διακατέχει χιλιάδες Έλληνες οι οποίοι επιχειρούν χωρίς ορθολογικά πλάνα. Οι κήνσορες της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων προφανώς ζουν σε άλλο πλανήτη ισχυριζόμενοι ότι θα επιβιώσει ο καλύτερος σε κάθε κλάδο. Μια μόνιμη εμμονή με την απορύθμιση, με την δαρβινική αντίληψη στην οικονομία, έρχεται να αποτελειώσει την μικρή πλέον ελληνική οικονομία. Ο κίνδυνος μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας απο τις νεοσοβιετικές μεθόδους των κυβερνώντων είναι το ίδιο μεγάλος με την αδυσώπητη υπερφιλελευθεροποίηση της οικονομίας.

Δεν είμαστε οι ΗΠΑ επί εποχής Ρήγκαν, ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο επί Θάτσερ. Είμαστε μια χώρα με περισσότερους δικηγόρους απο αυτούς που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία, με περισσότερους λογιστές, γιατρούς, καθηγητές πανεπιστημίου, φαρμακοποιούς, οδηγούς ταξί, ιδιοκτήτες κάθε λογής μαγαζιών αλλά και ελεύθερους επαγγελματίες κάθε λογής υπηρεσιών.

Μαζί με τους υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους, μαζί με τους κομματικούς στρατούς στο Δημόσιο που όλες οι κυβερνήσεις διορίζουν -ακόμη και σήμερα-και έθρεφαν το σπάταλο, φαύλο και γραφειοκρατικό Κράτος που ζεί από την υπερφορολόγηση των πολιτών, ένας μιμητισμός στον ιδιωτικό τομέα γεννούσε επί πολλά χρόνια στρεβλώσεις, φούσκες και πρόσκαιρα κέρδη. Φοβόμαστε να πούμε ότι σχεδόν οι πάντες ήθελαν μετά την μεταπολίτευση να πλουτίσουν γρήγορα και ξεκούραστα. Επιδοτήσεις, δάνεια και ανορθολογικά πλάνα, οδήγησαν -μαζί με τα μνημόνια της ύφεσης- στα λουκέτα και στον αφανισμό της μεσαίας τάξης.

Ένα επιστημονικό προλεταριάτο, μια γενιά ολόκληρη με πτυχία, καριέρα και βούληση για δουλειά, χάνει την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια της. Το ληστρικό κράτος συναντά στα κρυφά το πονηρό ξένο και εγχώριο Κεφάλαιο-όχι αυτό της μεσαίας τάξης που εξαυλώθηκε-αλλά αυτό που περιμένει στην γωνία να αρπάξει φθηνά τις χρεοκοπημένες μεσαίες και μικρές εταιρείες και να πληρώνει εξευτελιστικά την στρατιά των μορφωμένων ανέργων. Κεφάλαιο που μπορεί να ρίξει-όταν θέλει-τους φόρους και τους βαθμούς εγκλωβισμού στον κρατικό Λεβιάθαν.

Όλοι ξέρουμε ότι η πηγή του κακού βρίσκεται στην άγρια φορολογία,στις υψηλές εισφορές και στο τεράστιο μεσολαβητικό κόστος για να ανοίξουν νέες επιχειρήσεις. Αλλά καλό είναι να μην αμελούμε ότι τα χέρια και το μυαλό φθηναίνουν, απαξιώνονται μαζί με τις περιουσίες των προηγούμενων γενιών και αυτά τα χέρια, αυτά τα μυαλά, είναι που μπορούν να γυρίσουν την χώρα στην πρόοδο και στην δημιουργία. Αν το κράτος απέτυχε να ανοίξει τις αγορές επαγγελμάτων όταν οι συνθήκες ευνοούσαν με την ανάπτυξη της οικονομίας, ας ρυθμίσει χωρίς αποκλεισμούς και παρεμβάσεις την παραπαίουσα οικονομία.

Η ρύθμιση δεν σημαίνει πάντα εμπόδια στο επιχειρείν. Δεν σημαίνει κρατικός κεντρικός σχεδιασμός με φορολογία, τέλη υπερ του δημοσίου και εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων. Κάποιοι το ονομάζουν μεταρρύθμιση. Διαφωνώ. Πριν την μεταρρύθμιση προηγείται η ρύθμιση, το κούρδισμα, ο συγχρονισμός: να φέρνεις κοντά το Χρήμα με την Κοινωνία. Να δομήσεις πλαίσιο μόνιμου διαλόγου μεταξύ επιχειρηματιών και υπερκομματικού μόνιμου συμβουλίου για πάταξη της γραφειοκρατίας Η χώρα έχει ανάγκη από συντονισμένες ενέργειες Κράτους-Κεφαλαίου με στόχο τις υγιείς συμπράξεις και την τόνωση της απασχόλησης. Αλλά εδώ και χρόνια αυτός ο διάλογος (Κράτος-Κεφάλαιο)είναι απαγορευμένος λόγω ιδεοληψιών μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, με ολέθριες συνέπειες για τους έλληνες πολίτες. Καιρός λοιπόν πρώτα να ρυθμίσουμε την χώρα ώστε να μπορέσουμε να την μεταρρυθμίσουμε.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr