Τζίνα Δαβιλά

Αλλοίμονο σ’αυτούς που νεκρώσαν το συναίσθημα.

Αλλοίμονο σ’αυτούς που η ελπίδα τους χάθηκε.

Αλλοίμονο σε όσους δεν έχουν να μοιραστούν κάτι: εικόνες, ιδέες, συναίσθημα.

Αλλοίμονο σε αυτούς που παίζουν με τον χρόνο, την νοημοσύνη ή το συναίσθημά μου/σου/του. Δεν θα μπω στον κόπο να τους απαντήσω εγώ, ούτε θα ματαιοπονήσω να τους εξηγήσω πώς και τι. Θα τους απαντήσει η ίδια η ζωή. Γιατί κάθε μορφή ύβρεως παίρνει αυτό που της αξίζει.

Από τον καυτό Ιούλιο, σ’έναν λαμπερό Αύγουστο με την Σμάρω μας να λέει όλοι οι πλανήτες είναι στον Λέοντα ποιος τη χάρη μας!

Κι εγώ θέλω να είμαι έξω από οποιονδήποτε πλανήτη… χωρίς άλλες ευθύνες, χωρίς παρεμβατικούς τύπους, χωρίς κακίες, δολιότητες και κομπλεξισμούς, χωρίς λογαριασμούς, χωρίς μιζέρια, χωρίς όλους αυτούς τους ευτυχείς, περήφανους κι ευλογημένους που μου ποστάρουν τη χαρά τους στα μούτρα για να την μοιραστούν όχι με τους 40 εγκάρδιους φίλους τους, αλλά με τις 4.440 άγνωστους που η σχέση τους πηγαινοέρχεται σε ένα θλιβερό, ανταποδοτικό like. Και τελειώνει εκεί. Γιατί οι 4.440 φίλοι θα παραμείνουν αριθμός, αν τους ζητήσεις χρόνο και χρήμα.

Θύμωσα με την αγένεια, τρόμαξα από την κακία κανά δυο που θα δηλητηριαστούν από το δικό τους φαρμάκι (προσοχή ναι; Στην αυτοφαρμάκωση το μοναδικό αντίδοτο είναι η Αγάπη), αλλά περισσότερο τρομάζω από τους κρυφοεχθρούς-ψευτοφίλους.

Θέλω να είμαι έξω από τους ενταγμένους σε ομάδες που ως λέει ο Τσέχωφ: «τους ενώνει το κοινό μίσος για κάποιον περισσότερο από την αγάπη και την φιλία».

Δεν θέλω να ανήκω πουθενά.

Επιπλέον:

Δεν μου αρέσει ο Τραμπ.

Απεχθάνομαι τον Ερντογάν και την μισαλλοδοξία του.

Θυμώνω με τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Τρομάζω από την ανικανότητά του να συναισθανθεί τις ευθύνες του.

Αλλά τον Ιούλιο:

Επέστρεψα στο ραδιοφωνικό μου σπίτι, στον Παλμό 99,5. Ξετυλίξαμε το κουβάρι από εκεί που το αφήσαμε πριν από δυόμιση χρόνια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Με ξάφνιασαν με την αγάπη τους άνθρωποι που δεν γνώριζα.

Και το βασικό: μπορώ ακόμα να αγαπάω πολύ ή λίγο, να έχω ευέλικτη σκέψη, να εκφράζω την άποψή μου έστω κι αν κινδυνεύω να ‘‘μείνω στο ράφι’’ γιατί κανείς δεν θα με θέλει κοντά του.

Α, και να ρωτώ: γιατί αυτό, γιατί εκείνο. Να ακούω και να ρωτώ. 

Γιατί χαθήκαμε σε παράλληλες ζωές, παράλληλους χρόνους, αλλά όχι σε παράλληλες κουβέντες.

Και «ίσως να σου’ λεγα πολλά, αν μια φορά ρωτούσες…». [Νίκος Πορτοκάλογλου].

Χαθήκαμε σε ανύπαρκτες κουβέντες και σε θυμωμένες σιωπές.

Να αρχίσουμε να μιλάμε λέω τώρα… Χθες δηλαδή.

Καλό και θερμό Αύγουστο.

Κυρίως μέσα μας.

Υγ: Στις 8 Αυγούστου η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Νίκος Πορτοκάλογλου θα είναι στο Θέατρο “Μελίνα Μερκούρη”. Δυο αξίες μαζί. Πόσες μας μείναν άραγε. Θα έρθεις;

Δροσιστική  καρπουζάδα,λεμονάδα, ροδακινάδα 

από τα παραδοσιακά προϊόντα Gia…giamas

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

  The article expresses the views of the author  

   iPorta.gr