Δημήτρης Κατσούλας

Έβλεπες τουρίστα παλιά – εκεί στην δεκαετία του 1960 να καταφθάνει στο χωριό στο ντάλα μεσημέρι – κι αναφωνούσες: ‘Μαμά, να τον βάλουμε στο σπίτι μας, είναι φουσκωμένες οι τσέπες του με δολάρια, να τον περιποιηθούμε, κάτι θ’ αφήσει και για μας…’. – Και τι να τον φιλέψουμε παιδάκι μου, το περιβόλι ξεράθηκε (αφού μας πήραν το νερό για να ξεδιψάσει ο Δήμος), με τι να τον τρατάρουμε για να τον καλοπιάσουμε;  – Τηγάνισέ του δυο αυγά ρε μάνα, βγάλε και μια τσιγαρίδα από το κιούπι και θα δεις πως θα μας γυροφέρνει! Στρώσε του και το κρεβάτι για να περάσει το μεσημέρι του, να δεις πώς θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του! 

Και τα χρόνια περνούσαν, και οι τουρίστες πλήθαιναν, αλλά στο χωριό κανένας δεν ξαναπάτησε πια. Τα τουριστικά γραφεία τους μάντρωσαν και τους οδηγούσαν πλέον προς τα παραλιακά μέρη. Μετά από καμιά δεκαριά χρόνια εξαφανίστηκαν κι από τις δικές μας θάλασσες, τα νησιά (νησά τα έλεγε η μάνα μου) ήταν ο μοναδικός τους προορισμός.

 Κι αφού περάσαμε – όπως τέλος τα περάσαμε τα χρόνια της υπομονής – φθάνουμε στο σωτήριον έτος 2020, μας επισκέπτεται κι ο κορωνοϊός, αλλά ο τουρισμός εξακολουθεί να παραμένει ακμαίος, ασχέτως εάν πολλοί τουρίστες ούτε καν σε τεστ δεν υπόκειντο, ειδικά αυτοί που αφικνούντο αεροπορικώς στην χώρα μας. Και να οι υποδοχές στο ‘Μακεδονία’ airport με τα πυροσβεστικά οχήματα να τους ραίνουν με τους πίδακες νερού, και να οι παρατεταγμένες μαθήτριες με τις Μακεδονικές τους στολές να τους υποδέχονται κι άλλοι πιο δίπλα κι εντός των διαδρόμων προσγείωσης και απογείωσης των αεροσκαφών να παιανίζουν από Θρακιώτικα και Ποντιακά έως το συρτάκι και τον ‘Ζορμπά’. Και να χαχανίζουν οι τουρίστες, και να χοροπηδούν από τον ενθουσιασμό τους που πάτησαν Ελληνικά χώματα, κι άλλοι αγκαλιασμένοι να προσπαθούν να μάθουν τον χορό του Σάκαινα, όπου πριν λίγο κατά την πτήση τους άκουγαν από τα ηχεία του αεροσκάφους να παίζει. Και να οι υποδοχές από τον Δήμαρχο της πόλεως Θεσσαλονίκης να τους ευχαριστεί για την άφιξή τους, από το στηθέν βάθρο του, και να κι ο Δέσποτας να τους ραίνει με το ηγιασμένο ύδωρ πετώντας τους κλώνους βασιλικού για το καλωσόρισμα. 

Και φθάνουμε στο σήμερα, κι όταν λέω σήμερα εννοώ για την προ μιας εβδομάδος άφιξη της πρώτης μεγάλης φουρνιάς τουριστών, αυτής με την κρουαζιέρα που κατέφθασε στην συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη. Ήσαν δεν ήσαν όλοι κι όλοι 500 άτομα, αλλά η απόδοση τιμών επιβαλλόταν να γίνει. Και να ξανά τα ταρατατζούμ, και να οι υποκλίσεις και τα ψεύτικα χαμόγελα, διότι πρέπει να περνούμε ως Έλληνες που είμαστε την καλύτερη εικόνα προς τα έξω, να μη είμαστε και κατηφείς ρε αδερφέ – ασχέτως της πενίας που μας θερίζει – . Σε λίγο, που θα καταφθάσουν τα μεγάλα κύματα τουριστών, καθόλου παράξενο να δούμε από δαφνοστεφανώματα έως την υπηρεσιακή υπουργό Τουρισμού άλλοτε να είναι εποχούμενη σε ξεσκέπαστο τουριστικό λεωφορείο που θα κάνει tour από Ομόνοια και μέσω πλατείας Συντάγματος έως την Διονυσίου Αρεοπαγίτου στήνοντας χορούς για να μη μας χαρακτηρίσουν και αφιλόξενους οι ξένοι επισκέπτες μας. 

Πουλάμε ρε παιδί μου, πουλάμε πολιτισμό γιατί να μη το βροντοφωνάξουμε; Τώρα… εάν  έχουμε μετατραπεί σε σερβιτόροι της Ευρώπης, η πρώτη φορά θα είναι; Αρκεί το συνάλλαγμα να ρέει. Ποιο συνάλλαγμα ρε μαύρε; Τις μαύρες οικονομίες που κάνει ένα χρόνο τώρα ο κάθε Ευρωπαίος για να περάσει πέντε μέρες στην Ελλάδα απολαμβάνοντας τον ήλιο και τον έρωτα, εσύ τον αποκαλείς εισροή συναλλάγματος και άνθιση του τουριστικού κλίματος; Ε, τότε, εφόσον τόσο χρήμα θα μείνει στον τόπο, ειδικά από τις κρουαζιέρες στις οποίες τα μέγιστα έχει επενδύσει η κυβέρνηση, όπως διατυμπανίζουν, ας ανοίξουμε και την Τρούμπα να τους εξυπηρετήσουμε τους τουρίστες μας. Πρότασή μου θα ήταν ν’ ανοίγαμε και τους κλειστούς οίκους αν(τ)οχής, ευκαιρία θα ήταν ν’ ανακυκλωθεί το χρήμα, μπας κι ανάσαινε κι αυτός ο κλάδος που δεινοπάθησε εδώ και τρία χρόνια τώρα, αμπαρωμένος που είναι. 

Μιλάμε για πασιφανή δουλοπρέπεια. Κατά τα άλλα: ‘Τα έσοδα από τον τουρισμό έσπασαν κάθε πρόβλεψη για το τρέχον έτος 2023’, θα είναι ο απολογισμός κατά τον Νοέμβριο μήνα, όταν η νέα σύνθεση της κυβέρνησης θα καταθέτει τον προϋπολογισμό της για την νέα χρονιά. Κανένας βέβαια δεν συμμερίζεται εκείνους τους ιδιοκτήτες τουριστικών μαγαζιών που πουλάνε πήλινα, αγαλματίδια και απομιμήσεις προτομών του Αισχύλου, της Αθηνάς, του Σωκράτη και του Παρθενώνα, ποντάροντας στο πεντάευρο που είναι τα ημερήσια έξοδα ενός εκάστου των τουριστών μας. Κανένας δεν συμμερίζεται εκείνους τους νέους που από τον Απρίλιο μήνα αναζητούν την τύχη τους σε κάποιο νησί προκειμένου να εξασφαλίσουν τα εντελώς απαραίτητα για μια χρονιά εργαζόμενοι επί πέντε μήνες με μέσες απολαβές τον μήνα 560€ (σκάσε και δούλευε, κι αν σου αρέσει κιόλας, άλλοι περιμένουν στην γωνία).

Αυτόν τον τουρισμό κι αυτήν την ανάπτυξη ονειρεύεστε κύριε Μητσοτάκη ή αναμενομένης της επενδυτικής βαθμίδας και της αυτοδυναμίας της οποίας είστε λάτρης (προσδιορίστε μας τουλάχιστον πάνω-κάτω ποιος είναι ο αριθμό των βουλευτών που σας ικανοποιεί για να σας τον παρέξουμε), μήπως και τούτη η χώρα από κατάκοιτη και κλινήρης που βρίσκεται σήμερα, αρχίσει να αναρρώνει;