Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

πίσω από νότες και στίχους κρύβεσαι

μα εγώ σε βλέπω

θέλεις να παίξεις ρόλους

μα σε προδίδουν όλοι

βουβά τα δάκρυα

λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ,

αφού δεν έφτασαν να γίνουν η ζωή που είχες φανταστεί

ανάμεσα σε ροκ και σόουλ ρυθμούς

δανείζεσαι στιχάκια

αλλά

δειλά τα χείλη σου,

όπως κι εσύ

τραγούδια που σ’ αρέσουν

συνεχίζεις να σκορπάς εδώ κι εκεί

και εγώ κουνάω το κεφάλι ρυθμικά

αφού σε ξέρω

πως όσο και αν με συνεπαίρνει η μουσική

εσύ θα μείνεις ίδιος

τόση μελαγχολία

καλά κρυμμένα μυστικά

μόνο δικά σου

και να μιλάς μέσα από γρίφους,

αυτό το έμαθες καλά

και σαν τα είδωλά σου

θα συνεχίζεις να μεθάς,

όλο και πιο πολύ

βαθιά μέσα σε νέφη

θα βυθίζεσαι

δεν θέλεις να σωθείς

κάθε φορά που η σκέψη μου πλανιέται

σε κάποια μελωδία μαγική

εγώ σε κάνω εικόνα

και μου κρατάς παρέα

σε κάποιο όνειρο

σε κάποιο σύννεφο

πετάς

ελεύθερος ο άνθρωπος

να νιώσει όπως θέλει

ελεύθερη κι εγώ

να αγαπώ αυτούς τους στίχους

που πήραν σάρκα και οστά

που είναι εδώ

και ήρθαν για να μείνουν

με κάνουν και χαμογελώ

ακόμη και στα μεγαλύτερα σκοτάδια της ψυχής μου

εκεί που φαίνεται το πρόσωπό σου μακριά

σε σβήνω

και βάζω μια νότα, πιο χαρούμενη,

στην θέση σου

και όσο η μούσα θα συνεχίζει να φιλά τα αγαπημένα της παιδιά

τόσο οι λέξεις θα βρίσκουν την θέση τους

σε ένα σωστό ρεφρέν

η μουσική είναι ζωή

μα η αγάπη μου εσύ.