Μου γδέρνει την ψυχή αυτή η φωνή. Ψυχή γεμάτη! Γεμάτη συναισθήματα. Σκέψεις πρώτα. Σκέψεις, μετά συναισθήματα και στη συνέχεια πράξεις. Μεγάλος δρόμος, σαν λαβύρινθος. Νιώθεις εγκλωβισμένος. Πού γίνεται το λάθος; Πού χαλάει η σύνδεση;

Μου γδέρνει την ψυχή αυτή η φωνή μέσα μου και έξω μου. Σκέψεις και πάλι σκέψεις. Σκέψεις που γίνονται συναισθήματα. Συναισθήματα που δεν τα ακολουθούμε πάντοτε. Δεν μπορούμε; Δεν συμφωνούμε; Έρχονται κι άλλες σκέψεις και ταράζουν κι άλλο τα συναισθήματα και οι πράξεις είναι αλλιώτικες. Αλλιώτικες από αυτό που είχαμε αρχικά σαν σκέψη.

Αφερέγγυος. Αναληθής. Αναξιόπιστος. Όλα τα «α» μαζί και χώρια συγχρόνως. Και πώς κουμαντάρεις όλα αυτά τα «α»; Είναι πολλά. Από τη μία ποτίζεσαι με σκέψεις κι από την άλλη συναισθήματα διαφορετικά.

Μία φωνή που σε ηρεμεί. Μια φωνή όμως που γδέρνει την ψυχή. Την γδέρνει γλυκά. Σαν γλυκός σπαραγμός ανοίγει πληγές. Μικρές πληγές που πονάνε. Θα κλείσουν; Θα ηρεμήσουν; Θα… Όλα του κόσμου τα θα που απλά πολλαπλασιάζονται χωρίς απαντήσεις.

Αυτό που απόψε μου γδέρνει την ψυχή… αυτή η φωνή που ακούγεται μέσα μου…είναι πραγματικά κάτι που θα φέρει την άνοιξη! Δεν είναι σπαραγμός, δεν είναι πληγή… Είναι μόνο επιλογές, που μπορεί σήμερα να έχουν κόστος… αύριο όμως ποιος ξέρει…

Πολλές φορές δεν ακολουθούμε αυτή τη φωνή. Δεν μπορούμε να βγούμε μπροστά και να την στηρίξουμε. Δεν ξέρω αν υπάρχουν δικαιολογίες. Προφανώς και όχι. Οι δικαιολογίες απλά σε βυθίζουν και ανακυκλώνουν το φόβο. Γιατί φοβάσαι.

Και πονάει όταν ξεγυμνώνεσαι. Πονάει! Όχι, από ντροπή. Η ντροπή είναι γι’ αυτούς που δεν έχουν θάρρος. Για τους άλλους απλά η γύμνια είναι η μύγα που ξυπνάει τη συνείδηση. Έχουν θράσος για τον εαυτό τους.

Αυτή η φωνή όμως. Μία φωνή που γδέρνει την ψυχή. Σαν τραγούδι, σαν σπαραγμός, τρίζει τα θεμέλια της συνείδησης. Θα έρθει η ισορροπία, που θα πάει. Όταν η συνείδηση σταματήσει να στάζει, να αιμορραγεί, και η φωνή που γδέρνει απλά θα σε κρατάει σε εγρήγορση, τότε όλα θα είναι αλλιώτικα.

Αχ αυτή η φωνή…!

Αναστασία Φωκά