Λένε ότι το Φεγγάρι έχει δυο όψεις, τη φωτεινή και τη σκοτεινή. Αλλά εμείς τη λέμε φωτεινή, γιατί δεν έχουμε δει την άλλη όψη. Ναι μιλώ για τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Ζητάμε λοιπόν πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία – μια εντελώς μονόπλευρη πράξη. Αν βλέπαμε και τη σκοτεινή πλευρά της υπόθεσης (που τη βλέπουν οι πολιτικοί μας εδώ και 70 χρόνια) ίσως να είχαμε αλλάξει γνώμη και να μην έχουμε ιδεοληψία σχετικά με το θέμα αυτό.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Ποιος είπε ΟΧΙ, εμείς ή αυτοί; Αν λέγαμε ναι, ξέρετε πόσοι αθώοι Γερμανοί θα είχαν σωθεί; Πόσοι σκοτώθηκαν στο Ρούπελ ή στην Κρήτη για τα ιδανικά της πατρίδας τους; Τελικά ποιοι ήμασταν εμείς, μια φτωχή Ψωροκώσταινα, να τους προσβάλουμε σκαιώς λέγοντας όχι στον πανίσχυρο Άξονα;
Και εντάξει ας τα ξεχάσουμε αυτά, κάναμε το αρχικό λάθος. Αλλά συνεχίσαμε το λάθος όταν κατακτηθήκαμε και δεν είχαμε πια κανένα δικαίωμα να τα βάλουμε με τον κατακτητή μας, γιατί αυτό είναι αντίσταση κατά της αρχής. Αλλά εμείς πού να έχουμε μυαλό; Αντί να λέμε «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω» τους αντεπιτεθήκαμε με την Αντίσταση, που μερικοί τη λένε Εθνική αλλά το σωστό είναι αντεθνική.
Τι έφταιγαν οι Γερμανοί να τους ανατινάξουμε τη γέφυρά τους στο Γοργοπόταμο που κατά το jus belli ανήκε σ’ αυτούς πια; Ξέρετε πόσο χρόνο τους πήρε, πόσοι Γερμανοί δούλεψαν μέρα και νύχτα για να την ξαναφτιάξουν και πόσες ζημιές υπέστησαν στην Αφρική τα στρατεύματά τους από την καθυστέρηση πολεμικού υλικού; Ή πόσες χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους στη Ρωσία γιατί έπρεπε να κρατούν εδώ μονάδες πρώτης κατηγορίας; Ακόμα κι ο Στάλιν μας έθαψε σε μια ομιλία του: «Τη Σερβία την σέβομαι, τη Βουλγαρία θα την τιμωρήσω, την Ελλάδα θα την προσκυνήσω». Τί άλλη απόδειξη χρειάζεται πέρα από αυτή την κυνική ομολογία του Στάλιν;

Τα άλλα είναι ακόμα χειρότερα: φαντάζεστε πόσο κουράστηκαν οι στρατιώτες του Χίτλερ να σκοτώσουν εκατοντάδες άναρχα άτομα – παιδιά, γυναίκες, νέους – στο Δίστομο; Η να ξυπνάει χαράματα ο έντιμος Γερμανός στρατιώτης για να πηγαίνει ώρες να πυροβολεί προδότες στην Καισαριανή και σε εκατοντάδες σημεία της Ελλάδας; Ή να τρέχει μεσάνυχτα να κάνει μπλόκα για να πιάσει αυτούς που ο ίδιος ο ποιητής μας γράφει ότι «τους έλεγαν αλήτες»; Είναι συμπεριφορά αυτή από έναν ευγενώς κατακτημένο λαό;

Αλλά δεν πρέπει να ξεχάσουμε και τα ψυχολογικά προβλήματα για τα οποία είμαστε υπαίτιοι: φαντάζεστε πόσοι Γερμανοί στρατιώτες στερήθηκαν την μαμά τους και το μπαμπά τους, τη φιλενάδα τους ή ακόμα και τις καρδερίνες τους εξ αιτίας μας; Δεν πρέπει κάποτε να πληρώσουμε γι’ αυτό τον αβάσταχτο πόνο που τους προξενήσαμε;

Και να πούμε και το τελευταίο: η Γερμανία είχε τεράστιες οικονομικές ζημίες από τη στάση της Ελλάδας. Κι επειδή τα πάντα είναι οικονομικά, όπως έλεγε ο γερο-Μαρξ (και κανένας δεν τον πίστευε τότε, αλλά τώρα τον πιστεύεις, θες δε θες), οφείλουμε να πληρώσουμε και γι’ αυτά. Δηλαδή πώς η Ελβετία ζήτησε και πήρε 500 δις από τους Γερμανούς παρ’ όλο που δεν είχε ούτε καν ένα νεκρό, αλλά απόδειξε ότι η οικονομική ζημία στις συναλλαγές που υπέστη λόγω του πολέμου ήτα τεράστια; Αν η Γερμανία ακολουθήσει το παράδειγμα της Ελβετίας και στραφεί εναντίον μας όχι ο Παρθενώνας δε θα μας μείνει αλλά ούτε το σεντούκι της γιαγιάς όπου έβαζε τα πλεχτά πριν τα στείλει στον Έλληνα στρατιώτη που αδίκως πολεμούσε, ενώ οι άλλοι είχαν ζητήσει ευγενικότατα να μπουν στη χώρα μας.

Ευτυχώς οι ηγέτες μας μέχρι τώρα έχουν δει ξεκάθαρα την αλήθεια: όχι μόνο δε ζήτησαν από τη Γερμανία αποζημιώσεις, αλλά επειδή δεν έχουμε χρήματα να την πληρώσουμε για τις ζημιές που της προκαλέσαμε, της παραχώρησαν την ίδια την Ελλάδα να την κάνουν ό,τι θέλουν.

Τα γράφω αυτά εξ αιτίας της επίσκεψης της κ. Καγκελάριου (τίτλο που διάλεξαν) για να μην είναι πολύ απαιτητική απέναντι στους ηγέτες μας. Ο,τι είχαμε της το έδωσαν για να σώσουν την πατρίδα. Μόνο τις ψυχές μας δεν έδωσαν ακόμα, ίσως γιατί δε μπορούν να καθορίσουν την τιμή τους στο Χρηματιστήριο.

[ΥΓ. Ζητώ συγγνώμη για το τραγελαφικό ύφος αυτού του άρθρου από αυτούς που έδωσαν το είναι τους για την Ελλάδα, αλλά η γελοιότητα των ηγετών μας δεν αξίζει να περιγραφεί αλλιώς. Χ.Μ.]

(Στην Α.Κ. που το ενέπνευσε)

Χρήστος Μαγγούτας